Diamentowy wodospad

Marillion

O tak, Marillion był piekielnie spragniony - samiec zaliczył ostatnio kolejny wypad poza granice krainy. Pech chciał, że trafił w tereny pustynne, gdzie każda kropla tej życiodajnej cieczy była na wagę złota. Tak długo szukał wodopoju... a tu wreszcie trafił na diamentowy wodospad! Rill wciąż łapczywie pochłaniał coraz to kolejne łyki wody i wyglądało na to, że nie zamierza jeszcze przestać.

Jenna

Trochę mnie to dziwiło, jak można tyle wody pić? Ciekawe, gdzie był skoro tak pije. Jeszcze wypije cały wodospad. By prędzej pękł. Tak czy tak nie będę mu przeszkadzać, bo się zakrztusi.

'Zakrztusi' piszemy łącznie ^^
~ wujek Waspuś

Marillion

Marillion wreszcie przestał. Uniósł łeb i oblizawszy się bardzo dokładnie, przeciągnął się i położył przy brzegu. Był trochę zmęczony, sporo energii i czasu stracił na powrót do krainy. Znużonym spojrzeniem powiódł po okolicy.

Jenna

Nie zamierzałam mu przeszkadzać. Jest przecież zmęczony, a ja nie będę się narzucać. Jednak cały czas go obserwowałam stojąc koło wilczycy. To była nowa postać, którą widzę.

Marillion

Zdjął czapkę z łba i położył na ziemi. Na niej ułożył pysk, niczym na poduszce. Jadowicie zielone ślepia wciąż lustrowały otoczenie, aż ich wzrok spoczął na młodszej wilczycy o szarej sierści. Chudy pysk Rilla rozciągnął się w uśmiechu. W uśmiechu dość dziwnym: ni to przyjaznym, ni to złośliwym... takim... bez wyrazu.

Fari

Fari wyłoniła się zza drzewa i usiadła przy brzegu. Widać, że miała dobry humor. Jednak, gdy spojrzała na Rilla, lekko się zniesmaczyła wyglądem okolicy. Jej zdaniem on ją psuł.

Marillion

Marillion zaś przymknął oczy, układając się wygodniej na pokrytej murawą ziemi. Miał w głębokim poważaniu fakt, iż Fari patrzyła na niego. Tak samo, jak miał gdzieś całą resztę zgromadzonych wilków. Był zmęczony.

Fari

Fari przymrużyła na niego oczy. Po chwili parsknęła i wstała. Rillon teraz jeszcz bardziej psuł krajobraz. Jeny! Kiedy Fari będzie mogła odpocząć od tego miejsca?
- Miłych koszmarów, galareto. - zaśmiała się w jego stronę i odeszła.

z.t

Amija

Wilczyca szybując wysoko z lekkim uśmiechem na pysku obserwowała piękno wodospadu, jak i jego okolicę. W pewnym momencie w oczy rzuciła jej się tak dobrze znana szarawa sierść. Od razu zniżyła lot, a uśmiech stał się o wiele, wiele szerszy. Wylądowała za plecami Marilliona, tak, by jej nie usłyszał. Próbowała stawiać bezszelestne kroki, a po chwili rzuciła się na niego z głuchym piskiem.

Marillion

Amiji udało się zakraść do niego niezauważonej. Już lekko przysypiał, gdy ta wylądowała za jego plecami... lecz momentalnie wybił się z nadchodzącego dopiero snu, kiedy wilczyca skoczyła na niego i zapiszczała. Żeby nie został ogłuszonym, machinalnie stulił uszy i gwałtownie poderwał łeb.
- Hhhyyyy? - wydusił tylko z siebie zdumiony. Nie do końca wiedział, co się dzieje.

Amija

Amija tymczasem zadowolona zasłoniła swoimi łapami jaskrawozielone ślepia wilka. Próbowała nie zdradzić się w żaden sposób, lecz chichotu nie mogła powstrzymać. Rozśmieszyła ją reakcja Marilliona, który do teraz nie wiedział co się dzieje.

Marillion

- Ha! Amija, to ty! - powiedział z dumą w głosie. Tak, tak, był dumny, że udało mu się tak szybko rozbudzić i rozpoznać wilczycę, a właściwie jej chichot. Zdjął jej łapy ze swojego pyska.

Amija

Zmarszczyła zniesmaczona nos. - Osz ty! Cwaniak! - zawołała oburzona, jednak po chwili zaśmiała się głośno. Zaraz wtuliła pysk w jego sierść i przymknęła przez moment ciemne oczy.

Marillion

Również się roześmiał i zaraz mocno przytulił Amiję.
- Stęskniłem się - powiedział i zmrużył intensywnie zielone oczy, przytulając do niej pysk. Choć obiecywał sobie, że tego nie zrobi, znów wybył poza krainę na dość długo.

Amija

Cóż, Amija też obiecywała. I sobie, i jemu, ale na kilka, może kilkanaście dni opuściła krainę. - Uwierz, ja też. Ale dobrze, że już jesteś. - powiedziała ściszonym głosem nadal tuląc się do ukochanego. Ułożyła się wygodnie na jego grzbiecie z lekkim uśmiechem na pysku. Zaraz jednak zerwała się jak oparzona i stanęła na równych nogach. - Wybacz, ale muszę lecieć. Przepraszam. - rzekła pospiesznie, po czym skradając Marillionowi całusa wzbiła się w powietrze znikając za horyzontem.

Jenna

Potrząsnęłam łbem, bo trochę się zamyśliłam. Wszystko widziałam, lecz przez moje myśli nie słyszałam. Spojrzałam na wszystkich zgromadzonych i zatrzymałam się na nowo przybyłej wilczycy.-Cześć.-Powiedziałam do niej i szeroko się uśmiechnęłam.

Vanilie

W oddali można było dostrzec mały, poruszający się kształt. To coś było takie małe, że z daleka wyglądało jak kropka. Zbliżało się, było bliżej i bliżej... Aż w końcu zgromadzone tu wilki, mogły dostrzec małą, puchatą kulkę. Był to słodki szczeniaczek. Van potrafiła już chodzić, ale się kołysała na boki. Wyglądała przy tym słodko. Spojrzała na szarą waderę i się uśmiechnęła.
-Dobly Wiecór.
Powiedziała na przywitanie i podeszła, przyglądając się jej, jej czyli Jennie.

Jenna

Uśmiechnęłam się przyjaźnie do małej puchatej kuleczki. Mówiła tak słodko, kiedyś i ja tak mówiłam, lecz nie pamiętam tego ani trochę.-Witaj.-Powiedziałam i przyglądałam się jej była na prawdę puchata jak króliczek, tylko brakowało jej długich uszu.

Vanilie

Mała dokładnie się jej przyjrzała. Zilustrowała ja od łap do głów, i jeszcze spojrzała na jej ogon. Taki ładny!
-Ale pani jeśt ładna! A ja mam na imię Vanilie.
Powiedziała zachwycona. Ona też kiedyś będzie taka ładna! No bo chyba ładniejsza to być nie będzie mogła. Maleńka zamerdała króciutkim ogonkiem. No i oczywiście od razu się przedstawiła, jak wszystko naraz, to wszystko naraz.

Jenna

-Dziękuje. Miło mi cię poznać ja jestem Jenna.-Powiedziałam i pochyliłam łeb na powitanie. Bardzo cieszyłam się, że poznaje kolejne wilki. Lubię się zaprzyjaźniać, lecz nie cierpię mieć wrogów. Nie przestawałam się jej przyglądać, musiałam znać każdy szczegół.