Diamentowy wodospad

Idalia

- Mówisz do mnie? - spytała unosząc nieznacznie łeb. Nie podobał jej się głos nieznajomej wilczycy, było w nim coś wyjątkowo paskudnego. Jakby słyszała siebie sprzed kilku miesięcy... Nie usłyszawszy odpowiedzi żadnego innego wilka odrzekła:
- Hekate.

Gość

Jej ton był obrzydliwie przesłodzony, a zarazem drwiący, pewny siebie.
- Hmmm... Hekate - powtórzyła z widoczną ironią. - Na pewno nie ta prawdziwa Hekate, bo ona... Ona potrafiłaby mnie pokonać. Zrobię ci sprawdzian.
Przystanęła w miejscu nie spuszczając z oczu wadery. Nagle odepchnęła się tylnymi łapami i rzuciła na Hekate wbijając jej pazury w kark. Kły zatopiła w boku przeciwniczki miażdżąc kilka żeber.

Przewróciła rywalkę na plecy i ugryzła ją w delikatny brzuch.

[Nie zabiję cię, ta walka jest na potrzeby fabuly...:>]

Idalia

Zaskoczona tym obrotem sytuacji zareagowała dopiero po chwili, gdy wilczyca zdążyła przygwoździć ją do ziemi. Warknęła cicho czując ból. Gwałtownie przewróciła się na bok i zerwała na równe łapy odrywając od siebie Fay.
Już od bardzo dawna nie walczyła. - "Teraz już nie będzie tak łatwo jak kiedyś" - przemknęło jej przez myśl. - "Już nie ma w tobie krwiożerczego pomocnika."
- Mówisz, że znasz moje imię - powiedziała uśmiechając się krzywo i rzuciła na przeciwniczkę przyciskając ją do ziemi.

Gość

Kopnęła wilczycę w brzuch tylnimi łapami jednocześnie jednak złapała ją za odsłoniętą szyję tym samym unieruchamiając ją z powodu nie możliwości zaczerpnięcia oddechu. Po chwili rozluźniła uścisk i kopnęła ponownie, tak, że Hekate poleciała kilka metrów dalej. Oblizała pysk zlizując krew wadery.

Idalia

Szybko poderwała się z ziemi. Przez kilka sekund nie ruszała się by wywęszyć dokładnie gdzie znajduje się przeciwniczka. W końcu pobiegła w stronę Fay i znów rzuciła się na nią, tym razem przyciskając ją dużo mocniej do ośnieżonej ziemi i wbiła kły w grzbiet wilczycy.

Gość

Poczuła ostry ból w krzyżu, zagryzła wargi. Walnęła przeciwniczkę ogonem w oczy, tak, że łzy utrudniły jej na dłuższy czas widzenie. Ponownie zaczęła ją okrążać, nagle zaatakowała odbijając się od ziemi i rzucając na grzbiet Hekate wbijając jej kły w kark, słychać było trzask kości. Zeskoczyła z wadery i wbiła zęby w jej łapę łamiąc ją i nadal osłaniając szyję.

Odskoczyła od wilczycy.
- Nie jesteś TĄ Hekate, ale jesteś wspaniałą wojowniczką. Przyłącz się do mnie, do mego stada... - rzekła i nagle zniknęła.

{Rodzice...}

Idalia

(

Cytat:

. Walnęła przeciwniczkę ogonem w oczy, tak, że łzy utrudniły jej na dłuższy czas widzenie.

Hekate jest niewidoma)

Przez chwilę oczekiwała kolejnego ataku,dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że zapach Fay jest już znacznie słabszy. Czyżby zniknęła? Hekate podniosła się z ziemi nie ukrywając, iż słowa wilczycy ją zaskoczyły.
- Do jej stada? - mruknęła pod nosem. Ruszyła w kierunku wodospadu i napiła się wody.
- "Jak na pierwszy raz bez jednego zmysłu nie było tak źle - pomyślała trochę zła na siebie. Zaczęła wylizywać krew ze zranionej łapy. Krew... Mimo wszystkiego co się wydarzyło Hekate czuła, że krew nadal może zbudzić w niej bestię.

Sasuke.

Przyszedł, cicho mówiąc coś pod nosem. Spojrzał na wadery i warkną pod nosem, przymrużając oczy. Jedną znał, drugą nie. Zamachał końcówką ogona.

Idalia

Usłyszawszy czyjeś kroki nastawiła uszy by nie umknęły jej żadne dźwięki, lecz nie przerwała wylizywania ranek. Okazały się niewielkie.

Sasuke.

Warkną, jeszcze raz gdy nieznajoma po prostu znikneła. Usiadł, nadal machając końcówką ogona, nadal obserwując wilczycę.

Idalia

Oparła łeb na zdrowej przedniej łapie wysuwając pysk w stronę wody.
- "Jak dobrze, że nie ma tu już tej nieznośnej, małej Sashy" - pomyślała.

Sasuke.

Zmarszczył nos. Wstał. Okrążył wilczycę. Podszedł do wody i włożył do niej jedną, przednią łapę. Nagle jego oczy zrobiły się czerwone z 3 znakami.

Idalia

Nie podnosiła łba, choć wyczuła, iż przybyły przed chwilą wilk przechodził niedaleko niej. W końcu wstała i po dojściu do pierwszego napotkanego drzewa ułożyła się pod nim.

Sasuke.

Przymrużył oczy i usiadł. Nadal trzymał łapę w wodzie. Po chwili jednak znów położył ją na ziemi i zastrzygł, nadzwyczaj długimi uszami.

Idalia

Oparła łeb o korzeń nadal zastanawiając się nad słowami napotkanej wilczycy. o jakim stadzie ona mówiła? Nie była zwyczajna... Na pewno nie mówiła o którejś z watah.

Breishe

Brieshe obudziła się, zerknęła na Hekate, to znów na Sasuke, westchnęła.

Idalia

Usłyszawszy czyjeś westchnięcie nastawiła uszy z zaciekawieniem. Nieznajomy głos, na pewno nie była to wilczyca, z która wcześniej walczyła.
- "A więc jest tu ktoś jeszcze" - pomyślała.

Breishe

Zerknęła na ślepą wilczyczycę, zmrużyła ślepia przyglądając się jej ciekawska.

Idalia

Hekate poczuła się dziwnie nieprzyjemnie. Ktoś ją obserwował, to było pewne. Nie zwróciwszy na to uwagi wstała i ruszyła powoli do wodospadu by zaczerpnąć wody.

Sasuke.

Spojrzał na wilczycę. I znów czarne ślepia. Zamachał końcówką ogona, jedną, przednią łapę postawił na jakimś kamyku w wodzie a pysk przybliżył do tafli, patrząc na nią dość nieufnie.