Diamentowy wodospad

Siomha Lorcan

Przybycie smoka zafascynowało ją, ale instynktownie bała się takich wielkich stworzeń. W dodatku odezwała się jej tęskna potrzeba wędrówki. - Do zobaczenia Yumi!- krzyknęła i odwróciła się do Reiki.- Bywaj mała.- powiedziała i zniknęła między drzewami.

Reika

- Ah - zamruczałam z zadowoleniem w głosie.
Smok się odezwał! Na prawdę, tu i teraz się odezwał.
- Jej - drugie sapnięcie wydobyło się z mojego pyska.
Poczęłam machać ogonem na boki, zapominając o odejściu Siomhy.

Aurameres

Schyliłam się by przyjrzeć się lepiej małej. Byłam zdziwiona, że mała wilczyca tak ekscytowała się tym, że jestem smokiem.

Reika

Podeszłam do tułowia, po czym wyciągnęłam łapkę w stronę łusek smoka. Gdy pazurki się ledwo zetknęły, nerwowo odsunęłam łapkę.
- Mogę dotknąć? - chciałam się upewnić.
Ekscytacja była widoczna w moich oczach nawet dla ślepego.

Aurameres

Możesz... ale poczekaj chwilkę.- Potrząsnęłam ogonem tak, że z niego wypadła jedna szmaragdowa łuska wielkości małej Reiki. Podałam łuskę małej wilczycy.
Ta łuska będzie dla Ciebie, żebyś zapamiętała nasze spotkanie, kto wie czy jak będziesz duża nie spotkamy się znowu, ja mam dopiero 200 lat, więc jeszcze całe życie przede mną.- Powiedziałam to z przyjaznym uśmiechem na twarzy.

Reika

Czułam, jak łapy się uginają pode mną. Może z wrażenia, jakie wywarła na mnie ogromna łuska, a może z tego, że smok ten miał 200 lat? W każdym bądź razie usiadłam z wrażenia. Ujęłam w łapki ogromną łuskę, potem otworzyłam pyszczek, by coś powiedzieć.
- E... y... dziękuję... - wykrztusiłam po pierwsze - Na prawdę masz 200 lat? Ja mam dopiero kilka miesięcy.

Aurameres

No nie pamiętam czy 200, może 230... Naprawdę, nie pamiętam... U mnie 250 lat to tak jak wilk, który dopiero stał się dorosły, stary smok to smok, który ma 3000 lat...- uśmiech.

Reika

Nawet siedzące łapy odmówiły posłuszeństwa, więc zachwiałam się i po raz wtóry, spotkałam się zbyt blisko z ziemią.
- 3000... - wydukałam - U nas taki wilk już nie żyje! Rzadko dożywają nawet 20 lat!

Aurameres

Wiem, że to może wydawać Ci się dziwne ale cóż... Tak stworzyła nas natura, ty jesteś wilkiem, ja smokiem...
Rozłożyłam swoje ogromne skrzydła aby je rozprostować.

Reika

Mimo wszystko zaparło mi dech w piersiach. Uśmiech nie znikał z kremowego pyszczka, wręcz przeciwnie. Wciąż się poszerzał. Machałam przy tym energicznie ogonem.

Aurameres

To może mi coś o sobie opowiesz?- Zapytałam z serdecznym uśmiechem na twarzy i spojrzałam na małą.

Reika

- Nazwywam się Reika. Pochodzę z małej wioski przy Ohu. Musiałam z tamtąd uciekać, bo w jakiegoś psa wstąpił demon. Zabiłał wszystko i wszystkich. Było ciemno, uciekałam przed siebie. I trafiłam tu. Co tam jeszcze? Mam bojowy charakter, lubię mleko kokosowe wymieszane z miętą, moim przyjacielem jest Mel - zakończyłam opowiadanie o sobie głośnym sapnięciem.

Aurameres

Zauważyłam też, że jesteś bardzo odważna... Pamiętaj, do odważnych świat należy! Moja mama zawsze mi to mówiła...- Po tych słowach posmutniałam.

Reika

Widząc po oczach smoka, że posmutniała, podeszłam do niej i stanęłam na dwóch łapkach, opierając lekkie ciałko o cielsko smoka.
- Nie martw się. Tych których straciliśmy, zawsze będziemy kochać. A Ci, których pokochamy, wypełnią pustkę w sercu - uśmiechnęłam się przyjaźnie.

Aurameres

Moja mama nie zginęła normalnie... Pewnego dnia ja, moja siostra Tamiza i moja mama bawiłyśmy się na pewnej polanie, nagle ze wszystkich stron otoczyli nas LUDZIE, moją mamę zadźgali jakimiś dzidami, nożami... Moją siostrę związali i poćwiartowali, ja się nie dałam ruszyłam na nich szarżując, zgniotłam dwóch i uciekłam...

Reika

- Ale mimo wszystko, nie trzeba się zamartwiać. To co było, minęło. Teraz jesteś tu, w tej krainie. Tu ludzie nie zagrażają - starałam się pocieszyć smoczycę.
Machałam przy tym końcówką ogona.

Aurameres

Nawet gdyby tu przyszli, nie wahałabym się ich wszystkich pozabijać, co się stało nigdy się już nie odstanie...- Rozchmurzyłam się.

Reika

Spojrzałam na wodospad. Był taki śliczny. Podeszłam do brzegu łapką dotknęłam tafli, tym samym odrywając się od smoka. Ogon wciąż kiwał się na boki, a uszy wychwytywały szum wodospadu.

Riven

Przyszedł tutaj rozglądając się . Już dawno nie rozmawiał z przyjaciółmi .
Cały czas miał spuszczony łeb . Szedł wolno,krok za krokiem .
Gdy doszedł usiadł i delikatnie kącikiem pyszczka się uśmiechnął .

Reika

Poruszyłam uszami, gdy wszedł tu nowy wilk. Odwróciłam łebek. Moim oczom ukazał się samiec. Po spotkaniu z panem Sasori'm postanowiłam działać od razu.
- Czeeeee... - zaczęłam, jednak zorientowałam się, że jest dorosły - ...dobry. Jestem Reika.
Skinęłam pyskiem.