Diamentowy wodospad

Mu

Gdy trochę sobie sapnął wstał i podszedł do Samanty by sprawdzić czy wszystko z nią w porządku.
- Musi odpocząć - wziął ją na swój grzbiet - Chodź ze mną do mojego legowiska - powiedział do Sekai i zniknął zza drzewami.

zt

Sekai

-No zgoda.-powiedziała i podniosła się zaraz za Mu.Otrzepała się jeszcze z piachu i spojrzała na Samantę.Zdmuchnęła grzywkę i wyszła za Mu.

z/t

Kanna

- Rozumiem - odpowiedziała cicho.
Zauważyła brak materialności u młodej wilczycy. Uśmiechnęła się pod nosem. Wstała, po czym zaczęła coś mamrotać pod nosem. Wraz z letnim wiatrem przybyły fioletowe, błyszczące drobinki, które owinęły się wokół Layne. Kanna zamknęła oczy.
- Jesteś duchem, prawda? Opowiesz mi, jak to się stało...?

Layne

Layne kiwnęła lekko łebkiem - No, moge powiedzieć. Więc zaczęła się od tego że chciałam się dowiedzieć, ile czasu zajmie zanim mały kamyk zrzucony z klifu, trafi plaże, no i się dowiedziałam. Potem chciała się dowiedzieć, ile to zajmie z większym kamieniem. Potem chciała spróbować z głazem, sama nie mogłam go dopchnąć do krawędzi, więc poprośałam jakąs wilczyce o kolorze blond, o pomoc. Ona mi pomogła, lecz powiedziała że sama sobie poradzi, ja jej nie posłuchałam i też pchałam, wtedy w jednej chwili straciłam oparcie a w drugiej chwili już spadałam. Dosłwnie pare sekund później trafiłam głaz, który dotarł do ziemi sekunde wcześniej. - powiedziała bez dłuższej przerwy - Dosyć dobry opis? - zapytała i pomerdała trochę ogonem

Kanna

Wilczyca kiwnęła głową.
- Więc pewnie wiesz, że od śmierci nie ma odwrotu? Ja jestem Szamanką, więc mam z Tobą szczególne powiązanie - mruknęła, przyglądając się niebu, które stawało się z wolna granatowe.
Uwielbiała zachody słońca i wschody księżyca. To magiczne przeistoczenie dnia w noc.

Layne

- Tak, wiem. A to dlaczego słyszałam historie o wilczycy, co umarła przynajmniej dwa lub tzy razy, i nadal żyje? - zapytała, podleciała trochę nad ziemie, i się położyła w powietrzu.

Kanna

- Chodzi Ci o Innę? - zapytała - Być może dlatego, że istnieją na świecie istoty i nieprawdopodobne rzeczy, które mogą w niezwykły sposób przywrócić życie, jednak tylko w połowie. Wilczyca, o której słyszałaś, zapewne nie raz spotkała się z powrotem ze swym niematerialnym wyglądem. Takimi rzeczami są amulety śmierci, jednak działają tylko raz. Są trudno dostępne. A osoba... Cóż. Światem zmarłych rządzi Spirit, który dzięki swej mocy może znów powołać do życia.

Layne

Layne słuchała tego co Kanna mówiła, wyglądała na zainteresowaną lecz to nie była prawda, zaczynało jej się trochę nudzić. Mimo tego że była już duchem, to nadal była szczeniakiem. - Znasz go? - zapytała jak Kanna skończyła mówić.

Kanna

- Niestety, nie miałam przyjemności go poznać osobiście, nawet przez kontaktowanie się ze Światem Zmarłych - odpowiedziała.
Przyglądała się Layne, już z resztą wcześniej. Zauważyła u niej pewną zmianę w zainteresowaniu, jednak bardzo małą, niewidoczną dla większości wilków. Cóż, postara się mówić krótsze wypowiedzi. Nagle wstała, po czym odbiła się od kory wyskakując w górę, i... nie spadła. Za to za nią spadły fioletowe drobinki. Przed Layne ułożył się napis "Do zobaczenia", który zabrał zaraz wiatr...

z.t

Bradon

Mała biała kulka wturlała się na te tereny . Szczeniak rozejrzał się dookoła . Nie było tu nikogo poza nim . Mały zapatrzony w wodospad zaczął się zbliżać do brzegu . Nagle pod łapką zabrakło ziemi . Wpadł do wody . Koślawo pływając wyszedł na brzeg . Usiadł sobie i otrzepał się .

Kihe

Czarny wilk przyszedł w te tereny. Szedł w kierunku cienia. Jak był już w cieniu usiadł. Spojrzał na wodospad i zaczął o czymś myśleć. Po chwili jego uwagę przykuło małe białe szczenię.

Bradon

Mały usłyszał czyjeś kroki . Nie wiedział czyje . Odwrócił łebek w stronę nowo przybyłej postaci . Był to wilk . Potężny czarny basior . Szczeniak postanowił go poudawać . Nastroszył futerko i szedł z dumnie podniesionym pyszczkiem w jego stronę . Nagle przed jego oczkami przeleciał żółty motyl . Mały zrezygnował z przedrzeźniania i rzucił się za ofiarą . Biegał za motylem w kółko aż w końcu zakręciło mu się w głowie . Padł na ziemię i zaczął się głośno śmiać .

Mu

Mu wbiegł na teren wodospadu. Brandon już tu był. Zatrzymał się tuż przed malcem muskając jego nosek swoim ogonem. Po chwili jego uwagę przykuł czarny wilk. Nigdy wcześniej go nie wiedział więc kim on był?

Bradon

Kiedy szczeniak zobaczył tatę wycofał się . To była tylko podpucha . Malec rozbiegł się i wskakując na tatę obydwaj wpadli do wody . Szczeniak swym koślawym stylem szybko wydostał się na powierzchnię i odetchnął głęboko .

Kihe

Wilk cały czas przyglądał się szczeniakowi. Biały, mały wesoły szczeniak. Wilk nastawił uszy i zaczął się przyglądać małemu wilkowi. Był zamyślony. Po chwili namysłu postanowił pójść i tak też zrobił. Wyszedł.

Mu

Mu wyszedł z wody.. Przeciągnął się leniwie otrzepując swoje futerko z resztek krystalicznej substancji. Jego oczy się śmiały podobnie jak jego pysk {dziwnie brzmi to zdanie O.o}.

Bradon

Szczeniak podszedł do ojca i wdrapał się na jego grzbiet . - Jak masz na imię tato ? - Zapytał . Co za kretynizm mieć ojca i nie wiedzieć jak się nazywa . Mały schodząc z ojca zagapił się . Wpadł do kałuży pełnej błota . Wyszedł cały brązowy . Zaśmiał się cichutko . Bawiło go teraz wszystko , dosłownie wszystko .

Mu

- Mu - odparł - A twoja matka Sekai
Chwycił malca i wsadził na chwilę pod wodę. Po jakichś dziesięciu sekundach wyciągnął czyściutkiego szczeniaczka.
- Musisz być czysty i pachnący - zaśmiał się.

Bradon

- Dobrze tato - Powiedział . Liznął go w pyszczek i położył się na grzbiecie - Co teraz robimy ? - Zapytał . Nudził się bardzo a energia aż go rozpierała . Po chwili usiadł i wywiesił jęzor . Łeb przekręcał to w prawo to w lewo . Ogonem machał bardzo szybko . Był pełen emocji .

Sekai

Powoli wtoczyło się duże,puszyste,rude coś.Oni już tu byli.Usiadła dalej nieco od nich dalej.Otuliła się ogonem i przyglądała się im.