Diamentowy wodospad

Katara

Wilczyca rozciągnęła się,ziewnęła mlaskając pyskiem,otworzyła oczy i usiadła rozglądając się po okolicy.

Idalia

Usłyszawszy mlaśnięcie, znów zerknęła na wilczycę, ale po chwili wróciła wzrokiem na swojego rozmówcę. Milczał, jakby się zawiesił.

Katara

Spojrzałam na wilczycę,nie znałam jej więc się bałam podejść,żeby z nią porozmawiać,wolnym krokiem zbliżałam się,i głośno połykając ślinę.Tak się bałam,więc usiadłam żeby się zastanowić co zrobić,więc czekałam aż wilczyca coś zrobi.

Idalia

Usłyszawszy kroki, znów spojrzała na wilczycę. Widząc, że ta się zbliża, jedynie zaczęła lepiej jej się przyglądać, pozostając wciąż w bezruchu. Żółte ślepia o pustym, beznamiętnym spojrzeniu badały teraz sylwetkę nieznajomej. Hekate nie poruszyła się także wtedy, kiedy wilczyca usiadła. To Katara postanowiła podejść do Hek, więc niech ona wykona kolejny ruch.

Katara

W końcu,przezwyciężyłam swój lęk i podeszłam do ciemnej wilczycy,usiadłam.
-Cześć-powiedziałam,starając się uśmiechnąć lecz strach,przez kilka minut nie dał mi nic powiedzieć.
Nie wiedziałam co zrobić,coraz gorzej się czułam,prawie nie mogłam przełknąć śliny,serce waliło,mi jak młotem.Nie mogłam się powstrzymać,i czekałam na odpowiedź.

Idalia

Zanim odpowiedziała, milczała przez chwilę, uważnie przyglądając się wilczycy. Wyglądała na bardzo zestresowaną. - Cześć - odpowiedziała cicho, choć nie miała w zwyczaju witać się w ten sposób z nieznajomymi. Zapytała. - Wszystko w porządku? Wyglądasz na poddenerwowaną.

Katara

-Cześć, nic mi nie jest-odpowiedziała.
Pomyślałam sobie, że niczego nie muszę się bać i niepotrzebnie denerwować.

Idalia

- To dobrze. Wyglądałaś na bardzo zdenerwowaną... - powiedziała. Wciąż przyglądała się bacznie wilczycy. Wyglądała teraz na trochę spokojniejszą. Czyżby Hekate wyglądała tak strasznie, że owa nieznajoma bała się do niej zagadać?

Katara

-Hekate została byś moją przyjaciółką-zapytała przyglądającej się wilczycy. I czekała na odpowiedź.

Idalia

- Skąd wiesz jak mam na imię? - zapytała, nie ukrywając zaskoczenia. Nie odpowiedziała na pytanie wilczycy, zbyt zdziwiło ją to, że zna ona imię Hekate. Przecież nie przedstawiała jej się.

Katara

-Kiedyś słyszałam jak rozmawiałaś z inną wilczycą-odpowiedziała na pytanie.
-To zostaniesz moją przyjaciółką-zapytała raz jeszcze i czekała na odpowiedź.

Idalia

- Nie wiem nawet, jak masz na imię, widzę cie po raz pierwszy w życiu - powiedziała. Hekate nie uznawała dopiero poznanych wilków za przyjaciół. Bardzo wiele było trzeba, by zdobyć jej zaufanie i szacunek. Dodała. - Jeśli chcesz, możesz uznawać mnie za swoja przyjaciółkę.

Katara

Nazywam się Katara, i co mam zrobić żebyś mnie uznała za przyjaciółkę?-zapytała, patrząc jej prosto w oczy i czekała na odpowiedź.

Idalia

- Nie wiem - odpowiedziała. Hekate nigdy nie miała przyjaciół, jeszcze żaden wilk w jej oczach nie zasłużył na to miano. Skąd wiec mogła wiedzieć, w jaki sposób trafić do jej serca?

Katara

-Proszę po wiec co, mam zrobić żebym była twoją przyjaciółką-zapytała roniąc łzę.

Idalia

Uśmiechnęła się kątem pyska. - Staraj się - rzekła krótko. Dla Hekate przyjaźń to było wieloletnia znajomość, zaufanie, oparcie w razie problemów... czyli wiele.

Katara

-Dobrze ale jak mam się starać o twoją przyjaźń, skoro nie wiem jak-zapytałam ze smutkiem w oczach.

Idalia

- A powiedz mi, jak według ciebie wygląda przyjaźń? Co robią przyjaciele? - zapytała. Może Katara odpowiadając na te pytania, sama znajdzie odpowiedź?

Katara

-Dla mnie przyjaźń, jest to takie uczucie, i jak ma się przyjaciółkę, to sekrety mówi się między sobą, nie mówi się tego komuś innemu, można się czymś dzielić, rozmawiać o takich rzeczach, których nie powie się komuś innemu.-powiedziałam i czekałam na odpowiedź.

Idalia

- Mhm, czyli ważne jest dla ciebie zaufanie. A co jeszcze? - zapytała. Wyjawianie sobie sekretów było tylko maleńką cząstką przyjaźni. Hekate miała jednak nadzieję, że dla Katary przyjaźń to jeszcze więcej, tak samo jak dla niej.