Diamentowy wodospad

Yara

Przeraźliwie bała się jej, że aż się trzęsła.
-Kim jesteś i czego chcesz?-powiedziała zza krzaków
Była jeszcze mała i nie wiedziała co tu może grozić.

Idalia

Odetchnęła z ulgą gdy usłyszały piskliwy, dziecięcy głosik. To tylko szczenię, nie zrobi jej krzywdy. Spokojnym głosem, tak by nie wystraszyć szczeniaka, powtórzyła swoje pierwsze pytanie ignorując to, co powiedziała Yara:
- Słyszę szum wodospadu... Czy jest tu gdzieś pitna woda?

Yara

Spojrzał przeraźliwe swymi oczyma na wilczycę.
-Nie wiem-powiedział i skuliła się bardziej

Idalia

Była bardzo spragniona i miała pewność, że słyszy szum wodospadu. Zdziwiła ją trochę odpowiedź Yary. Zapytała:
- Czy... Ty również nie widzisz?

Yara

wciąż się bała wilczycy, że zrobi jej krzywdę.
-Boje się ciebie-powiedział do niej, ale sama też była spragniona i głodna.

Idalia

Wiedziała, że może wzbudzać lęk u młodych: sierść zapewne brudna i posklejana od krwi, dwie długie blizny przebiegające przez oczy... Powiedziała:
- Wyczuwam strach w Twoim głosie. Nie chcę zrobić Ci krzywdy. Ja szukam tylko źródła z pitną wodą.

Yara

Popatrzyła podkulonym ogonem na wilczyce znów.
W końcu za bruczało jej w małym brzuszku.

Idalia

Czekała przez chwilę na odpowiedź z nadzieją, że mały wilk przestanie się jej bać. W końcu powiedziała:
- Jeśli nie chcesz mi pomóc to po prostu powiedz. Sama sobie poradzę.
Odwróciła się w stronę, z której dobiegał szum wody i przełknęła ślinę.

Sasuke.

Przyszedł. Grzywka kompletnie zasłoniła mu oczy. O czym mówiła Chakra? Dlaczego odeszła? Niezapomniał jej, a ona jego. Ale o co jej chodziło? Te znamię przymrużył oczy, myśląc.

Idalia

Usłyszała kroki. Z innej strony, niż znajdowało się wcześniej napotkane szczenię.
- "Ktoś inny..." - pomyślała Hekate i przez chwilę zastanawiała się nad powtórzeniem nieznajomemu swego pytania, jednak stwierdziła, że nie upadła jeszcze tak nisko by prosić wszystkich o pomoc. Nastawiła uszy i wysiliła słuch. Po chwili analizowania odgłosów dochodzących z pobliża pochyliła pysk wąchając znajdującą się przed nią ziemię i ruszyła przed siebie powoli i ostrożnie.

Sasuke.

Chciała mu coś przekazać? Dlaczego odeszłaś z klanu...? zastanwiał się. Była inna. Słyszał. Jest zdrajczynią jego klanu. Ale więzi łączące go z nią...Nie mógł jej zabić, ale widział że kiedyś tak będzie.

Idalia

Jedna z jej łap dotknęła tafli wody. Cofnęła ją szybko, a na jej pysku zagościł słaby uśmiech. W końcu dotarła do wody otaczającej wodospad. Dokładnie obwąchała wodę żeby upewnić się czy na pewno jest czysta i zaczęła pić. Tak... czysta, zimna woda... Ulga jakiej nie czuła od wielu dni.

Sasuke.

Uniósł lekko łeb. Woda. Tak długo nie pił. Spuścił wzrok. Zatrzymał się na chwilę, zbierając myśli. Szurną ogonem i zastrzygł uszami.

Idalia

Po kilku minutach, gdy zaspokoiła pragnienie usiadła nad brzegiem. Jeszcze mocniej zacisnęła powieki.
- "Ten nieznośny piasek" - pomyślała.
Po chwili namysłu zanurzyła łeb w tym zbiorniku wodnym i otworzyła oczy gdy były pod powierzchnią. Wyjęła łeb z wody, otrzepała się z jej nadmiaru i zamrugała kilka razu oczami. Zamknęła je. Nieprzyjemne uczucie minęło.
- "Wreszcie ulga..."

Sasuke.

Usiadł, gdzie stał. Owinął łapy ogonem. Zamkną i znów otwożył oczy. Westchną, i poruszył łbem w stronę wilczycy. Jednak był zbyt wyczerpany by coś powiedzieć. Chciał ale nie mógł. Znał to uczucie...

Idalia

Usłyszawszy westchnięcie poruszyła lewym uchem. Nieznajomy wilk musiał znajdować się niedaleko niej. Teraz już miała pewność, że był z lewej strony Hekate. Jeszcze raz pochyliła łeb i napiła się wody. Jeszcze niedawno była gotowa oddać tak wiele za jeden łyk wody, teraz miała przed sobą cały wodospad... Uśmiechnęła się słabo.

Sasuke.

Zacisnął kły. O czym mówiła Chakra? Te pytanie zmęczyło go już. Oparł się o drzewo, wracając wspomnieniami do swej rodziny. Były to dla niego ważne wspomnienia. Szurną ogonem i stulił uszy.

Monalisa

Przybiegła do wodospadu żeby się napić, spojrzała na inne wilki, kiwnęła im głową na przywitanie, podeszła do strug wody i zaczęła pić.

Idalia

Uniosła łeb. Usłyszała kroki kolejnego wilka. A może to był któryś z poprzednich? Nie była w jednym miejscu z tyloma wilkami odkąd... Tak wiele musiała się jeszcze nauczyć.

Sasuke.

Zamkną oczy. Dawne walki. Walka z własny przyjacielem. Pierwszy który go zaakceptował. Tyle wspomnień. I dlaczego odszedł? Miał bliskich, miał wszystko. I tylko przez 2 wydarzenia odszedł...