Diamentowy wodospad

Helmi

Oczka Helmi rozszerzyły się tak, że teraz niemal przypominały dwa niebieskie spodeczki. - A...ale... jak to pozbyć się ciała? - Mała nie rozumiała, czym jest śmierć, nigdy się z takim zjawiskiem nie spotkała.

Boozer

Shaman przewrócił oczami, chociaż spodziewał się takiego pytania...
Nagle stał się bardzo poważny, usmieszek zniknął mu z pyska.
- Poprzez śmierć. - rzekł lakonicznie

Helmi

- A co to jest ta śmierć? - zapytała z głupawym wyrazem pyszczka. Przekrzywiła łebek, przyglądając się duchowi. Nagle przypomniały jej się te wszystkie wilki leżące na dnie przepaści. One chyba doświadczyły tej... śmierci.

Boozer

Qedr zaśmiał się na całe gardło. Śmiał się tak długo, głosem szaleńca.
- Śmierć? Śmierć?! Śmierć to najlepsze, a zarazem najgorsze co mi się przytrafiło! - odpowiedział z dziwnym wyrazem pyska, jakby zgroza i radość naraz chciały odcisnąć swoje piętno na jego minie.

Helmi

- Ale... co to jest?! - wręcz wykrzyknęła. Atrita nie odpowiedziała jej ostatnio na to pytanie, a na dodatek teraz spotkała kogoś, kto tej śmierci doświadczył. Jej ciekawość sięgnęła zenitu.

Boozer

Shaman przestał się śmiać. Nie mieściło mu się w głowie, jak ktokolwiek mógłby nie dostrzegać zgrozy i komizmu śmierci, która go doświadczyła.
- Uderzyłaś kiedyś jakiegoś robaczka tak, że przestał się ruszać? To właśnie jest śmierć. Widziałaś, jak jakiś staruszek powoli przestaje oddychać, ruszać się? To właśnie śmierć. Widziałaś te nędzne kości na dnie Urwiska? To właśnie jest śmierć. Widzisz mnie? To właśnie jest śmierć, najgorsza ze wszystkich. Uwięziony w tej nędznej formie, niezdolny do fizycznego kontaktu, niezdolny do spełnienie marzeń. To właśnie jest śmierć, moje dziecko.

Helmi

- Ahaa... - zamilkła na chwilę, żeby poukładać sobie to wszystko w głowie. Po kilku długich minutach milczenia, zapytała. - A...dlaczego umarłeś?

Boozer

Sham rozsiadł się wygodnie w powietrzu, jakby siedział na fotelu z oparciami.
- Widzisz, moja droga... - zaczął opowiadać swoją historię - [/i]Kiedyś miałem marzenie... Jak się okazało niemożliwe do spełnienia. Chciałem kochać i być kochanym. Niestety wychodziło mi tylko to pierwsze i to zapewne nie najlepiej... Ona wybrała kogoś innego albo coś takiego. Długo żyję, nie pamiętam... Poszedłem się wypłakać nad urwisko i... [/i]- uśmiechnął się szerzej - Jak na ironię losu... Ziemia osunęła się podemna i spadłem w tę przepaść. Moje szczątki pewnie jeszcze tam leżą, ale nie uznałem, że należy je sprzątnąć i pochować. Nie warto...

Helmi

O swojej śmierci Shaman mówił z takim zacieszem na pysku, że Helmi wydawało się, iż to bardzo mu się to podobało. Albo nawet, że jest ze swojej śmierci dumny. - Jak to nie warto? - zapytała. - Przecież to było twoje ciało, to tak jakbyś nie miał do niego szacunku. I przez to nie miał szacunku do siebie samego.

Boozer

Shaman podleciał do niej, ale się nie zatrzymał. Przeleciał przez jej ciało, zrobił pętlę w powietrzu i wrócił przed Helmi. Oko w oko.
- A czy ja kiedykolwiek powiedziałem, że mam szacunek do czegokolwiek? - roześmiał się, a kiedy skończył na twarz wrócił mu charakterystyczny dla niego banan.

Helmi

Zmarszczyła niebieski nosek. Nie rozumiała, jak można nie mieć szacunku do siebie samego. Po co w takim razie żyć? A, no tak. Shaman przecież nie żyje. - To... czym ty teraz jesteś? - zapytała.

Legenda

Wilczyca delikatnie poruszyła swoim ciałem. Oznaczało to, że wybudziła się ze swojego snu. Łapą przetarła swe przejrzysto - fioletowe ślepia. Przeciągnęła się leniwie i spojrzała na czarnego wilka z czułym uśmiechem.

Kanna

A Kanna wciąż tu siedziała, nieobecna duchem. Błądziła po krainie zwanej umysł. I teraz powróciła do świata żywych. Rozejrzała się dookoła. Nic się tu nie zmieniło. Może prócz kilku wilków. Ciemna wstała, za nią wiecznie wierna Tariss. Podeszła do wilka zwanego Beherit.
- Witam Cię - uśmiechnęła się delikatnie.

Djablo

Wilk obrócił się do wilczycy i uśmiechnoł się czule.
-Wreszcie wstałaś śpiąca królewno.
Szepnoł jej cicho do ucha i przyparzył się jej fioletowym oczom.Delikatnie machnoł ogonem.

Legenda

Mlasnęła językiem pokazując tym, że z miłą chęcią mogłaby jeszcze pospać. Spojrzała na wilka. Delikatnie przeciągnęła swoje ciało tym samym kolejny już raz niszcząc pajęczynę, której zrobienie pająkowi zajęło całą noc.

Djablo

Wilk z przyjemnością przyglądał się Evanie.Pochwili zaczoł radośnie machać ogonem.Obrócił od niechcenia głowe i rozejrzał się po zgromadzonych.Uśmiechnoł się pod nosem i znów wpatrywał się w fioletowe oczy Evany.

Legenda

- Z czego tak się cieszysz? - zagadnęła by przerwać tę dziwną ciszę. Machnęła raz czy dwa razy ogonem i rozejrzała się lekko znudzona po obecnych.

Djablo

-Czym się tak cieszę?
Powiedział ciepło do Evany.
-Tobą.
Przyjżał się jej bacznie.Obrócił głowe i myślał o tym jak pierwszy raz przybył do tej krainy jakie jego życie było nudne i puste.Machnoł głową by odrzucić puste wspomnienia.

Legenda

- To bardzo się cieszę - coś jakby w niej pękło. Pierwszy raz od dłuższego czasu czuła się szczęśliwa.

Djablo

Djablo zerknoł na Evane zabawnie.Nastawił uszy w strone wodospadu.Zamknoł ślepia i wczówał się w jego delikatny szmer.