Tęczowy wodospad

Kihe

_ Oh! Kiedy wreszcie przestaniesz się na mnie gapić !?
Zapytał bardziej pewny siebie. Widział, że wadera na razie nic mu nie zrobi. Zobaczymy co będzie później.

Idalia

Zaśmiała się w duchu. - "Ależ nerwowy..." - przemknęło jej przez myśl.
- Bo jesteś jedynym stworzeniem w okolicy, które przejawia jakiekolwiek oznaki życia - odpowiedziała swym cichym, lecz wyraźnym głosem. Wciąż się nie poruszała.

Sekai

Spojrzała na Hekate później na wilka.Usiadła z boku i zaczęła się im przyglądać.A co miała robić.Uderzyła ogonem o ziemię.-Dobra Hekate..ja se chyba pójdę.-powiedziała do niej i odeszła kawałek.

Kihe

-Yhy. Wszystko już wiem.
Powiedział. Był wściekły nie cierpiał , gdy ktoś bez przerwy gapi się na niego. Siedział teraz spokojnie, lecz nadal był wściekły, ale nie okaywał tego.

Idalia

- Powiedz mi... - zaczęła, wstając. Powolnym krokiem podeszła do wilka. Zapytała, usadawiając się obok niego. - ...dlaczego tak bardzo nie lubisz, gdy ktoś na ciebie patrzy?
Wciąż patrzyła na wilka, lecz teraz już nie tak nachalnie, nie w taki ciekawski sposób. Wzrok stał się zwyczajny dla niej - zimny, bez uczuć. Jakby patrzyła od niechcenia. Nie bała się tego wilka. Nie przerażał jej nikt z członków Watahy Nocy. Sama się do nich zaliczała, a swych pobratymców się nie krzywdzi.

Sekai

Spojrzała jeszcze raz na nich.Sztachnęła się powietrzem i napiła wody.-Do następnego.-rzuciła im.Machnęła leniwie ogonkiem i poszła sobie.

z/t

Kihe

- A coś Ty taka ciekawska?
Zapytał. Nikomu jeszcze nie zdradził dlaczego nie lubi jak ktoś się na niego bezustannie patrzy to, dlaczego miał powiedzieć to właśnie jej?

Idalia

Uśmiechnęła się kącikiem pyska prawie niedostrzegalnie. - Nudzi mi się - odrzekła zgodnie z prawdą. - Poza tym jesteś pierwszym spotkanym przeze mnie wilkiem, którego tak denerwują cudze spojrzenia. Dziwaczne to w moim mniemaniu.

Kihe

- Naprawdę chcesz to wiedzieć?
Zapytał po chwili namysłu. Może powie to Hekate,a może nie. Jak powie to jedynie ze znajomości. Przecież są z tej samej watahy.

Idalia

- Nie chcę cię zmuszać do odpowiedzi - odrzekła krótko. Co prawda interesujący wydał jej się taki - nazywajmy rzeczy po imieniu - strach przed spojrzeniami innych. Jednak nie miała zamiaru naciskać. Sama doskonale wiedziała, jak to jest być namawianym do wyjawienia swojej najskrytszej tajemnicy.

Kihe

- Od razu lepiej.
Oznajmił. Następnie odetchnął po cichu. Cieszył się, bo nie musiał odpowiadać na to pytanie. Wilk uważa to za tajemnice,a wiecie jakie są niektóre wilki dobrze , że Hekate nie była taka.

Idalia

Kiwnęła głową, uśmiechając się z pewnym rozbawieniem. - Tak właśnie myślałam - odpowiedziała. Tak, dokładnie takiej odpowiedzi się spodziewała. Przeniosła wzrok na ciemniejące z każdą chwilą niebo, zastanawiając się przez chwilę jak to jest, że to właśnie takie nasze największe dziwactwa łączą się z ciężkimi wspomnieniami, przykrymi sekretami.

Kihe

- O załatw sobie rangę Jasnowidz,lub Czarnowidz.
Po tych słowach na jego pysku pojawił się łobuziarski uśmiech,a następnie to przemieniło się w chichot.

Idalia

Spuściła wzrok i przymrużyła błyszczące ślepia, patrząc na rozmówcę z rozbawieniem. - Nie jest to kwestia mojej intuicji - odpowiedziała z pokrętnym uśmieszkiem wymalowanym na smukłym pyszczku. - A raczej tego, że po prostu jesteś taki sam, jak każdy. Zupełnie przewidywalny.

Kihe

- Przewidywalllny. A h a.
Powiedział. Dobra to teraz ja przewidzę co Ty powiesz. Przymknął oczy i zaczał medytować:
- Haam, Haam, Haam sam jesteś Haam...
- Coś tam powiesz, ale nie wiem co.
Powiedział i uśmiechnął się.

Idalia

- A jeśli nic nie powiem? - zapytała, choć sam fakt, że otworzyła pysk i wydała z siebie dźwięki ułożone w konkretne wyrazy zaprzeczył jej własnemu pytaniu. No proszę, co z tego Kihe za jasnowidz!

Kihe

- Ty właśnie coś powiedziałaś.
Powiedział.
- Fajnie przewidziałem, że coś powiesz, ale nie przewidziałem co. Hura! Tam taram tam tam tam.
Zaczął zachowywać się jak małe wilczątko. Dopiero po chwili domyślił się, że obok niego stoi wilczyca i pewnie myśli : - Co z niego za ułom.-
Powiedział sobie po cichu.
-Kihe jak się zachowujesz? Wiesz co? Chyba po drodze uderzyłeś się w głowę.
Po chwili odwrócił się do wilczycy i uśmiechnął się.

Idalia

Nie skomentowała zachowania wilka. Jak to zawsze sobie myślała, każdy ma jakieś swoje dziwactwa. Owinęła ogon wokół przednich łap i znów utkwiła wzrok w towarzyszu. W oczekiwaniu, aż ten wreszcie powie coś mądrego.

Boozer

Boozuś przyszybował sobie nad ten przebrzydki, tęczowy wodospad. Tak się zastanawiał, czy w ogóle powinien widzieć kolory? A z resztą co go to obchodzi, że był wilkiem, teraz jest martwym, ale żywotnym wilkiem. Nuahahaha~.
Nagle spostrzegł wilczycę. Chyba ją już kiedyś spotkał, ale nie pamiętał dokładnie. A może to nie była ona? Ach, tyle fanek, wielbicielek... Co tu robić?

Idalia

Wyglądało na to, ze Kihe nie ma zamiaru powiedzieć nic mądrego, więc z nudów zaczęła się rozglądać po okolicy. Przyjrzała się tęczowemu wodospadowi, pobliskim drzewom... i nagle jej wzrok padł na coś zielonego, półprzezroczystego i bardzo brzydkiego, co już kiedyś miała okazję spotkać nad urwiskiem. Zmarszczyła nos. - "Może ja ściągam wariatów?" - przemknęło jej przez myśl.