Bursztynowy Wodospad

Dasim

-Jak to, nie masz?!-spytał zszokowany.
-Jak to jest, że tyle aroganckich, złych wader ma partnerów, a ty, tak piękna, mądra i wspaniała go nie posiadasz?! Cóż, może pytam o to zbyt szybko, ale czy nie chciałabyś spędzić ze mną niedzieli świątecznej? Byłby to dla mnie zaszczyt.

Yenn

Yenn też się trochę zdziwiła. Ona piękna? Za dużo komplementów. Nad pytaniem zastanowiła się chwilkę.
W sumie czemu nie? Chętnie spędzę z tobą święta-powiedziała i uśmiechnęła się miło i pogodnie, kamień spadł jej z serca. Ale tak mniej więcej dosłownie.

Dasim

-Wprost pysznie. Jeśli mogę...
Ale nie dokończył. Przy waderze czuł się inaczej. Ich usta złączyły się w pocalunku, szczerym, jego ogon oplótł ogon jej, a łapa wodziła po jej plecach. Czuł się wspaniale. Ale jeśli ona nie chce...

Yenn

Emm.. Yenn na początku się zdziwiła i to bardzo, ale w końcu. Jest sama, czemu nie? Nie przeszkadzało jej to, prawie w ogóle. Ogony były oplecione, lecz wilczyca ścisnęła jego ogon mocniej, nie wiele mocniej, ale tam..

Dasim

Dasim zakończył pocałunek i wpatrywał się w oczy wilczycy, czując lekkie zawstydzenie. Za szybko to zrobił. Niczym zachłanne zwierze. Ale miłość ma dla niego inne znaczenie. Przynajmniej od pewnego czasu.
-Wybacz. Ale... Poprostu nie mogłem się oprzeć.
Westchnął cicho, wpatrując się w swoje łapy.
-Tak więc zapraszam do mnie w niedziele.

Enary

Enary szukała swojego partnera gdy nagle... Zobaczyła go... z inną. A ona chciała się zmieniać właśnie dla niego...
- Jak mogłeś! - podbiegła do niego i strzeliła mu z całej siły w pysk. - Jak mogłeś! A ja chciałam dla ciebie się zmienić! Wiedziałam, że nie warto wiązać się z żadnym samcem! Ale nie! Musiałam głupia się zakochać! Znowu to samo! Nigdy więcej nikomu nie zaufam! Nigdy! - po jej policzkach pociekły łzy. A ona go kochała... Obróciła się gwałtownie i łkając zniknęła za drzewami.

[zt]

Yenn

Yenn odskoczyła gwałtownie gdy Enary podbiegła do Dasim'a i zaczęła na niego wrzeszczeć, potem go walnęła, a na koniec uciekła popłakania.
Czyżbym o czymś nie wiedziała-pomyślała szybko, ale się upokorzyła przed tamtą wilczycą, na max'a! Opuściła swe wielkie uszy i zaczęła się powoli cofać w tył.
Co to miało wszystko znaczyć?!-bąknęła do siebie, patrząc na basiora pustymi, ale jakże smutnymi ślepiami.

Wasp

Caro

Caroś także zwróciła uwagę na małą kłótnię wilków. Pokręciła przecząco głową i klapnęła sobie na cztery litery zamiatając trawę swym szarym ogonem. Westchnęła i popatrzyła z powrotem pogodnym wzrokiem na rozmówcę.
- Ah tak... nuda. - powiedziała dość miłym głosem. - To jak choroba... chodzi za tobą i nie zamierza odpuścić. - dodała.

Lucka

Przybiegła uśmiechnięta, lecz nagle zobaczyła, iż wilki się kłucą.
-Przestańcie! Złość piękności szkodzi- krzyknęła.
Lucka siadła przy brzegu i wyjęła mały, rudy kamyczek.
-Oh... Jaki piękny- szepnęła cicho i zawiesiła sobie kamyczek na szyi.
-Czemu wszędzie musi być taka nuda? - Lucka spytała się samej siebie.

[size=9] Tyle błędów w jednym poście... No, nie ładnie, nie ładnie. Postaraj się bardziej przestrzegać ortografii i interpunkcji, bo mi się poprawiać nie chce.

Dasim

-Wiedziałem, że tak będzie.-mruknął pod nosem, pocierając policzek łapą.
-Wybacz mi za to całe zamieszanie Yenn, zaprasza do mnie. Narazie muszę cię pożegnać. Dozobaczenia.
Wilk odszedł powoli, zastanawiając się, czy warto coś naprawiać.

zt.

Yenn

Yenn zastrzygła uchem, był szczerze przerażona. Pociągnęła nosem i zaczęła biec, a gdzie pobiegła to już było tajemnicą... Bardzo się zawiodła, oj bardzo. Wilczyca już dawno zniknęła gdzieś w gąszczach.
zt

Demeter

Demeter przyszła tutaj, coś nęcąc pod nosem. Usiadła na dużym kamieniu. Nikt jej nie chciał. Wszyscy są tacy sami.
- Nienawidzę... - szepnęła ze złości.

Stille

Po mokrej ściółce kroczyła Shinq. Dawno nie kierowała się do wodospadów. Wybiegła z lasu, lecz coś przykuło jej uwagę. Ta wilczyca... szaro-włosa. Skądś ją pamiętała. Podniosła pysk do góry i zaczęła węszyć. Tak. Wyczuła ją. To ona na początku nacierała na jej rodziców, gdy była mała. Wilczyca cofnęła się o krok, a jej ślepia zabarwiły się na czerwone. Była zła. Od razu ruszyła na napastniczkę. Rzuciła się na nią i przygniotła do ziemi.
- Coś ty za jedna??!! warknęła głośno, przyciskając ją jeszcze mocniej do mokrego podłoża.

Demeter

Demka prawie nie dostała zawału. Chciała sobie po prostu złapać małą rybkę, a tu nagle znalazła się w błocie. WFT? Te, pewno grawitacja. Poczuła zimny oddech. Boziu! Ktoś nad nią stał. Samica zastosowała cios w jedno z czułych miejsc - w nerki.
- Jestem Latający Zając. - odpowiedziała i szybko wyczołgała się spod łap kremowej wadery, które w ogóle nie znała.

Stille

- Tak, widać. Masz takie długie nogi i okropne uszy. - krzyknęła i złapała Demeter za kark. Przewaliła na ziemię.
- Gadaj, albo pożałujesz. - zrobiła słynny "ślizg" i związała łapy uciekinierki długim pnączem. Na niebie pojawił się kształt wielkiego ptaka. Nagle na dół zleciał biały orzeł i uchwycił czarnego kruczka, który zapewne należał do czarnej.

Demeter

Biedny, mały Kimenuś nie mógł się wydostać ze złotych szpon orła, więc tylko pokrakiwał bezczynnie, próbując dziobać Arov'a. Natomiast Masdamer też rozpaczliwie chciała się uwolnić. Gryzła linę dość długo, a że miała ostre jak szpikulce zęby, to szybko i sprawnie przecięła roślinę.
- Jestem Demeter, i nic Ci do tego. - rzuciła, przewracając oczyma. Znów chciała czuć się wolna. Wdrapała się na skałę i zaczęła warczeć.

Summeru

Wtem rozległ się wielki tupot - niedaleko walczącej parki ukazała się Summeru, wraz z całym stadem jednorożców. Rzuciła się na Shinq, a konie przystanęły.
- Shinq, uspokój się! Zostaw ją w pokoju! Ona jest dobra! Nic Ci nie zrobiła! Jesteś zmęczona, powinnaś odpocząć! - powiedziała i "położyła" sie na siostrze. Na chwilę spojrzała na Demeter.
- Spokojnie, możesz zejść. Moja siostra dużo przeżywa po stracie dzieci. - rzekła wolno.

Ron

Ron stał tak już długi czas w krzakach i obserwował to wszystko. Krew w nim buzowała, a oczy zrobiły się czerwone niczym krem. Co ty jej wyprawiasz? Biedny ptaszek-to mówiąc do siebie wyszedł z gąszczu i zagwizdał trzy razy, a wtem przyleciał Dark, jego feniks. Zaatakował orła który wypuścił ptaka. Ron podszedł do wody i jakby nigdy nic napił się jej i usiadł.

Rüell

Nad Bursztynowy Wodospad leniwie przyczłapał pewien czarny wilk nietypowej brzydoty. To jest urody, nie obrażajmy i nie zaniżajmy ego, tegoż tu zacnego Albańczyka. Rüell, bo któż by inny, oglądał krainę i poznawał ją na nowo, odwiedzając miejsca, w których nigdy przedtem nie był. Siadł przed wodospadem i spojrzał na swoje odbicie. Nie zmienił się nic a nic, od czasu jego przybycia tutaj. Charakter też miał taki sam... Ech, niektórzy się nie zmieniają...