Lodowy wodospad.

The Mystic

W końcu zdecydowałam, że podejdę do 'rozmawiających'.
- Dzień dobry - rzuciłam, starając się sprawiać wrażenie wesołej. Usiadłam. Jako, że przez chwilę nic się nie działo, zaczęłam się rozglądać.
Nagle coś przykuło moją uwagę. Hm. Ruszyłam w stronę błyszczącego przedmiotu.
- O ja pier... - to jakieś czary, nie? Bo jak to się mogło tu znaleźć? Powoli wypuściłam powietrze z płuc. Był to kryształowy miecz o srebrnej rękojeści, w pochwie z białej skóry i srebra. Przymocowałam go do paska na tylnej łapie.
- Chyba muszę już iść.. - powiedziałam, i natychmiast poleciałam... Gdześ tam.

zt. jeszcze tu wrócę..

Alabaster

Dziesięć... jedenaście dni czekania na odpis z mojej strony, to chyba nie jest tak wiele, czyż nie, Panno Wheat?
Alabaster odwrócił głowę w kierunku wadery, powoli, tak jakby bał się, że przy gwałtowniejszym ruchu skręci sobie kark. Trwał w milczeniu przez sekundę lub dwie, po czym ponownie spojrzał w swoją stronę, czyli... czyli właściwie nigdzie. W przestrzeń przed nim, która najwidoczniej wydała mu się bardziej interesująca niż obecna tutaj osóbka.
- Cześć. - Mruknął jedynie. Jeśli ktokolwiek liczył, że się przedstawi, czy cokolwiek w tym rodzaju, był w wielkim błędzie. On nigdy nie rozpoczynał rozmowy z własnej inicjatywy, a i podczas jej trwania wypowiadał się niezbyt chętnie.
Nie spojrzał na Wheat. Ba, nawet nie chciało mu się po raz drugi odwracać łba! Zastygł w miejscu jak posąg, ze wzrokiem wlepionym gdzieś przed sobą.

Wheat

Panna Wheat pokiwała głową ze zrozumieniem i wysunęła spod biurka klawiaturę. Czekanie nie było dla niej niczym złym, skądże. Też robiła ludziom takie numery. Na innym forum ktoś czekał na jej odpis dwa miesiące.
~
Szczerze powiedziawszy, dość nieprzystępne zachowanie wilka zupełnie jej nie zaskoczyło. Przywykła do tego typu zachowania. Zamiast wycofać się pokornie, podeszła bliżej i przycupnęła sobie obok jegomościa. Spojrzała w tym samym kierunku co on i przez chwilę omiatała wzrokiem przestrzeń.
- Wyjątkowo ładne miejsce - Powiedziała w końcu, przerywając ciszę, która dla niej nigdy nie była niezręczna. - Z lekka chłodno, ale jednak poza chłodem smagającym kark jest tu też pewna tajemnica. Każde miejsce ma swoją tajemnicę, mniej lub bardziej widoczną. Ukrytą przed wszystkimi i nęcącą wizją odkrycia jej.
Kto jak kto, ale Wheat nie miała problemu z zaczęciem rozmowy, gdy upatrzyła sobie jakiś konkretny cel, którego temat mogła poruszyć.

Nie chce mi się rozpisywać. Po prostu mi nie odpisują, marnują mój czas, więc z.t.

Alabaster

/Możesz mnie rozszarpać i zjeść, zasłużyłam sobie. ;-;
Jak darujesz mi życie i wybaczysz, to jeszcze moglibyśmy się gdzieś spotkać. Tym razem jednak postarałabym się odpisać. ;-;/

Alabaster dźwignął tyłek ze zmrożonej śniegiem ziemi, otrzepał się i westchnął cicho, lustrując okolicę mętnym wzrokiem bladobłękitnych oczu. Uśmiechnął się smutno i ruszył na przód, tym samym krokiem, ciągle włócząc łapami po gruncie. Nic się nie zmieniło - to samo nastawienie, ten sam chód, te same puste oczy. Ta sama rana na brzuchu i ta sama łapa, na którą wciąż utykał. Czuł się, jakby utknął w wieczności - wciąż te same, powtarzające się dni, tylko obojętność coraz większa.

z.t