Diamentowy wodospad

Katara

Zobaczyłam brązową wilczycę uśmiechnęłam się do niej i powiedziałam
-Cześć jestem Katara a ty i skąd jesteś?-zapytałam wilczycę i uśmiechnęłam się ponownie do brązowej wilczycy.

Yukundus

Gryf przyjrzał się wilkom.
- Jestem Yukundus. - Powiedział do wilków. - Jestem przyjacielem Fedorry. - Powiedział podkreślając delikatnie słowo ,,przyjaciel'' i spojrzał w górę na złotopiórego gryfa.

Torres

Z leśnej gęstwiny wyłonił się bardzo duży wilk o iście atletycznej budowie. Obrzucił zgromadzone stworzenia powłóczystym spojrzeniem i ruszył powoli ku wodzie, by zaspokoić pragnienie. Znów zniknął z krainy na dość długo. Bez słowa. Przystanął przy brzegu i spojrzał w niebo. Czy Nikita go jeszcze w ogóle pamiętała?

Brenda

Z pomiędzy drzew o przeróżnej barwie i gatunku wybiegła nagle śnieżnobiała wilczyca. Z właściwą sobie gracją podbiegła do wodospadu ignorując te nędzne istotki, które dziś się tu zebrały. Wydawało się, iż jej oczy są zamknięte. I takie były. Wadera starała się oglądanie tego bajkowego świata ograniczyć do minimum. Węch załatwiał wszystko za nią. Od każdego tu zebranego pulsowało krwią. Łatwo było ich namierzyć. W ciszy skupiła się na jednym punkcie swej wyobraźni i zaczęła go lustrować.

Torres

Usłyszawszy kroki nowego wilka, zastrzygł uchem. Nie zwrócił jednak na nią żadnej uwagi. Nie obchodziły go inne wilki. Położył się przy brzegu i położył pysk na przednich łapach. Wzrok zaś skierował w dal.

Nikita

Nikita kiedy ujrzała znajomego jej wilka , wstała . Machnęła końcówką ogona i zastrzygła uchem na szum wodospadu .

Torres

Rozejrzał się jeszcze raz po zgromadzonych, ot tak, bez konkretnego powodu. Z nudów. Dopiero teraz dostrzegł Nikitę. Utkwił w nie swoje złociste oczy, jakby oczekiwał jakiegoś ruchu z jej strony.

Brenda

Z nieodgadnionym wyrazem twarzy odwróciła się w stronę wielkiego szaro-białego "miśka", który udawał, iż ją ignoruje. Było to bardzo zabawne z jej punktu widzenia. Czasem są na tym świecie rzeczy, którymi można się cieszyć. Na przykład głupotą innych. Brenda potrafiła czerpać przyjemności nawet z małych rzeczy. Jeśli zabijała małego zająca, rozkoszowała się jego śmiercią, mimo, iż to tylko zając. Wciąż patrzyła się namolnie na samca, tłumiąc dziecięcy śmiech.

Torres

Biała wilczyca ściągała go wzrokiem, więc zerknął na nią przelotnie. Szybko jednak jego spojrzenie powróciło na znajomą mu wilczycę z niebieskimi znaczeniami. Wrócił do tej krainy tylko z myślą o niej. Czy było warto?

Brenda

Powróciła niewidzącym wzrokiem do wodospadu, lecz długo na niego nie patrzyła, gdyż tuż przed nią wylądował nie ptak, a ptaszysko. Dokładniej feniks. Atranoid nie przyniósł jak zazwyczaj zdobyczy, lecz Brenda była zbyt znużona monotonnym dniem, by teraz go karać. Feniks myślał, że w ogóle nie wiedziała, że ktoś tu jest. Wykręcił długa szyję, patrząc na Torresa. Od tyłu zaczął go lekko uderzać ogonem, aby podszedł bliżej niej.
- Atranoid, ja wiem, że on tu jest. - powiedziała znudzona i spojrzała ponownie na wilka. Czy każdy musi być tu taki sam? Czy wszystko musi być tak monotonnie podobne? Eh, widocznie tak.

Katara

Zobaczyłam kilka wilków przyglądałam się każdemu bez zmrużenia oka i tak przez co najmniej godzinę.Po kilku minutach położyłam się na trawie i rozmyślałam.

Russmond

Russ, z łbem złożonym na łapach, z niesmakiem przysłuchiwał się rozmowom dobiegającym z dołu.
- Doprawdy, czy oni wszyscy muszą zachowywać się jak dzieci? - mruknął pod nosem, przewracając oczami, gdy centralnie na jego dziób spadły pierwsze krople deszczu. Wiatr zaczął dąć silniej, przewiewając pierzaste futro gryfa na wskroś, aż ten odruchowo zadrżał. Spojrzał w ciemne niebo, bez zdziwienia zauważając pierwsze błyskawice nad horyzontem. Podniósł się chwiejnie na łapach, rzucając ostatnie spojrzenie tłumowi w dole. Nie zamierzał się z nimi użerać, banda idiotów. Jak chcą moknąć, proszę bardzo.
Russ trzepnął skrzydłami, po czym zsunął się ze skały, odbił i lotem ślizgowym poleciał w dal, możliwie najszybciej, by zdążyć przed nadciągającą burzą.
Tymczasem rozpadało się na dobre, obficie mocząc zebranych.

Fedorra

Fedorra krzyknęła : - Chodźmy się gdzieś schronić , strasznie leje ! - powiedziała odgarniając czarną grzywkę . Podeszła do Katary i Yukundusa , - No chodźcie , nie zamierzam tu moknąć . - rzekła . Po chwili przestało padać , wyszło piękne słońce . Fedorra odsunęła się od pozostałych i otrzepała z wody , ciepłe promienie słońca osuszyły ją . Przysiadła obok Katary i Yukundusa i obserwowała co się dzieje nad wodospadem .

Flame

Powolnym, dumnym krokiem Brian wkroczył nad diamentowy wodospad. Uśmiechnął się lekko do wilczyc i przysiadł niedaleko nich. Rozciągnął mięśnie i ziewnął przeciągne spoglądając od czasu do czasu w kierunku Fedorry.

Diamond

Wilczyca przywiana tutaj z silnymi zdecydowanymi podmuchami, gorącego wiatru stała na szczycie półki skalnej wodospadu spoglądając płonącymi tęczówkami na zgromadzonych tutaj. Jej pazury bezszelestnie przesuwały się po kruchej skale. Szara sierść mierzwiona przez wiatr. Niebo rozcięły rude płomienie promieni słonecznych, a wiatr ustał odzwierciedlając jej nastrój. Wciąż miała niejaką kontrolę nad atmosferą.

Yumi

Zwinnym i szybkim krokiem przyszła nad wodospad. Dawno tu nie była. Pamięta pierwszy raz . Tu poznała Daleka... swojego przyjaciela. Tu znalazła diament przypominający kształtem serce. Podeszła bliżej wody i usiadła na skale. Na jej czarne futro od czasu do czasu leciały krople wody. Przekrzywiła łeb.

Diamond

Stojąc na uboczu wodospadu pod osłoną cieni drzew zadarła pysk wysoko ku niebu. Oddychając spokojnie wodziła rozpalonymi oczyma po niebie. Jedynie co jakiś czas mruczała przestępując łapami z odrzuceniem gdy krople wody opadały na jej ogniste ciało. Powracając do krainy od razu przyszła w to miejsce by pomyśleć. Wspomnienia same napierały aczkolwiek czy warto żyć przeszłością? A co gdy owej przyszłości się nie ma?...Zatracenie w czasie...

Yumi

Spojrzała na tajemniczą waderę kryjącą się w cieniu. Widziała jej ognisto świecące oczy. Troszkę ją zaciekawiła ta osoba. Ale jednak jej wzrok przykuła świecąca przez odłamki diamentów na dnie woda. Przyglądała się po czym wstała i podeszła do wystającej płyty skalnej. Zaczęła wchodzić na górę, po czym położyła się na jednej z półek. Z tej wysokości był lepszy widok .

Flame

Swoim bystrym wzrokiem spojrzał na Yumi. Wstał, strząsnął z sierści kurz i podszedł do wilczycy. - Witam panią. - mruknął cicho i ukłonił się przed wilczycą. - Zwą mnie Brian. - przedstawił się, ponieważ uważał, ze właśnie tego wymagała kultura.

Kina

Zauważyła wilka i podeszła do niego
-Jestem Kina powiedziała wilczyca