Diamentowy wodospad

Torak

Spojżałem na wilczycę-Pzepraszam ale zapomniałaś strzał-dodałem i wyjołem garść z kołczana,podeszłem do królika z którego zostałą tylko skóra i z tej skóry zrobiłem kołczan.Włorzyłem do niego strzały i podałem wilczycy-przełóż przez ramię lewej łapy będziesz miała szybszy dostęp do kołczanu-dodałem z uśmiechem.

Carly

- Dziękuję - zrobiła to, co kazał wilk.
Po tym położyła łeb na ziemi, na zielonej trawie. Z oczu nie spuszczała białego wilkołaka. Potrząsnęła grzywką, odrzucając ją na bok.
- A więc, Torak - zaczęła - Nie jesteś długo w krainie, prawda?

Torak

Spojżałem jej w oczy-Można powiedzieć że ie zadługo ale także i nie za krótko-odpowiedziałem i coś sobie przypomniałem-chcesz jakąś figurkę albo diament?-spytałem ja zawsze o to pytam wadery poprostu lubie dawać komś prezenty.

Carly

- Nie, dzięki - mówiąc to, uśmiechnęła się, sięgając do kieszonki, która była na skarpetkach, jakie miała na przednich łapach.
Wyjęła z nich trzy wisiorki - jeden z niebieskim diamentem, drugi z czerwonym, a trzeci z kamieniem niebieskim, w których błyszczały insygnia Watahy Wody.
- Jak widzisz, mam ich całkiem dużo - schowała je spowrotem, by ich przypadkiem nie zgubić.

Torak

Wyjołem nóż,wskoczyłem na drzewo i wyciołem całkiem duży kawałek drewna,wróciłem na miejsce obok Carly i zaczołem żeźbić.Gdy skończyłem figurka przedstawiała ją trzymającą królika w zębach.Zamiast oczu wilczycy były dwa małe kawałki czarnego diamentu.

Carly

Zaśmiała się, widząc wyczyny białej, puchatej istoty.
- Carly, morderczyni królików - zachichotała - Nie trzeba było.
Wstała, po czym obeszła rzeźbę dookoła.
- No i jak ja się z tym zabiorę? - zapytała sama siebie.

Torak

Spojżałem na nią i wiedziałem że nie będzie w stanie zabrać tego na plecy i zanieść tego do domu więć gwizdnołem głośno.Przez chwile była cisza lecz już po chwili dał się słyszeć krzyk Feniksa który stanoł na polanie za mną-Carly to jest Will mój feniks-powiedziałem a ten zaskrzeczał przyjaźnie-chcesz abym ci to podrzucił do domu polecisz z nami-powiedziałem i dodałem od razu-jeśli chcesz to wybierz mjejsce siedzenia oprócz skrzydeł i łap ponieważ w łapach będzie trzymał figurkę-dokończyłem i czekałem na odpowiedz.

Carly

Pogłaskała feniksa po łbie delikatnie.
- Nie chcę mu robić kłopotu. - powiedziała - Ale jeśli nalegasz, może wziąść figurkę i polecieć za mną, zaprowadzę go do mojego legowiska.
Przejechała ogonem po ziemi.

Torak

Wskoczyłem na grzbiet Feniksa-wskakuj poco masz iść jeżeli możesz plolecieć to jemu i tak nierobi problemu ponieważ on nie czuje twojej wagi czuje tylko ciepłote ciała wilka jeżeli ten na nim siedzi-oznajmiłema Will wzioł w łapy figurkę ale tak aby jej nie złamać.

Carly

Carly pokiwała przecząco głową, po czym, nie wdając się w dalsze dyskusje, puściła się pędem w stronę ziem Wody. Zawyła krótko, ponaglając feniksa do lotu. Biegła w stronę swego legowiska.

/Legowisko carly.

Torak

Feniks jednym ruchem wraz ze mną wzbił się w powietrze i leciał za Carly omijając w locie drzewa i inne ptaki.Gdy już Feniks leciał całkiem obok niej krzyknołem
-Hej mój feniks zna każde miejsce więć scigamy się kto pierwszy!-skończyłem a mój Feniks wyprzedził Carly i wzbił się wyrzej.

Sepira

W stronę wodospadu wolnym krokiem zmierzała biała, wychudzona wilczyca. Bystrym wzrokiem omiotła okolice by móc zasiąść pod jednym z drzew. Wzrok wbiła w wodospad by po chwili móc przymknąć ślepia i rozkoszować się szumem wody, śpiewem ptaków. Dla niej to był raj. Ogonem lekko machneła, wzbijając w powietrze obłok kurzu. W łbie wilczycy z każdą chwilą nastawał chaos. Wszystkie myśli kłębiły się w jej mózgu, uderzały o jego ściany powodując niemiłosierny ból. Wilczyca sama nie wiedziała dlaczego okala owe miejsce swoja obecnoscią. Nie zwróciła na nikogo uwagi, wogóle ona nigdy nie zwracała.

Torak

Zobaczyłm przybyłą wilczycę-Witam Torak jestem-powiedziałem i ukłoniłem się waderze po czym połozyłem się na plecach obok niej a głowę oparłem o łapy.

Sepira

Smukła wilczyca wzrok zwróciła w stronę nieznanego jej wilka.
-Aluv, młodzieńcze- owe słowa wyrwały się z jej gardzieli gdy zmierzyła go uważnie wzrokiem. Ogonem uderzyła lekko o podłoże a jarzące się jak rubiny ślepia spoczeły na wodospadzie. Nie odzywała się już, bowiem nie w jej naturze było rozmowy rozpoczynanie. Ona umiała tylko dobrze słuchać i interpretować. Natomiast odpowiadanie przychodziło jej z lekkim bólem. Wykrzywiła pysk w grymasie usmiechu, no ale troche jej nie wyszło. Zniżyła łeb wciagajac zapach trawy do płuc. Dla niej owy zapach zawsze był kojący.

Torak

Dalej leżąc spojżałem na Wadere-Jaka Wataha jesttwoim życiem-spytałem-Moim życiem wataha nocy jest-odpowiedziałem szybko zanim ta zdążyła coś powiedzieć.

Sevi

Savi wstała jakaś szczęśliwa ,,Pewnie nikt nawet do mnie nie zagada a co dopiero przyjdzie" pomyślała i zaczęła patrzeć czy ktoś może podejdzie. Poszła i umyła się w strugach wody. Była jakaś zmęczona jednak mogła jeszcze funkcjonować. Co prawda niedługo pójdzie spać ale jeszcze porozmawiać może. Wyszła z wodospadu i weszła na skałkę i wpatrzyła się w to co jest oddali. Jednak powoli znów podeszła pod drzewo. Dostrzegła że trawa już jest tam żółta z powodu cały czas siedzenia tam. Usiadła więc obok. Patrzyła się na ziemię zła że cały czas tu przesiaduje a nikt zbytnio z nią nie gada. Nawet by mogła się bawić ze szczenięciem tylko aby ktoś z nią się spotkał. Lecz niewiele miała znajomych. Yumy aktualnie nie ma więc tym bardziej nadchodzą nudne czasy. Bez śmiesznych rozmów i w ogule. Czikita też jest tu właściwie rzadko więc żadnych żartów. Jednak przestała myśleć o tym wszystkim i schowała się przed deszczem. Popatrzała w gwiazdy i znów zawyła rozpaczliwie przeszywając cały diamentowy wodospad i tracąc nadzieje że ktoś przyjdzie. Po chwili przestała i była gotowa do snu bo jak widziała na razie nikogo nie ma.

Torak

Zobaczyłem przy drzewie Savi i odpowiedziałem jej wyciem po czym podbiegłem pod drzewo-Hejka Savi co u ciebie?-spytałem i wyjołem paczke kolorowych gumisiów-chcesz?-spytałem i podłożyłem otwartą paczkę pod sam nos wilczycy tak aby zaciągneła się zapachem pysznych żelek.

Sevi

-nic...-odparła jakaś przymrużona. Jednak żelki nie dawały jej spokoju i po chwili zjadła całą paczkę naraz. Oblizała się i zaczęła machać ogonem. Pobudził jej się apetyt.
-Torak może idziemy polować? to by było moje pierwsze polowanie!-szczeknęła i wystawiła jęzor. Wzięła głęboki wdech.
-a gdzie?-zapytała nie czekając nawet na zgodę białego wilka (Toraka)

Torak

Wstałem na dwie łapy-Ok możemy iść musze rozprostować to sielsko-powiedziałem przeciągając się-może do świerkowego lasu?-zapytałem.

Sevi

-ok-powiedziała Savi i przeciągnęła się.-A jak nie dzisiaj to jutro!-powiedziała i uśmiechnęła się. Bo była zmęczona więc mogła przysnąć na polowaniu. Ale spróbować może. A czy coś upoluje? Nad tym musi pomyśleć. Po czym poszła do świerkowego lasu.