Diamentowy wodospad

Jaina

Zeskoczyła zwinnie z głazu, gdzie siedziała przez krótki czas. Podeszła do malucha uśmiechając się lekko. - Co ćwiczysz? - zapytała stojąc nad nim. Patrzyła na jego poczynania.

Hari

Zmarszczył nosek nieufnie, lecz postawa wilczycy nie wskazywała zagrożenia z jej strony.
- Chodzenie bez wzroku. I słuchanie - odpowiedział wilczek.

Kariash

*przychodzi nad wodospad*
Jest tu ktoś ?! *woła*

Kyinra

Przyszłam i napiłam się wody.-brr zimna-Powiedziałam do siebie i położyłam się pod drzewem.

Yumi

-Przepraszam ale muszę już iść - Powiedziała do smoczycy i Yuko.
-Trochę źle się czuje... No to do zobaczenia kiedy indziej - Powiedziała z lekkim uśmiechem na pyszczku. Wstała i ze spuszczonym łebkiem poszła ociężała.

Jaina

Kariash

A ja jak zwykle omijany :'( *wychodzi ze spuszczoną głową i smutkiem, nie wiedząc gdzie pójść spać, bo nie jest jeszcze w żadnej watasze, więc nie, może znaleźć tam legowiska*

Aurameres

Spojrzałam na każdego wilka z osobna. Poczułam ulgę, że nikt już się mną tak nie zachwyca. Podeszłam do wodospadu i zaczęłam się w niego wpatrywać, przypomniałam sobie Beherita, który szukał swojej przyjaciółki...

Hari

Przekrzywił łepek, przez chwilę przypatrując się badawczo starszej wilczycy. W końcu jednak odpuścił i zawiązał sobie przepaskę na głowie. Z każdej strony ogarnęła go ciemność, pozostały mu jedynie słuch, węch oraz dotyk w ślepym postrzeganiu świata.
- O wiem! - odezwał się wilczek do jasnej wadery. - Może zrobisz mi takie zadanie? Powiesz, co mam znaleźć - podsunął, strzygąc uszami w oczekiwaniu na odpowiedź.

Jaina

- Odszukaj mój łańcuszek. - natychmiast zdjęła swój złoty łańcuszek w kształcie serca, który otrzymała niegdyś od rodziców i rzuciła go za siebie, na szczęście nie do wody. - Już. Szukaj proszę. - zwróciła się do niego. Czekała na jego reakcję.

Aurameres

Oglądając całe zajście potrząsnęłam głową i wypadła mi jedna łuska wielkości młodego wilka, spojrzałam na nią, a zaraz potem na Jainę...

Hari

Zastrzygł ponownie uszami, słysząc ledwo słyszalne pacnięcie czegoś o ziemię.
- Łańcuszek? - Wstał i skierował się powoli w stronę, skąd usłyszał poprzedni dźwięk. Zaczął iść w tamtą stronę, uprzednio, za radami Hekate, stąpając ostrożnie i badając wpierw teren łapką. Czasem potknął się z powodu niezauważenia jakiegoś kamienia czy dziury, lecz względnie szło mu lepiej, niż na początku nauki.
- Dobrze idę? - chciał się upewnić, nie do końca wiedząc, czy ciągle idzie w tym samym kierunku, czy nie zboczył przypadkowo z obranej trasy.

Jaina

- Bardzo dobrze Ci idzie. Słuchaj tego co podpowiada Ci serce. Wyobraź sobie obraz tego łacuszka. Jego lot. Szukaj, szukaj. - rzekła. Owinęła ogonem łapy, by jakoś zapezpieczyć się przed zimnem. W ciąży czuła się inaczej. Przypływ dobrego humoru czy jakoś tak.

Aurameres

Pomyślałam: ,,Na mnie chyba już czas..."
Wstałam rozłożyłam skrzydła i powiedziałam:
Bywajcie!- Zgrabnie odbiłam się i uniosłam się w przestworza, powoli znikałam z pola widzenia wilków.

Hari

Po słowach wilczycy wilczek usłyszał łopotanie błoniastych skrzydeł. Oddalało się wyraźnie, ale postanowił skupić się na odszukaniu łańcuszka. Przymknął powieki, biorąc głęboki wdech. Odtworzyć lot... - powiedział sobie w myślach, koncentrując się. Ruszył znowu i wreszcie stanął tam, gdzie jego zdaniem powinien być przedmiot wilczycy. Jednak pod łapkami niczego nie wyczuł.

Jaina

- Próbuj jeszcze raz. Pomagaj sobie łapkami. - poradziła mu. Dokładnie metr przed nim był łańcuszek, którego szukał. Patrzyła na niego uważnie. Mimo tak młodego wieku nieźle sobie radził.

Hari

Pochyliła się bardziej nad ziemią, węsząc uważnie i błądząc łapkami po podłożu. Wtem jego nosek wychwycił nutkę zapachu jasnej wadery, więc skierował się w jego stronę. Pomagając sobie po trochu każdym zmysłem niemal instynktownie, wreszcie wyczuł łańcuszek. Podniósł go, drugą łapą ściągając materiał z łepka.
- Udało się - wysapał szczęśliwy.

Jaina

- No widzisz. Gratuluję. - rzekła. Zachichotała cicho i z powrotem założyła swój złoty łańcuszek. - Jak Ci na imię, zdolny? - zapytała patrząc młodemu wilczkowi w oczy.

Hari

- Dalek - odparł zadowolony z pochwały, energicznie machając puszystym ogonem. - A ty? Jak się nazywasz? - zapytał, siadając obok niej i przechylając głowę lekko.

Jaina

- Jaina. - odpowiedziała krótko. Lubiła swoje imię, chociaż często przypominało jej o wydarzeniach sprzed kilku lat. Kiedy była jeszcze młoda, kiedy straciła swoją jedyną siostrę i rodziców. Westchnęła chcąc odpędzić smutne myśli. Patrzyła na wodę, która monotomnie rozbryzgiwała się wśród skał.