Diamentowy wodospad

Amidia

-Wiec ja też.Bo moja mama była demonicą.Ale utraciła to.Ja przejęłam to coś.A także...z jakiej jesteś watahy?-zapytała lodowatym tonem.Była niezwykła.I silna.Energia rozpierała ją.Do czego?Do pierwszego zabójstwa.Nakłoniona.

Edward

Basior przystanoł w pół drogi.W jego ciele coś nastąpił eksplozja wulkaniczna.Zawarczał a jego niebieskie ślepia pociemniały.Obnażył białe kły.
-Z Nocy..
Rzucił krótko przed siebie.Może i potrafił być spokojny ale nie był zbyt miły w stosunku do wadery.Poruszył się i skoczył w gąszcz.Siedział w mroku i ani drgnol.Siedząc w mroku jego ciało napełniało się złem.
-Szukasz zaczepki..
Powiedział do wadery unosząc jedną brew.

Amidia

-niby skąd wiesz?-parsknęłam demonicznym śmiechem.
Wbiła jeszcze głębiej pazury w glebę.

Sekai

Zjawiła się Sekai.Było gorąco wachlowała się ogonem i podeszła wody.Zamoczyła pysk w wodzie i zaraz wyjęła otrzepując się.-Wittam..znowu.-zaśmiała się oj dziś miała wręcz wspaniały humor.

Edward

Wilk zaśmiał się cicho pod nosem.
-Wyczułem..
Jego ton głosy przybrał łagodny wyraz,a ślepia zmieniły barwe.Otrzepał łeb,i wylazł z za gęstwiny.Obrzucił wadere srogim spojrzeniem i przchodząc obok niej zignorował ją i jej osóbke.Szedł do wyjścia leniwie i wolno.

Katara

Zobaczyłam czarnego wilka przyglądałam się mu cały czas, w końcu wolnym krokiem poszłam w jego stronę-witaj-powiedziałam i czekałam na jego odpowiedź.

Edward

Niebieskie ślepia basiora zlustrowały błękitnom wadere.Zaśmiał się cicho gardłowo.
-Witaj..
Jego ton głosu podniusł się minimalnie.Uniósł łeb w góre,i przysiadł przed waderą.Przyglądał się jej bacznie czekającna na jakikolwiek ruch z jej strony.

Kanna

W krzakach zaświeciły złote ślepia, niezwykle tajemnicze. Ciemna postać posuwała się lekko i giętko. Ogon poruszał się delikatnie i wdzięcznie, a właściwie jego końcówka. Kanna wyjrzała z krzaków, oślepiło ją letnie słońce. Zmrużyła więc ślepia, po czym podeszła z gracją do wody. Pochyliła się nad nią i zaczęła pić.

Sekai

Spojrzała na przybyłą wilczycę.Spojrzała na czarnego basiora i podeszła.-Hej..ty jesteś nowy prawda?Nigdy Cię tu nie widziałam.-powiedziała do niego i usiadła.Spojrzała na Katare.-Sorry, że Ci w rozmowę wlazłam..-dodała.

Edward

Zmrużył ślepia i obrócił łeb w strone wilczycy.Zaczoł troche się niecierpliwić i odsłonił białe kły tak że jego ton głosu przybrał twardom skałe.
-To prawda..
Przyznał przyglądając się jej niebieskimi ślepiami.Końcówka ogona poruszała się leniwie a czarna jak noc sierść falowała na wietrze.

Sekai

-Hej nie denerwuj się..-powiedziała do niego uspokajająco i się uśmiechnęła.Usiadła przed wilkiem.-I mogę się jeszcze domyśleć , że nie znasz tu niektórych miejsc.A nie przedstawiłam się..jestem Sekai.-dodała rytmicznie.

Edward

Edward postawił uszy w gotowości.
-Zgadza się.Nie znam ani tutejszych wilków ani bliskich okolic.
Przyglądał się wilczycy z nutkom zainteresowania.
-Miło mi.
Zamruczał przenikle uśmiechając się któtko.
-Edward
Rzucił stanowczo do wadery unikając jej wzroku.Ogon poruszał się leniwie,a właściwie jego końcówka nie ustawała.Ponownie zmrużył niebieskie ślepia.

Amidia

-A zatem...jaka chcesz mieć rangę?-zapytałam spokojnie.

Sekai

-Hm..może Cię oprowadzić?-zapytała a uśmiech nie znikał jej z pyszczka.-Chyba, że nie chcesz.-dodała i machała jedwabistym ogonem.Na lewo prawo itp.

Edward

Basior uśmiechnoł się do Sekai.
-Jeśli bardzo chcesz.
Ton jego głosu zniżył się,a niebieskie ślepia zabłysły przyjaźnie.
-Panie przodem
Szlachetnie pokłonił się wilczycy.Wstał i odruchowa wskazał łbem na wyjście.Stał przed waderą z lekko uniesionym łbem.Poruszył ogonem energicznie i wbił pazury w cienkom glebe.Może i nie był najlepszym towarzyszem podróży,ale miał swoje cenne plusy.

Sekai

-No okiś. Dziękuje..-powiedziała i podniosła cztery litery z piasku otrzepując się.-Hmm..najpierw zwiedzimy łąkę...-dodała.-Doliny..albo hmm...góry-zaśmiała się nie mogła się zdecydować.Wybiegła.-Może się nie zgubisz.-dodała jeszcze raz.I wybyła.

z/t (góry-------Góra Zorzy Polarnej)

Edward

Edward popędził wzrokiem za waderą.Przeciągnoł się leniwie i wolno ruszył przed siebie.Dobrze znał zapach tej wadery więc nie musiał się śpieszyć.Myśli wypychały się z jego łba na zewnątrz.Po chwili ruszył biegiem w strone wyjścia.Wkroczył w mrok gęstwiny i zniknoł z pola widzenia.

z/t

Amidia

Popędziła za nim szybko.

Mu

Sylwetka wilka wyłoniła się z cienia. Mu kroczył wolno w stronę brzegu. Z lekkim westchnieniem spojrzał na taflę wody. Była jak lustro, które wszystko odbija. Zamknął oczy. Wreszcie był sam. Całkiem sam.

Chaste

Coś drobnego wyszło zza drzewa. Mała postać nieśmiało szła w kierunku wody. Gdy stanęła nad brzegiem zorientowała się, że ktoś tu jest. Wolno odwróciła głowę spoglądając na wilka. Nieśmiałe Witaj wydobyło się z jej strony.