Diamentowy wodospad

Kitara

Kitara zaśmiała się ironicznie.Wstała i przeszła brzegiem wody.Uniosła głowe i uniosła prawom brew.Ironiczny uśmiech wymalował się na jej pyszczku.Trzepła głową i ruszyła do wyjścia.To miejsce nie dawało jej żadnej wesołej zabawy.W takim miejscu nie ma takiego czegoś jak zabawa wilkiem.Znikła w złocisto zielonym gąszczu.

Tornado

Odprowadził wzrokiem młodą waderę. Po chwili namysłu wstał i odszedł z tego miejsca, gdyż zaspokoił już częściowo swój głód i nie miał już nic do roboty.

Mu

Ziewnął zmęczony. Ułożył łeb na łapach i zamknął oczy. Czuł się coraz senniej. Po kilku chwilach usnął.

Sekai

-Jej...-powiedziała cicho i zamknęła oczy.Myśłała o tym wszystkim co się działo.I teraz miała dylemat..łowca czy szaman?Podniosła swoje cztery litery i poszła napić się wody.

Samanta

- No to zapraszam Cię kiedy tylko chcesz do mojego legowiska - Rzekła i polizała malca po pyszczku . Nastawiła uszy i czekała na jego reakcję . Cieszyła się , że powiększa rodzinę .

Mu

- Tak... - uśmiechnął się delikatnie. Był bardzo ciekawy jak wygląda jej dom i kim są jej dzieci. Wziął na ręce swoją myszkę, która wciąż biegała koło niego i schował ją za ucho.

Samanta

Samanta wzięła myszkę zza jego ucha i odłożyła do dużej kępy trawy , która dookoła była otoczona patykami . Chwyciła malca w pysk i wskoczyła razem z nim do wody . Chciała zobaczyć czy jeszcze coś pamięta z ostatnich lekcji .

Mu

Przez chwilę jego ruchy w wodzie umożliwiały pływanie lecz po chwili zdekoncentrował się i zaczął tonąć.
- No super! - pomyślał próbując wypłynąć.

Samanta

Samanta szybko zanurkowała za malcem . Jego ciało opadało coraz niżej . Wadera szybko podpłynęła do szczeniaka i chwyciła zębami za kark . Wypłynęła z nim na powierzchnię i uwolniła ze swoich szczęk - Pamiętaj powoli . Niech nic Cię nie rozprasza - Rzekła ciepło .

Sekai

Odeszła od wody i spojrzała na Samante i Mu.-Ja lecę..do następnego.-rzuciła im na pożegnanie i powoli zmierzała do krzaków.I bam znikła.

z/t

Mu

- Do zobaczenia! - krzyknął za oddalającą się wilczycą.
Po chwili jego wzrok przeszedł na Samantę.
- Łatwo Ci mówić! Ty umiesz pływać - bąknął zmieszany, że znów mu się nie udało.
Spojrzał w krzaki czy jego mysz wciąż tam jest i po chwili znów wskoczył do wody. Chciał udowodnić samemu sobie, że potrafi pływać.

Samanta

- Ja też musiałam się najpierw uczyć . To nie przyszło samo z siebie - Rzekła do niego uśmiechając się . - Popatrz na mnie - Dodała po chwili i tak jak na pierwszej lekcji pływania zanurzyła się . Płynęła tuż pod taflą wody . Poruszała się w niej zgrabnie , szybko i energicznie .

Mu

Mu wyszedł na suchy ląd i zaczął obserwować wilczycę. Pływała świetnie! Szczeniak wiedział, że prawdopodobnie nigdy nie będzie tak się ruszał w wodzie. Cicho westchnął.

Samanta

Wynurzyła się i popatrzyła na zasmuconego malucha siedzącego na brzegu . - Jak nie będziesz ćwiczył to nigdy nie będziesz umiał pływać - Rzekła do niego . Irytowało ją to iż malec myśli , że sam się tego nauczy bez ćwiczeń .

Mu

- Chyba masz rację - uśmiechnął się delikatnie po czym wskoczył do wody.
Jego wolne ostrożne ruchy pozwalały mu utrzymać się na powierzchni wody przez jakiś czas. Potem zmęczył się i jego ruchy stały się chaotyczne przez co zaczął tonąć.

Samanta

Samanta zastanawiała się czy go ratować . W końcu kiedyś jej już przy nim nie będzie i jak wtedy się uratuje ? Łowczyni jednak wolała nie ryzykować . Zanurzyła się szybko i otworzyła ślepia . Dostrzegła opadające na dno ciało jej synka . Szybko podpłynęła do niego i chwyciła zębami za kark . Po chwili znajdowali się już na brzegu .

Mu

Mu nie dawał za wygraną. Znów wskoczył do wody. Mimo tego, ze był już zmęczony dawał z siebie wszystko. Po chwili wyszedł na ląd dumny z siebie, że utrzymał się na wodzie.

Samanta

Wadera popatrzyła na swojego synka . Nie wiedziała czemu jest taki nie w sosie . Przecież jej może powiedzieć o wszystkim . Wyszła na brzeg zgrabnym kocim krokiem i usiadła obok malca . Przytuliła go do siebie i polizała po pyszczku . - Co się dzieje ? - Zapytała zatroskana .

Mu

Spojrzał na swoją przyszywaną matkę.
- No bo... Zawsze byłem tym gorszym... Zawsze tym na którym można było się wyżyć i ulżyć emocjom - poskarżył się.
Tak... Tak kiedyś było. Mu uznano za odmieńca. Stał się kozłem ofiarnym.

Samanta

- Nie prawda ! Co Ci przyszło do głowy . Pływasz lepiej niż inne wilki . - Powiedziała spokojnie . Było jej trochę smutno kiedy dowiedziała się , że jej synek był wyśmiewany . Chciała zemścić się na tamtych jednak wolała się nie wtrącać w jego przeszłość . Przytuliła go do siebie mocniej i znów liznęła po pyszczku . Po chwili jednak zaczęła go całego lizać . W końcu tak myją się wilki i wszystkie czworonożne istoty . Lizała go po całym ciałku . Od łebka po same pazurki w tylnych łapkach .
Zachowywała się jak prawdziwa matka .