Diamentowy wodospad

Serafina

-Dobrze Koku- powiedziała uśmiechając się.
-Jestem taka głodnaaaa- jękneła Serafina.

Szandia

Szandia uśmiechnęła się i spojrzała na grube wilków. Nadal pozostała w jednym miejscu. Nie miała zamiaru przeszkodzić. Położyła się i wpatrywała się w glebę.

Serafina

Podeszła do Szandi
-Witam jestem Serafina. Miło mi cie poznać.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się szeroko do Schatta. - Nie musisz i nie powinieneś. To nie przez niego, ale... - powiedziała i nagle urwała. Koku siedziała patrząc na każdego co chwile. Nie wiedziała co powinna teraz zrobić.

Szandia

- Część, jestem Szandia. - powiedziała do serafiny. Uśmiechnęła się przyjaźnie. Wstała i otrzepała się. Po chwili ogarnęła trochę śniegu tam gdzie siedziała i usiadła.

Serafina

Serafina rozglądneła się. Czuła głód.... Wiedziała że jest nowa i nikt nie zamierza jej poczęstować więc wyciągła swoją tycią kosteczke i delikatnie obgryzała- tak żeby wystarczyło jej na później bo nic innego nie miała...

Lea

- Koku... - powiedziała cicho Lea. Chyba reszta była źle nastawiona do Jaela. To niedobrze. To chyba nie wina jej przyjaciela, że jest zupełnym idiotą. Ale skoro nie on zrobił krzywdę KokuRai to... kto? - Powiedz nam kto ci to zrobił. Proszę. To pójdziemy razem z Schattem do niego i zakopiemy go żywcem.

Serafina

Serafina wiedziała że nikt nie zwraca na nią uwagi choć chciała pomóc. Przez to zamiast poprzeć Lee dalej gryzła kość.

KokuRai

- Nikt mi nic nie zrobił. Muszę iść do lecznicy. Tam jest Jael. Proszę nie mówcie mu że płakałam - powiedziała i wstała, a po chwili przytuliła pierw Lee, a następnie Schatta. - Wielkie dzięki - rzekła i wybiegła bardzo szybko.

zt.

Szandia

Szandia spojrzała na wybiegającą wilczyce, kiedy jej nie było spojrzała na Serafinę i powiedziała. - Smacznego, a może pójdziemy jakieś wielkie zwierzę upolować, wtedy się rozgrzejemy.

Serafina

-OczywiÖcie!-ucieszyÓŃ sie.
Na mnie mozna licycz zawsze! 24 h nadobe siedem dni w tygodniu.

Szandia

Wstała i otrzepała się z białego puchu. Spojrzała na Serafinę i powiedziała. - To do lasu. Tam się spotkamy. - Rzuciła ostatnie spojrzenie na okolicę i jak najszybciej wybiegła.

Lea

Lea odetchnęła z ulgą. To nie przez Jaela. To dobrze. Jednak bała się, że mimo wszystko ten wilk może coś zwalić. Usiadła i spojrzała na mięso. Ale nie była głodna. Przeciągnęła się i położyła. Nie wiedziała co robić.

Dante de Cossa

- Przynajmniej wiemy tyle, że to nie Jael. - Powiedział Schatt do Lei. Choć raz to nie była jego wina. Zresztą sam był niewiele lepszy. Złamał serca kilku wilczycom. Ale to przeszłość. Odwiedziłby Jaela, ale sam wolałby, żeby nie było wokół niego tłumu osób, więc Jael pewnie też.

Viktoria

- Nie, to nie przez Jaela... To pewnie przeze mnie... - Mówiła cichutko Viki. Teraz zakopią ją żywcem.
- No to co? Idziemy? Wykopię sobie grób! - Mówiła niby obojętnie, ale jednak chciało jej się śmiać. Chociaż była trochę smutna i zła. Denerwowała ją ta cała Koku i Jael.
- Śmierci się nie boję! I będę mogła poznać bliżej Ekke i Seele... Hmmm... No to jak?

Dante de Cossa

- O co chodzi? Co zrobiłaś? - Spytał Schatt wyraźnie zaskoczony. Nie spodziewał się, że przez Viktorię Koku mogłaby płakać. Ale najpierw musiał wiedzieć o co poszło. Wolał nie brać wszystkiego z góry. Usiadł przed Viktorią i czekał.

Lea

Lea przekrzywiła łebek zaciekawiona reakcją Viktorii. To przez nią? Co zrobiła? Chyba się zmieniła od tamtego czasu...? Ale czyżby znowu coś się stało.
- No przyznaj się. - rzekła Lea rozbawionym tonem. - Co takiego zrobiłaś?

Viktoria

- No to tak... Koku chyba zakochała się w Jaelu. Ja niby się z nim bawiłam i mu o tym powiedziałam. Ona to usłyszała i pobiegła do mamy. Później zaczęłyśmy się bić. I znowu się rozstaliśmy. Później walczyłam u boku Koku i Jaela z tygrysem. A przez co płacze to nie wiem. Może nadal chodzi o mnie i o Jaela. Ale to nie przez niego. Na pewno. - Skończyła. Teraz czekała na reakcję Lei i Schatta.

Lea

- Pff... - Lea wolno wypuściła powietrze. Z tego co powiedziała Viktoria chodziło o Jaela. Ale to nie jego wina. - Jael, Jael, Jael... - westchnęła cicho Lea. - Powiedzcie mi proszę, co jest takiego w Jaelu? Warto się bić o tego idiotę? - A co? Wilczyca stwierdziła, że jej przyjaciel chyba nie jest warty żadnej wadery.

Dante de Cossa

Schatt tylko siedział nieruchomo i nie spuszczał wzroku z Viktorii. Tygrys w tych stronach? Nie wiedział, czy ona mówi prawdę, czy tylko żartuje. Niby odpowiedź była oczywista, lecz jakby uwierzył. Co się z nim działo? Znał Koku długo, nie przypuszczałby, że mogłaby się obrazić za takie coś. Choć może zmieniła się? Długo się nie widzieli.