Diamentowy wodospad

Dante de Cossa

Schatt patrzał na dżdżownicę, która z każdą chwilą się coraz bardziej wydłużała. Ciągnął i nie puszczał, ale bał się, że dżdżownica sama pęknie i znowu wyląduje na ziemi , a Kyinra w wodzie.

Kyinra

Ona też dalej ciągła. Szła coraz dalej i dalej a dżdżownica się coraz bardziej rozciągała. Dosłownie, jak żelki. Gdy patrzyła na dżdżownice próbowała nie chichotać. Powaga, powaga i jeszcze raz powaga. A później ją zjeść, ciekawe jak dżdżownice smakują....

Dante de Cossa

Dżdżownica była już dużo, dużo razy większa niż na początku. Schatt był już trochę głodny, więc z chęcią zjadłby tego długiego "żelka". Liczył. Już tak niewiele brakowało do pęknięcia.

Kyinra

Jeszcze tylko troszkę... szła do tyłu ale już jej się nie opłacało.. dżdżownica pękła, zupełnie jak żaba. Już i tak stała w wodzie więc się nie wywaliła, za zimno. Zaśmiała się. -Tak! Pękła! I co teraz? Zjemy ja?- zapytała i oblizała pyszczek.

Aderwana

Aderwana przyszła pomału stawiając łapy. Uśmiechu już na jej kufie nie było. Położyła się patrząc w wodę, gdzie znajdowało się jej odbicie. Niestety jej wygląd nie pasował do charakteru.

Dante de Cossa

- Tak! Jemy ją! - Krzyknął i zaczął jeść swoją część. Popatrzał na Kyinrę. Czekał, aż coś zrobi. Po chwili dżdżownicy już nie było. Teraz czekał, aż wilczyca zje swoją.

Kyinra

No i zjadła swoją. Wciągnęła ją jak spaghetti. Zaśmiała się. I wskoczyła na niego. Spróbowała go wywalić. -Mam Cię, czy nie?- zapytała z pytającą miną. No.. ona go miała. Przycisnęła go łapami ,to się chyba liczy no nie?-

Aderwana

Aderwana spojrzała na szczeniaki, a je ogon leżał bez ruchu na ziemi. Wiatr zaczął bardzo silnie wiać jednak waderę to nie obchodziło. Spojrzała na swoją chustę. Aderwana nienawidziła jej jednak dostała ja od swojej matki przy porodzie od tamtej pory jej nie zdejmuje.

Dante de Cossa

Schatt się przewrócił. - A jak wolisz? - Spytał z uśmiechem. Jednak dżdżownica nie do końca zaspokoiła jego głód. Zaraz coś upoluje, ale to zaraz. Na razie głód aż tak nie dawał się we znaki. Potrafił przetrwać długo bez pożywienia.

Kyinra

-Jak ja wole? Mi tam bez różnicy. Ty wybierasz... w końcu to ty jesteś ofiarą a ja łowca w tym wypadku. - wyjaśniła i machnęła ogonem. Uśmiechnęła się i spojrzała w krzaki. Jakoś tak.. -Tam chyba coś szeleściło, wiesz? Albo to duuchy!- powiedziała i znowu machnęła ogonem.

Dante de Cossa

- No dobra, czyli... masz mnie? - Spytał i spojrzał w stronę krzaków. Za duchami wyjątkowo nie przepadał. Nigdy nie zapomni, jak pierwszego dnia tutaj zobaczył jakiegoś ducha. Ducha Selera. - Może coś do jedzenia? Jakieś małe stworzonko?

Kyinra

-No... to Cię mam. Jasne, mogę coś zjeść... co restauracja u Schatta serwuje na dziś obiad? No... wybacz kolację.- tak.. rzeczywiście kolacje, na niebie już były gwiazdy. Wiatr szeleścił a gałęzie poruszały się wydając straszne odgłosy.

Dante de Cossa

Schatt uwolnił się od Kyinry i wskoczył w krzaki. To był zając. Chwycił go za kark i rzucił wilczycy pod łapy. - Smacznego - powiedział i zaczął jeść. Bardzo mu to mięso smakowało.

Kyinra

Zapiszczała gdy coś upadło jej pod łapy i odskoczyła. Spojrzała pod łapy, to tylko zając. -Ty chcesz mnie o zawał przyprawić a... i dziękuje.- powiedziała i zaczęła jeść. Rzeczywiście.. bardzo dobre to mięso.

Lyanti

Wpadła tutaj, jak zwykle siłą rozpędu, lecz tym razem zatrzymała się na ziemi, obsypując wszystkich dookoła. Przyuważyła szczeniaki. - Cześć. - wymruczała, dławiąc się kurzem.

Aderwana

Aderwana spojrzała na nowo przybyłą. ,,Znów dzieciak" pomyślała i zlustrowała ją. - Khe - prychnęła i gwałtownie odwróciła łeb. ,,Nic ciekawego, a może" znów myśli złe nachodziły jej do głowy. Wadera podeszła do małego samca i złapała go za łapę, a następnie rzuciła na krzaki. Potem odeszła. Siedziała znów przy wodzie patrząc na swoje odbicie.

Arcueid

Nie wiadomo skąd pojawiła się nagle Arcueid. Brązowe oczy były lekko przesłonięte grzywką, ale niezbyt jej to przeszkadzało. Nie spojrzała nawet na inne wilki. Pochłonięta była swoimi myślami. Położyła się nad brzegiem wody i lewą łapą zataczała kręgi na wodzie.

Aderwana

Aderwana spojrzała na nowo przybyłą, a jej oczy były jak zwykle bez uczuć. Patrzała następnie w wodę, a wiatr czesał jej futro. Mało osób ją widziało, a nikt jej nie zna. Jej ogon był jak martwy. Uszy stały dęba żeby dobrze słyszeć najcichsze szepty. Aderwana lubiła wilki, które są złe jak ona sama.

Dante de Cossa

- Cześć, jestem Schatt - powiedział do wilczycy w ich wieku. - Chcesz trochę? Właśnie upolowałem zająca. To jest Kyinra. - Przedstawił przyjaciółkę. Znowu zabrał się za jedzenie zająca. Jego mięso było bardzo sycące.

Naomi

Ada weszła stawiając delikatnie swoje łapy na ziemi. Była trochę głodna więc na widok mięsa oczy jej zmieniły barwę. Dokładnie przyjrzała się wilkom jednak nie było to wrogie spojrzenie, Bardziej przyjazne. Jednego wilka już znała, więc czuła się pewniej.