Diamentowy wodospad

Mu

- Mamo... - przewrócił oczami - Potrafię się sam umyć.
Spojrzał na Sam. Zastępowała mu matkę, której nigdy nie miał... Jakie to było piękne... Aż nieprawdziwe. Bał się, że w pewnej chwili obudzi się ze swojego snu i znów nastanie szara rzeczywistość.

Samanta

Nie zwracała na małego uwagi . Ona dobrze wiedziała co on umie a czego nie . Kontynuowała mycie maluszka . Kochała go jak prawdziwego synka . Dbała o niego bardzo dobrze . Przynajmniej ona sama tak uważała .

Mu

Mimo tego, ze to mycie trochę go denerwowało dał je kontynuować. Zrobiłby wszystko by Sam pozostała jego matką.... Nagle coś go tknęło.
- Jakie... Jakie są twoje dzieci? - zapytał.
Nie był pewien czy się z nimi dogada. Miał nadzieję, że tak.

Samanta

- Są bardzo miłe i sympatyczne - Powiedziała po czym ponownie zaczęła mycie od samej góry . Chciała by szczeniak był dokładnie umyty . Lizała go mocno przyciskając język do kolejnych części ciała .

Mu

- A jak mają na imię? - zapytał przewracając się na grzbiet.
Był ciekawy czy ma braci, a może miał też siostrę? Czekał zniecierpliwiony na odpowiedź Samanty.

Samanta

Samanta teraz zaczęła mycie brzuszka i troszeczkę niżej . Popatrzyła na malca lecz nie odpowiadała na razie . Po chwili kiedy jednak wylizała go już całego rzekła do niego ciepło - Dziewczynka Lady i chłopczyk Wolfik - Uśmiechnęła się ciepło i czekała na kolejne pytania . Miała jednak nadzieję , że to już koniec wywiadu .

Mu

wielki uśmiech pojawił się na jego pyszczku. Miał on jeszcze tylko jedno pytanie. Było ono bardzo ważne dla niego.
- Kiedy ich poznam? - zapytał.
Siadł przed wilczycą i czekał na odpowiedź. Bardzo chciał spotkać swoje przyszywane rodzeństwo.

Samanta

- Cóż jeżeli chcesz to nawet teraz . Chodź do mojego legowiska - Rzekła z uśmiechem . Widziała po szczeniaku , że był zmęczony jednak była bardzo ciekawa czy pójdzie o własnych resztach sił czy tez poprosi ja o przeniesienie . Powoli szła ku wyjściu .

Mu

- Tak! - ziewnął i zaczął iść wolno za Samantą.
Nie mógł się doczekać kiedy pozna swoje przyszywane rodzeństwo. Jacy oni będą? Bał się, że go nie zaakceptują.

Samanta

Samanta przyśpieszyła . Szczeniak wlókł się z nią a ona nie miała bardzo dużo czasu . Zawróciła i chwyciła małego w pysk . Razem z nim wyszła z tego miejsca . Poszli do swego legowiska .

Kaji Meyit

Zmarszczyła nos, po czym uśmiechnęła się szeroko, patrząc na, najwyraźniej, matkę i, chyba, jej syna. Nie chciała być niegrzeczna, jednak ich rozmowa była interesująca. Bardziej interesująca od nudnego otoczenia. Bardziej interesująca od szumiącej wody i świetlanych połysków. Uch... Kaji znowu się nudziła. Lecz wkrótce nadszedł odpowiedni czas i wilki sobie poszły. Pokręciła się jeszcze w miejscu, a następnie rzuciła szybkie "cześć" w stronę niedawnej rozmówczyni /czy ona ją jeszcze pamięta?/ i wybiegła z tego miejsca.

Brenda

Wstała i znikła za drzewami, gdyż nie miała ochoty oglądać tego przedstawienia. No cóż, może jest gdzieś leprze miejsce, gdzie można w ciszy porozmyślać nad niektórymi sprawami.

Katara

Zobaczyłam kilka wilczyc, rozmawiających ze sobą, nie chciałam do każdej z osobna mówić witaj, więc spojrzałam się na wszystkie wilczyce-witajcie!-krzyknęłam do nich i czekałam na ich reakcje.

Edward

Czarna postać wyłoniła się z cienia krzewów.Puste niebieskie ślepia wolno lustrowały okolice.Żaden wilk nie zrobił na nim większego wrażenia.Warknoł cicho i odsłonił białe kły.Wolno ruszył do wodospadu.Wbijał pazury w twardom glebe.Podszedł do wody i przysiadł nad nią lustrując wzrokiem wilki.

Amidia

Przybyła drobna postać.Czy to Amidia tak kroczyła?Tak,poszła właśnie w te strony.
-hejka-powiedziała do czarnego wilka.Popatrzyła na niego chłodno.Tak,Amidia w głębi duszy była....demonicą.

Edward

Czarny łeb wilka obrócił się wolno w strone wilczycy.Zlustrował wadere niebieskimi ślepiami.Warknoł tylko przenilke,i uderzył ogonem o ziemię.Źrenice się rozszerzyły,a wilk siedział nie poruszając się.Siedział spokojnie jak głaz ignorując szmer wodospadu.

Amidia

-jestem amidia-powiedziała chłodno.Zignorowała warknięcie wilka.Słodki wygląd nie był jej stroną.Demon chciał ją opanować.Raz na zawsze zmieni ją.Jej duszę.I wygląd.Taki jak teraz.
Biała wilczyca usiadła koło mrocznego wilka.

Edward

Edward zmarszczyl czoło.Nie był dobrym rozmówcom.Uniusł łeb w strone uginających się drzew.Wiatr poruszał drzewami energicznie jak by chciał wyrwać im liściaste korony.Uśmiechnoł się krótko,i spuścił nieco brwi.
-Edward..
Przedstawił się któtko pochylając się nad waderą.Napioł mięśnie,i zaśmiał się ironicznie cicho.Wstał i ruszył wolnym spacerkiem wzdłuż brzegu.

Amidia

-Muszę coś ci zdradzić.Demon włada mną-wyznała mu.
Demoniczna Amidia.Tak,to była ona.W jej ciele panował demon.
Starannie ignorowała to,że wilk się napiął.

Edward

Stanoł i zerknoł na nią chwilowo.
-Cóż muszę przyznać że się..nie boje..
Warknoł złowieszczo.On nie bał się niczego.Miał bać się wadery od której czyć watahom ognia?.Ooo nie!.Ignorując wilczyce ruszył dalej.On też miał w sobie coś z demona.Jego ojciec był największym demonem,i wcale mu to nie przeszkadzało by się komuś zwierzać.