Diamentowy wodospad

Kazan

biegł nie zwracając uwagi na innych i przez przypadek wpadł na Kare

Kara

wpadła do wody - o cześć

Kazan

dziendobry pani nie widziałas mojej mamy

Laurel

-hej mały zgubiłeś się?-zapytałam z troskliwością

Kara

nie nie widziałam a kto jest twoją mamą jak wygląda?

Kazan

Katana a gdzie mogłbym ją znalężc powiedziałem wpatrując się z zakłopotaniem

Laurel

-Katana mówisz. hmmm a może ci pomóc ją znaleźć? byłeś w jej legowisku?-zapytałam zatroskana o szczeniaka

Kazan

bardzo prosze pomużcie już jest pózno może wiecie gdzie jes legowisko mamy

Laurel

spróbuję ci pomóc rzekłam do szczeniaka chcąc go trochę uspokoić, bo zdawał się zdenerwowany.-nic ci nie będzie. jak jej nie znajdziemy możesz przenocować u mnie-zaproponowałam małemu.-a jak się w ogóle nazywasz?

Kazan

mama by się gniewała skłamał bo bał się opcej pani,a na imię mi kazan

Kara

pomogę wam - powiedziała poważnym głosem - ała coś mi się w bija w łapę - podleciał dajmon wyjął rzecz która mi się w bijała w łapę a to był djament

Kazan

otworzył ryjek z uciechy że ktoś mu pomorze ale próbował sie pochamowac -ja już kiedyś cie widziałem powiedział po chwili namysłu

Laurel

powochałam malca i zaczełam węszyć w powietrzu-chodź już wiem gdzie jest legowisko twojej mamy.-rzuciłam do szczeniaka. zauważyłam, że jest nieufny więc powiedziałam- nie bój się Kazan nic ci nie zrobię.-ruszyłam przed siebie oglądając się na szczenię.
PS.
Jaskinia Katany ;]
http://www.wilki94.fora.pl/wataha-ognia,8/jaskinia-katany,967-400.html

Kazan

poszedł czując większą sumpatie do nowo pznanej wilczycy

Laurel

-boisz się mnie?-zapytałam małego wilczka z uśmiechem-nie jestem zła. może wyglądam trochę na taką przez te skrzydła ale lubię maluchy-powiedziałam do Kazana

Kazan

nie nieprawda zaprzeczył ja tylko neprawda mówił chcąc wyjść na nieustraszonego .jestem jak tata

Kara

Laurel może wesz go na skrzydła i polećcie

Laurel

-cóż może to wina tego, że mnie nie znasz.-odparłam z uśmiechem-jestem Laurel. mów mi po imieniu-rzekłam

Kazan

dobrze laurel a znasz moją mame czy ty tak po węchu wytropiłaś powiedziałem nie kryjąc zachwytu

Laurel

-chyba kilka razy ją widziałam-odpowiedziałam-ale raczej głównie zdaję się na węch. Karo nie mogę z nim lecieć, bo zgubię trop, ale może wejdź mi na grzbiet to szybciej dobiegniemy-rzuciłam do malca i przystanęłam czekając czy wejdzie.