Diamentowy wodospad

Vedette

Trochę się wystraszyła jego wielkiego, puszystego ogona. Lecz gdy znalazła się blisko wilka, uspokoiła się. Ziewnęła i zaczęła mruczeć. Następnie planowała sposób na upolowanie czegoś jadalnego.

Donn

Usłyszał szelest skrzydeł ptaka i niespodziewanie wyskoczył wysoko łapiąc ptaka. Opadł miękko na łapy ptak jeszcze żył położył go przed szczeniakiem - dobij go. - ptak nie mógł odlecieć ponieważ miał zmiażdżone skrzydła.

Vedette

Patrzyła oszołomiona to na wilka to na ptaka. Po pierwsze: nie wiedziała skąd wilk wie o jej planach, po drugie: jak on może tak szybko skakać?!, po trzecie: nie wiedziała jak dobić zdobycz. Jeszcze nigdy sama nie polowała. Zaczęła drapać pazurami skrzydła, lecz odskoczyła, gdy ptak dziobnął jej łapę. Potem spaliła się ze wstydu, przed nowym kolegą.

Donn

- Szyja...- wskazał jej cel, w który ma trafić kłami. Usiadł z boku i przyglądał się jej i temu co robi. Jego ślepia błyszczały dziko.

Vedette

Wpierw wahała się, lecz potem wbiła się w szyję zdobyczy. Gdy poczuła bardziej zapach ofiary, poniosło ją i zaczęła jeść. Gdy skończyła, była cała brudna, więc wskoczyła do wody. Wychodząc, celowo ochlapała kumpla w ramach podziękowań. Potem wspięła się na drzewo i zrzuciła mu jabłko, by zjadł coś dobrego. Teraz obserwowała czy skusi się.

Donn

Parsknął na owoc, który spadł przed jego pyskiem. Spojrzał na nią i zrobił tak szybko kilka skoków w przód, że ledwie dało się go zauważyć już był na szczycie wodospadu - Asta La Vista - jego ślepia mignęły a on zniknął we mgle.

Vedette

Zazdrosna, zdenerwowana uciekła poszukać kogoś innego do dręczenia.

Volire

Wciąż siedziałam niedaleko. Śmiałam się co jakiś czas, obserwując wyczyny brata i wilczycy, którą spotykałam już nieraz, ale nie miałam okazji poznać. Spojrzałam na matkę i na jej... znajomych. Westchnęłam i udrzuciłam grzywkę z pyska. Powoli wstałam i ruszyłam w stronę swojej mamy.
- Cześć, mamo... - zaczęłam - ...i reszto. Mówią mi Volire.
Usiadłam niedaleko przysłuchując się w najcichszy szmer.

Carly

Spojrzałam na córkę Shade. No bo córka, skoro mówi do niej "mamo". Wyrwałam się z objęć Waspa i usiadłam prosto, machając ogonem. //miałam napisać "machając językiem" xDD//
- Jestem Carly, miło mi Cię poznać - uśmiechnęłam się.
Nademną zaczęła krążyć biała gołębica. Moja Cari. Usiadła na ramieniu.
- Cariba, gdzieś Ty latała...? - zadałam pytanie gołębicy, choć wiedziałam, że nie odpowie.
Ona tylko zagruchała i machnęła jeszcze raz skrzydłami.

Wasp

- Witaj, Volire. Jestem Wasp - przedstawił się krótko i dodał, zlustrowawszy wilczycę wzrokiem. - No proszę... na jaką piękną wilczycę wyrosła ta córeczka Shade.
Uchylił się lekko, by nie dostać od Carly w łeb.

Shade

- Wasp weź siedź cicho... Urodę mają po mamie. - zaśmiała się i z dumą spojrzała na Volire. - Wiem, wiem... Jestem skromna...

Volire

- Miło mi Was poznać - powiedziałam, unosząc lekko brwi - Dziękuję.
Zwróciłam wzrok na białego gołębia. W krzakach unosił się odgłos łamania gałązek, a po chwili łamania orzeszka. Szybko jak duch, ruda wiewiórka znalazła się na moim barku, owijając ogonem moją szyję. Wlepiła czarne jak koraliki oczka w gołębicę i zaczęła jeść orzeszka, którego wciąż miała w pyszczku.
- Shanti - uśmiechnęłam się do wiewiórki, gdy poczułam jej ogon na mojej szyi.

Carly

- Ah, wiewiórka! - krzyknęłam radosnym głosem, lecz nie za głośno, gdy zauważyłam małą, puchatą i rudą kuleczkę z czarnymi, wesołymi oczkami, zapamiętując jej imię - Teraz wiewiórki będą miały szczególną wyżerkę, bo jesień - pora orzechów różnych rodzajów. Za to gołębiom będzie trochę trudniej. Ale sobie poradzimy, no nie Cari?
Gołębica zagruchała dwa razy, wykonując jedno machnięcie skrzydłami. Zastanawiałam się kiedyś, czy ma zdolność mowy. Przekonam się może niedługo.

Wasp

- Ach, Shade... dlaczego każesz mi się przymknąć? - spytał, udając smutek. Rzekł po chwili. - Wszyscy wiedzą, że jesteś zjawiskowo piękna, nie musisz tego podkreślać.

Shade

- Oj Wasp... - przytuliłą go. - No przecież nie musisz się zamykać... Kochany ja żartuje... - powiedziała i pocałowałą go w bok pyszczka. - Dziękuję za komplement.

Wasp

Roześmiał się. - Zjawiskowo piękna czy nie, czasami chwyta się ciebie paskudnie złośliwe poczucie humoru - powiedział.

Shade

- Dobrze, przepraszam. Już będę poważna. - powiedziala i usiadła siląc się na bycie poważną przez chociaż parę minut.

Wasp

- Naprawdę myślisz, że ci się uda? - spytał. Usiadł przed Shade i wbił wzrok w jej oczy. Nikt nie mógłby tego długo wytrzymać.

Shade

Ona jednak była nieugięta. Nawet kąciki pyska nie uniosły się o milimetr. Była poważna i to aż za bardzo.

Wasp

Przekrzywił lekko łeb i zmrużył czerwone ślepia. - Tego bym się nie spodziewał - rzekł, wciąż przyglądając się Shade.