Bursztynowy Wodospad

Siena

- Coo?... Ja? Nie wiem. - Siena wyraźnie się zacięła. Skąd ona mogła wiedzieć co nuci? Powinna to wiedzieć, ale nie kojarzyła tytułu, po prostu kiedyś, tak, kiedyś to słyszała. (jeśli Shathow jest ciekawa to proszę: Klik, do 53 sekundy, do kono sabishisa wa). Usiadła sobie powoli na ziemi obserwując punkt w oddali, wydawało jej się, że widziała tam ducha, albo coś w tym stylu. Odwróciła się więc w stronę Shathow i spytała nieco ożywiona:
- Wierzysz w duchy?

Cheeky

Samica wbiegła tutaj i w pysku trzymała swój ukochany sztylet. W każdej chwili ktoś mógł ją zaatakować, a ona byłaby gotowa na ten atak. Usiadła niedaleko dwóch postaci... Wilków. Jednej małej drugiej dużej. Spodobała jej się na początek ta mała. Taka pocieszna! Samica usiadła niedaleko nich i zaczęła polerować swój sztylet. Po chwili skończyła tą czynność i schowała go.

Kalina

Kalina powolnym krokiem przybyła nad wodospad. Gdzież ją przywlokło? Znowu masa wilków, będą jeszcze czegoś chciały, a zrobiła sobie taką dobrą kanapkę na drogę, chciałaby ją zjeść w samotności... No cóż, trudno. Wilczyca przysiadła z boku, na kamieniu i odwinęła sreberko z drugiego śniadania. Ser i pomidory, jej ulubione zestawienie. Jednym gryzem pochłonęła kanapkę i zajęła się przeżuwaniem.

Cheeky

Samica przeniosła wzrok na przybyłą tu wilczycę i uśmiechnęła się do niej szeroko.
-Cześć. Jestem Cheeky, a tobie jak na imię?-powiedziała do niej z pogodnym uśmiechem na pyszczku. Zamerdała przyjaźnie ogonem i czekała na odpowiedź samicy.
Gdy do jej nozdrzy dotarł zapach wyciąganej kromki Bezczelna powiedziała:
-Apetycznie pachnie.

Kalina

Kalina, wciąż przeżuwając przeniosła spojrzenie na Cheeky.
- Nie pofinno cie to opchocić - powiedziała z pełnymi ustami, a kiedy wilczyca zagadnęła o jej kanapce, łyknęła na nią podejrzliwie, przełknęła to, co miała w pysku i dodał - I tak się z tobą nie podzielę - po czym wzięła kolejny, potężny gryz.

Cheeky

Samica uśmiechnęła się i powiedziała:
-Nie trzeba mam własne jedzenie.-po czym wyciągnęła swoje dwie paczki żelków. Jedne kolorowe misie, a drugie kwaśne wężyki. Bezczelna otworzyła paczkę z wężykami i wzięła jednego do pyska. Pyszne...

Kalina

Kalina, widząc, iż wilczyca zpycha się swoimi żelkami, stwierdziła, iż ma chwilę spokoju na małe sam-na-sam z ostatnim gryzem swojej genialnej kanapki. Och, jak przyjemnie pożera się takie istne dzieła sztuki! Kiedy Kalina skończyła, wbiła spojrzenie w wodospad. Szumiał, co przeszkadzało jej w myśleniu.

Siena

Dwa nowe wilki, tak zdecydowanie Siena ich nie kojarzyła. Popatrzyła na nie z zaciekawieniem, skoro nowe to należałoby dowiedzieć się jak się nazywają. Otrzepała więc sierść, nie była mokra, ale szczeniak robił to często żeby zastanowić się co dalej. Podeszła nieco bliżej do nieznajomych i z radosnym uśmiechem na pysku powiedziała:
- Witajcie~
Tak, bardzo ambitne powitanie.

Cheeky

Samica zignorowała małe szczenie i popatrzyła na Kaline. Potem przeniosła wzrok na swoja paczkę żelków i rzuciła je koło wilczycy. Jej nie były potrzebne, miała przecież swoje kwaśne wężyki. Uśmiechnęła się zachęcająco do wilczycy i posłała jej uśmiech.

Kalina

Kalina spiorunowała wzrokiem szarą waderę i obdarzyła paczkę żelków ostrym spojrzeniem.
- Czy ja ci wyglądam na żebraka? - wycedziła do Cheeky, odsuwając się od jedzenia. - Zabierz te słodycze z moich oczu - dodała obrażona, zastanawiając się, co też tej małej przyszło do głowy, żeby rzucać w nią jedzeniem. Dobrze, że miała poprawiony humor po zjedzeniu swojej kanapki, bo by się to źle skończyło.

Siena

Siena podskoczyła nagle i dostała z tego powodu flagą w nos.
- Aua... - mruknęła do siebie i ruszyła szybkim truchtem.

z.t

Shathow

No cóż, skoro jej rozmówczyni się oddaliła, Shathow nie widziała sensu w dalszym siedzeniu tutaj. Zwłaszcza, że jakoś tak jej burczało w brzuchu na widok żelków. Machnąwszy ciemnoszarym ogonem oddaliła się stąd, zostawiając posilające się słodyczami wilki.

ZT

Kalina

No, coś niewiele działo się w tym dziwnym miejscu... Dojadłszy swoją kanapkę, Kalina mogła opuścić bursztynowy wodospad, udając się w tylko sobie znanym kierunku. I tak będzie chyba najlepiej. Wilczyca uczyniła, co uczynić zamierzała i zaraz zniknęła znad spadającej wody, z dumnie uniesioną głową udając się przed siebie.

zt.

Cristal

Gdy biegła tak przed siebie, wracając z Góry Feniksów, zatrzymała się w tym miejscu. Usiadła na brzegu jeziora do którego wpadał wodospad. Westchnęła cicho i uśmiechnięta, rozglądnęła się. Zobaczyła kilka pomarańczowych, pobłyskujących za sprawą światła, kamieni. Podbiegła do dość dużego ich zbiorowiska i przyjrzała im się. - Bursztyny... - uśmiechnęła się lekko do siebie a wiatr rozwiał jej grzywkę. Machała powoli ogonem, wpatrując się w zaschniętą żywicę. Gdzie mogłaby to spakować? Później się zastanowi, ale będzie miała piękną bransoletkę! Stała tak, bez ruchu, wiatr w dalszym ciągu rozwiewał jej sierść, a ona dalej machała czerwoną kitą. Wolno i najwyraźniej w jakimś konkretnym rytmie...

Dasim

Kremowy wilk miał genialny pomysł. "Trasa Związków". Dzięki tej trasie zawita w wszystkie miejsca, w których spotkał swe dawne kochanki i partnerki. Jako przystanek pierwszy-Bursztynowy Wodospad. Jednak widząc czerwoną waderkę, Dasim znacznie się ożywił i w podskokach zbliżył się do niej.
- Bonjour madame.- mruknął, podchodząc bliżej.

Cristal

Stała i stała, aż coś, a może raczej kogoś usłyszała. - Hę? - odwróciła się a zobaczywszy nieznajomego basiora, uśmiechnęła się lekko, "dygając". - Bonjour - odpowiedziała znacznie ciszej niż miała w zwyczaju. Dalej machając swoją czerwoną kitką, przyglądała się nieznajomemu.

Dasim

- Nazywam się Dasim, madame. Szaleńczo miło mi madame poznać.- Aabsdfbawkljfe teraz Dasimek powinien pocałować ją w łapkę, ale ledwo co ja poznał, a znając reakcję tutejszych wader bał się, co by z tego mogło wyniknąć.

Cristal

- A ja Cristal. Mów do mnie po imieniu, proszę. - dalej się uśmiechając, mierzyła wzrokiem wilka. Zamachała swoją czerwoną kitką i łapą przysunęła trochę bursztynów, przyglądając się to im, to swojej prawej, przedniej łapie. Następnie znów przeniosła wzrok na Dasima, nie tylko z grzeczności.

Och, jak długo czekała na jakąkolwiek reakcję z jego strony. Niestety nie doczekała się żadnej. Ukłoniła się i, biorąc kilka lub może kilkanaście bursztynów, ruszyła się, podążając przed siebie, tym samym opuszczając Bursztynowy Wodospad.

[z.w]

Radioactive

Wilczyca była tu całkowicie nowa. Musiała się rozejrzeć po tej krainie. Jednym z miejsc, które chciała koniecznie odwiedzić to owy bursztynowy wodospad. Słyszało się o nim i w ogóle kto nie lubi błyszczących kamyczków. Rad energicznym krokiem przydreptała i od razu skierowała się w stronę wodospadu. Widok był przepiękny, że aż pyszczek otworzyła z wrażenia. Podeszła do tafli wody po czym zanurzyła trochę pyszczulka i zaczęła pochłaniać językiem krystaliczną ciecz.

Gehenna

To nie był jej szczęśliwy dzień. Los chciał, aby na drodze jaśniejącej na zielono wadery pojawiła się kreatura podobna do niejednego dziecięcego koszmarka. Gehenna powolnymi ruchami zbliżała się niebezpiecznie ku wilczycy, stąpając ciężko i ospale, choć zważywszy na masę i postawę GeHe powinna ona sunąć niemalże bezszelestnie. Była lekka, fakt. Wychudzone chorobliwie ciało, wyliniała, siwa sierść, wiecznie zaśliniony pysk, wydłużone kły oraz niecodzienne rogi - czy wilk podołałby temu? Fakt faktem jej potencjalna rozmówczyni także wyraźni odróżniała się od innych przedstawicieli gatunku, trzeba jej to przyznać.
Śliski i lepki ozór samicy przemknął po pysku, rozsmarowując po nim dodatkowe porcje kleistej śliny, ściekającej bezpardonowo z pyska. Nie ma to jak ogromne pokłady wdzięku czy uroku osobistego, prawda?
- No czeeeeść - mruknęła ozięble, siadając swoim nazbyt kościstym zadem gdzieś nieopodal Radioactive. Mlasnęła głośno, jakby z zamiarem zwrócenia na siebie uwagi. Ale... czy było to aby na pewno koniecznym?