Diamentowy wodospad

Wesley

- Pewnie, że tak! - odpowiedział zwyczajnym dla niego radosnym tonem, a jego wzrok powędrował na brzeg rzeki, w którą wpadała woda ze spadku. Próbował dostrzec jakiegoś rechoczącego płaza, ale żadnego nie zauważył. - Szczególnie żaby. Można je fajnie nadmuchać albo porozciągać.

Kyinra

-Lubie Cię coraz bardziej!- pisnęła i zaczęła szukać wzrokiem żab. No ba, znalazła! Uśmiechnęła się i podbiegła do kamienia łapiąc żabę. Przyniosła ją za łapę i podeszła do Wesleya. -To jak? Ciągniemy? - zapytała i się wrednie uśmiechnęła.

Negato

Przez chwilę wpatrywał się w szczenięta. Jakże niedawno hasał tak samo po szerokich polach uprawnych O'Channy Wschodniej.
Nagle poczuł górskie powietrze wymieszane z intensywną wonią ziół. Poczuł pod łapami żwir i delikatne, zielonolistne łodygi mięty i rumianku. Ujrzał Najwyższe Góry i piętrzące się pola z ziołami.
Biegł wśród wydeptanych ścieżek. Tabris przepychała się naprzód, jak to miała w zwyczaju. Wszystko, by wygrać. Minęli z rozpędem kilka starych wilczyc Szamanek wrzucających ostatnie dojrzałe zioła do wiklinowych koszy. Ich celem była spora chata pozostawiona przez ludzi. Starczyło wdrapać się na spróchniałą belkę i zaprzęg z sianem, a już było się w środku. Negato wysunął się naprzód sunąc z całą siłą na równi z Tabris. Chata była już w zasięgu ich wzroku. Negato rzucił się naprzód. Sunąc po glebie i wznosząc w powietrze tumany pyłu dotarł do chaty. Niemiłosierne zmęczony uchylił szafirowe oczy i dostrzegł nad sobą - na wozie z sianem - tryumfalnie szczerzącą kły Tabris. Zrozum stary, ze mną nie wygrasz! Rzekła i zaśmiała się i wraz z czwórką przyjaciół wskoczyli przez otwór do chaty...
Przez ten cały czas powrotu do przeszłości wpatrywał się tępo w Wesleya. Otrząsnął się i spojrzał na Selene. No cóż, teraz już Tabris nie żyła. Ani nikt inny, kto był mu bliski.
- Ja? - Spytał nieprzytomnie, nieco tracąc ze swego polotu. - Przeważnie interesuje mnie natura. To ona ukształtowała nasze życie. Wspominałem już o zielarstwie, będącego mą pasją. Mam to w genach. Widocznie ty lubisz zabijać, zaś ja leczyć zabijanych. - Wzruszył ramionami. Teraz jest teraz i żyje się dalej. - Miałaś dobre dzieciństwo? - Spytał, choć właściwie znał odpowiedź...

Eshe

Wyszła z pod kamienia i się otrzepała. No kochana czas iść, pomyślała i machnęła ogonem. Zarzuciła włosy lekko do tyłu i ruszyła w stronę terenów Watahy Nocy. Gdy była w krzakach przypomniała sobie, że trzeba powiedzieć Do widzenia. Nawet jeśli nikt na to nie zwróci uwagi. -Do widzenia..- powiedziała i już jej nie było.

z/t

Selena

-Ja nie lubię zabijać.-Powiedziała cicho.- Można tak powiedzieć. Chociaż nie pamiętam rodziców ani rodzeństwa. Kilka dni po moich narodzinach zostałam oddana pod opiekę trzech nastoletnich wilków. Uczyli mnie i wychowywali jak siostrę. Jednak podczas wojny zostali wysłani aby wyszpiegowali plany ataku tamtej grupy. Zostali rozpoznani i zabić. A ja cóż... Może i moje zachowanie było nie honorowe ale uciekła.-Powiedziała patrząc w przestrzeń.

Dante de Cossa

Schatt jeszcze raz zadał pytanie młodym wilczkom. Kątem oka dostrzegł Koku. - Pobawicie się? - Spytał ich z uśmiechem. Szukał znajomych, a najprościej jest szukając wśród osób w swoim wieku.

Seele

Duch duchem, ale Seele postanowiła przybyć w to miejsce. Zauważyła kilka młodych wilków i niewielu dorosłych. Postanowiła się na razie nie ujawniać, ale szybko zaniechała tego pomysłu i powiedziała "dzień dobry".

Kyinra

- Właśnie zaraz będziemy rozciągać żabę!- pisnęła i podskoczyła wesoło trzymając żabę za jedną łapę. -No, ale zawsze możemy porozciągać we troje. Ja za jedną tylną i idę do tyłu. Wesley za przednią i idzie u siebie do tyłu. Ty za przednią i w bok. Na pewno jej nie rozerwiemy.- powiedziała i się uśmiechnęła. Ustawiła wysoko ucho. -Emm.. Dzień dobry!- dodała.

Dante de Cossa

- To znowu ty?! - Krzyknął Schatt widząc ducha. Jeszcze go pamiętał i nigdy nie zapomni. Pojawił się podczas pierwszych jego dni w tej krainie. Po chwili jednak przestał się nim przejmować i złapał żabę za jedną łapę.

KokuRai

Koku wypłynęła żeby złapać trochę powietrza i naglę zauważyła że Schatt złapał żabę za nogę. ,,Fuj" pomyślała i zanurkowała, ale gdy chciał wypłynąć to coś złapało ją za nogę. Nie mogła wypłynąć. Czy się topiła? odpowiedź jest prosta, ponieważ brzmi ona <Tak>. Koku nie umiała w ogóle oddychać, wypłynąć również nie umiała. Naglę jej oczy zaczęły się zamykać.

Dante de Cossa

Schatt zerknął za siebie i zauważył, że nigdzie nie ma KokuRai. Szybko zostawił żabę i wskoczył do wody. Po chwili ją zobaczył. Podpłynął w jej kierunku i próbował ją wyłowić. Brakowało mu powietrza, ale nie poddawał się. Ciągnął ją za łapę. Udało się. Ciągnąc ją podpłynął do brzegu. Czekał aż odzyska przytomność.

KokuRai

Minął długi czas za nim Koku się obudziła. Jej oczy zaczęły się pomału otwiera, a woda zaczęła uciekać z jej mordki. Naglę zaczęła mocno kaszleć, lecz za chwilę przestało. Spojrzała na Schatta i powiedziała: - Co się stało. - Patrzyła cały czas na niego. Nie wiedziała co się w ogóle działo.

Dante de Cossa

- Zaczęłaś się topić... - Powiedział wypluwając wodę. Usiadł i zaczął dyszeć. To było ponad jego siły. Po chwili jednak położył się. Teraz musiał odpocząć. Zapamięta te chwile do końca życia. Nie miał co do tego wątpliwości.

Kyinra

Prychnęła tylko. No ładnie.. kto będzie rozpruwał tą żabcię? Westchnęła tylko i przywiązała jedną tylną łapę żaby do drzewa. Złapała za przednią i zaczęła ciągnąć coraz bardziej do tyłu. -Hej! Shatt, Wesley! Patscie jak się rozciąga!- zawołała sepleniąc. Ale cóż... żabka pękła. Kyin tylko zrobiła fikołka do tyłu trzymając w pysku przednią część żaby.

Dante de Cossa

Spojrzał na żabę, a raczej jej szczątki i delikatnie się uśmiechnął. Wolał jednak w tej chwili odpocząć. Zamknął oczy. Nie miał teraz siły ani humoru na zabawę.

Wesley

Patrzył, jak Kyinra rozciąga żabę z wyraźnym rozbawieniem, a kiedy ta pękła, zaniósł się śmiechem.
- Rzeczywiście... na pewno nie pęknie - powtórzy jej słowa z ironią w głosie, nadal chichocząc jak wariat. Biedna żabcia! Już nigdy nikt jej nie porozciąga.

Kyinra

Podniosła się i otrzepała. Podeszła do Wesleya i się uśmiechnęła rzuciła połowę żaby pod jego łapy. -No.. to co teraz? Zrobimy jej pogrzeb?- zapytała i machnęła ogonem. Pogrzeb tak! Czemu się tak cieszyła? Dlatego bo.. mogła się pobawić w księdza!

KokuRai

Koku spojrzała na Schatta, a następnie na część żaby. Już zbierało jej się na wymiociny, ale po pewnym czasie już przestało. Potrząsnęła i zerknęła na Schatta. - Dziękuje - powiedziała miłym tonem, jednak z jej oczu leciały strumyki łez. Wadera wstała i wymamrotała coś pod nosem. Nic nie mówiąc wybiegła.

zt.

Selena

Selena stwierdziła że najwyższy czas się stąd ulotnić. Wstała i napiła sie trochę wody. Po czym delikatnie niby sunąć w powietrzu. Jeszcze się odwróciła tylko raz do wilka i powiedziała.
-Jestem Selena.-Po czym uśmiechnęła się tajemniczo i wyszła z terenu wodospadu.

Dante de Cossa

Schatt podniósł się. Już odzyskał siły. Zaczął kopać dół. - Zakopmy ją tutaj! - Krzyknął do wilków, podziwiając swoje dzieło. Pogłębił jeszcze trochę i usiadł przed swoim dziełem. - A tak w ogóle, to chyba jeszcze nie znam twojego imienia. - Rzekł do wilczycy. - Ja jestem Schatt.