Diamentowy wodospad

Luna

"- Wyglądasz trochę strasznie- powiedziała bez ogródek do znajdującego się niedaleko wilka ze skarpetkami, czerwonymi oczami i z wieloma ranami. Cóż. Zawsze najpierw coś mówiła a potem myślała.

Wasp

Dość gwałtownie przeniósł spojrzenie krwistoczerwonych ślepi na młodziutką wilczycę o śnieżnobiałej sierści. Czy te słowa skierowała do Waspa? Patrzyła na niego, więc zapewne tak... - Większość tutejszych wilczyc twierdzi, że wyglądam jak urocza przytulanka, ale cóż... zawsze twierdziłem, że mają spaczony gust - rzekł po trosze do niej, po trosze do siebie i uśmiechnął się lekko.

Luna

Odpowiedź wilka nieco zbiła ją z tropu. Bynajmniej to straszne wrażenie mogły zrobić jesgo oczy, które aż świeciły swą czerwonością. Jednak z uśmiechem na pysku nie wyglądał już tak samo.
-Jestem Luna i pzrepraszam a to stwierdzenie na twój temat.

Wasp

- Miło mi cię poznać, Luno. Ja jestem Wasp - przedstawił się, po czym zaśmiał się cicho, odpowiadając. - Nie masz za co przepraszać. Każdy powinien mieć swoje zdanie i nie bać się otwarcie o nim mówić.

Luna

-Miło mi cię poznać Wasp. Fajne masz to coś na szyi- powiedziała nie bardzo wiedząc jak "owo coś" nazwać.

Wasp

- Co takiego? Ach... to... - mruknął, spoglądając na świecący intensywnie czerwony wisior spoczywający na jego piersi. Westchnął cicho. Dostał go od przyszywanej matki, Okami. Zawsze gdy spoglądał na niego, stawała mu przed oczami.

Luna

Luna nic nie odpowiedziała tylko zaczęła gryźć swój ogon. Zawsze robiła to w smutnych chwilach. Dobrze wiedziała co to znaczy tęsknota za matką. Nawet tą przyszywaną- za kimś kto odszedł, a był bliski. :(

Wasp

Przeniósł wzrok na Lunę i zamrugał z lekkim zdziwieniem, zobaczywszy, że gryzie ona własny ogon. Co prawda, nie znał się na szczeniakach, ale jej zachowanie wydało mu się dziwne nawet jak na jakąś okrutną, masochistyczną zabawę. - Co ty robisz? - spytał.

Luna

Na poczatku nie wiedziała o co chodzi. Jednak z opóźnieniem uzmysłowiła sobie co robi. Zaśmiała się cichutko.
-To nic. Często tak robię. To nie boli. W jakiś sposób dodaje mi to otuchy- odpowiedziała patrząc na nieco zdziwionego towarzysza wesołymi oczami.

Wasp

Roześmiał się. - Gryzienie ogona dodaje ci otuchy? Ja chyba nigdy nie zrozumiem szczeniąt... - odrzekł.

Luna

-Chyba kiedyś nim byłeś, prawda?- odpowiedziała na to z miną wielce filozoficzną, co dziwnie wyglądało na twarzy małej osóbki.
-A poza tym jestem już prawie dorosła- i wstała z dumą wyprężając się. Niestety nadal wyglądała jak kulka śniegu.

Wasp

- No owszem, byłem, ale to było tak dawno temu... - odpowiedział, patrząc na Lunę z lekkim rozbawieniem wymalowanym na chudym pysku. - Tak, tak... ale w twoim przypadku to "prawie" robi naprawdę wielką różnicę.

Luna

Luna rozesmiała się i znów położyła.
-Wiesz, jesteś bardzo zabawny- powiedziała.

Wasp

Zaśmiał się. - Nie taki diabeł straszny jak go malują, co? - zapytał. Jeszcze niedawno Luna twierdziła, że jest straszny.

Luna

-Masz racje-odpowiedziała. Posłała mu przy tym promienny uśmiech i popatrzyła w niebo. Po chwili zadumania zapytała:
-Nie musisz wracać do domu?

Wasp

W odpowiedzi wzruszył barkami, mówiąc. - Już od tak dawna nie byłem w swoim domu, że sam nie wiem, czy mam jeszcze po co tam wracać - przyjrzał się Lunie. - A ty? Gdzie się podziali twoi rodzice?

Luna

Zdziwiła ją odpowiedź Waspa. Znów przyłożyła ogon do pyszczka i odpowiedziała niewyraźnie patrząc w lewą łapkę:
-Nie mam rodziców, nie mam tu nikogo.

Wasp

Zmrużył lekko ślepia, przyglądając się uważnie Lunie swym przenikliwym wzrokiem. - Zgubiłaś się? Czy nie masz ich w ogóle? - zapytał. Wiedział, że takie pytania mogą być dla niej trudne, ale musiał wiedzieć.

Luna

Zastanowiła się przez chwile. Nigdy nie rozmyślała o tym. Może gdy była malutka, sama gdzies się zgubiła? Ale nie pamiętała rodziców więc odpowiedziała
-Nie wiem co się z nimi stało. Nigdy ich nie widziałam.
Ale zaraz się uśmiechnęła. Nie chciała dać po sobie poznać, że rozmowa o rodzinie jest dosyć trudna.

Wasp

Jej odpowiedź go zadziwiła. - I... sama sobie poradziłaś? - zapytał, nie ukrywając zdumienia. - Bez niczyjej pomocy?