Diamentowy wodospad

Ramona

Uśmiechnęła się tajemniczo, spojrzała w piękny wodospad, lśnił tak pięknie, jej sierść mieniła się w blasku wodospadu, spojrzała na taflę wody - "ahh.... gdybym miała jeszcze to szczęście" - pomyślała cichutko, odwróciła się w stronę wilków, przyglądała się basiorowi, już kiedyś go widziała - a ty jak się nazywasz - spytała.

Flake

- "Widzę, że z Ciebie bardzo tajemnicza wilczyca, Ramono..." - pomyślała. Zastanawiała sięczy powiedzieć to na głos, jednak w końcu się nie odezwała. Zeskoczyła z pnia i położyła się na ziemi.

Yadis

Przyszłam powoli nad wodospad. Zauważyłam młodą wilczycę o niesamowicie kolorowych uszach i pręgach w poprzek pyska. Usiadłam obok niej.

Flake

Uważnie przyjrzała się wilczycy siedzącej obok niej. Odezwać się czy nie? W końcu stwierdziła, że skoro wszystkie bliskie jej osoby przepadły bez śladu i zapewne już nigdy nie wrócą, trzeba poszerzać znajomości...
- Piękny, prawda? - spytała wskazując pyskiem wodospad.

Yadis

Spojrzałam na nią i zaśmiałam się cicho.
- Owszem - odpowiedziałam - przyjrzałam się jej bardzo dokładnie. Była młoda, ale emanowała z niej jakaś dziwna dojrzałość i doświadczenie - tak jakby wiele przeszła.
- Jak się nazywasz ?

Flake

- Kora - znów ten beznamiętny, pusty ton... Ile by dała za zmianę tego imienia. - A Ty?

Yadis

- Yadis - odpowiedziałam, po czym dodałam po chwili - Nie jesteś chyba dziś w dobrym humorze, prawda ?

Flake

Zaśmiała się krótko. Skąd jej to przyszło do głowy?
- Wręcz przeciwnie, Yadis - odrzekla i usiadła.

Yadis

Rozumiem...więc to takie podejście do życia pomyślałam.
- W Twoim głosie nie brzmiało wiele entuzjazmu - powiedziałam po chwili.

Flake

- A Ty cieszyłabyś się z takiego imienia? - spytała i oderwała wzrok od wodospadu. Spojrzała na wilczycę.

Yadis

- Nie ma imienia bez zalet - odpowiedziałam - Każde ma dar i przesłanie. Może jeszcze tego nie odkryłaś.

Flake

- Ta, jasne - odburknęła. - Imię Kora na pewno ma cholernie głębokie przesłanie.
Z jednej strony cieszyła się jednak, że to nie ją matka nazwała Mara - koszmarna zjawa...

Yadis

- Skąd w Tobie tyle optymizmu ? - spytałam ironicznie.

Flake

- W tobie byłoby tyle samo gdybyś nagle poczuła się jak nikomu niepotrzebny wyrzutek - odparła. Próbowała nie myśleć o rodzinie, ale na razie nie bardzo jej to wychodziło.

Yadis

- Każdy jest komuś potrzebny - odpowiedziałam i warknęłam cicho - Nie myśl proszę, że jest inaczej - powiedziałam i spojrzałam na nią ciepło.

Flake

- W takim razie powiedz mi komu JA jestem potrzebna? - spytała. - Moja rodzina gdzieś wyparowała, nie mam przyjaciół ani znajomych...

Yadis

- Nie myśl sobie, że liczba wilków będzie stała - odpowiedziałam - Losy ciągle się zmieniają. Kiedyś może nawet i mnie będziesz potrzebna, bądź ja Tobie.

Flake

Zaśmiała się.
- Sama w to nie wierzysz. Ale w porządku, zostawmy juz ten ponury temat - powiedziała. - A Ty? Masz tutaj jakąś rodzinę czy nie jesteś z tej krainy?

Yadis

Skoro ten temat był dla niej niezręczny postanowiłam nie drążyć go dłużej.
- Dopiero co przyszłam... jakiś tydzień temu. Prawie nikogo tu nie znam.

Flake

- Rzeczywiście, krótko... - odpowiedziała po czym spytała. - Wybrałaś już jakąś Watahę? Ja dołączyłam do Ognia. Chyba tylko do tej Watahy pasuję.