Diamentowy wodospad

Ramona

Patrzyłą na basiora, jednak po chwili przeniosła wzrok na wode, patrzyła na nią, jej oczy świeciły. Poruszyła skrzydłami i delikatnie je zmoczyła.

Beherit

Jeszcze przez chwilę przyglądał sie jej skrzydłom. Rzeczywiście, ich budowa bardzo przypominała jego skrzydła. Rzuciłswoim krótkie spojrzenie i westchnął cicho. Jakby chciał móc znów wzbic sięw powietrze... Położył się przy brzegu.

Ramona

Po chwili spojrzała na niego - hej - powiedziałą, nie mając nadziej że odpowie.

Beherit

Jeszcze raz napił się wody, teraz nieco mniej. Oblizał pysk i brodę, z której skapnęło kilka kropel wody. Spojrzał na wilczycę.
- Witaj - powiedział i uśmiechnął się.

Ramona

Zdumiona ze odpowiedział, również się uśmiechnęła - Ramona - przedstawiła się, włożyła skrzydła do wody. Po chwili wyjęła, świeciły.

Beherit

- Piękne imię - powiedział. Jeszcze raz się uśmiechnął i przedstawił się krótko - Beherit.
Przez chwilę patrzył na jej skrzydła.

Ramona

- dziękuję - powiedziała i potrzepała skrzydłami, złożyła je - ty również masz ładne imię i ciekawe - powiedziała, spoglądając na niego.

Beherit

Uśmiechnął się krzywo.
- Beherit to syryjskie imię Szatana - powiedział tonem jakby to był dla niego jakiś niewygodny szczegół. Drażniło go to imię.

Ramona

- naprawdę ładne, mi się podoba - powiedziała. Wstała i podeszła do niego.

Beherit

- Taa... urocze - odpowiedział z trochę przesadzoną ironią w głosie i podniósł łeb z ziemi. - A Twoje? Ma jakieś ukryte znaczenie?

Ramona

- moje chyba nie, nie wiem, nigdy się nie zastanawiałam nad swoim imieniem - powiedziała i zaczęła się przyglądać znakom na sierści, kóre świeciły.

Beherit

Jeszcze raz spojrzał na skrzydła wilczycy.
- Piękne, zadbane skrzydła - powiedział. - Potrafisz latać? Ja nie mam już na to szans...

Ramona

- nie jeszcze nie mogę latać, za mało doświadczenia - powiedziała smutnym tonem - czemu ty nie możesz...? - spytała, była zdziwiona.

Beherit

W odpowiedzi wskazał łbem swoje skrzydła. Były duże, dobrze zbudowane. Zdawało się, że tylko czekają aż Beherit zechce wzbić się w powietrze. Ale teraz były złożone, ich końcówki leżały sztywno na ziemi. Na ich kościach widać było bardzo wiele zgrubień świadczących o licznych złamaniach.

Ramona

Spojrzała na jego skrzydła - przykro mi - powiedziała, dotknęła swoimi skrzydłami jego - szkoda ze nie możesz latac - dodała.

Beherit

Uśmiechnął się.
- Może kiedyś jeszcze polecę - powiedział. - Ale zanim uda mi się to zrobić, będę musiał bardzo wiele czasu poświęcić doprowadzeniu ich do normalnego stanu... A Ty? Ćwiczysz? Uczysz się latać?

Ramona

- próbuję ale jeszcze są za słabe - powiedziała z uśmiechem i złożyła skrzydła do boku. Przyglądała się jemu.

Beherit

Przez chwilę patrzył jak wilczyca mu się przygląda.
- Jestem aż tak interesujący? - spytał, choć wiedział że tyle blizn rzeczywiście może zwrócić uwagę.

Ramona

- no, masz fajną grzywkę - powiedziała z uśmiechem - taka kolorowa - dodała.

Beherit

Roześmiał się.
- Mnie się nie podoba - odpowiedział i spojrzał na swoje odbicie w wodzie. Jedyne, co podobało mu się w jego wyglądzie to były uszy przyozdobione kolczykami i przenikliwe, żółtopomarańczowe ślepia. Z powrotem spojrzał na rozmówczynię. - Twoja podoba mi się dużo bardziej.