Tęczowy wodospad

Idalia

Idalia przybyła tu niedługo po oskrzydlonym przyjacielu. Przyszła akurat wtedy, kiedy Assire posyłał w niebo melodyjne wycie, na jej pysk samoczynnie wdarł się lekki uśmiech. As miał piękny głos, a słuchanie go sprawiało wilczycy nie lada przyjemność.

Assire

Assire spojrzał z uśmiechem na Idalię, a następnie podszedł do niej. - Szybko przyszłaś - powiedział śmiejąc się delikatnie. Samiec usiadł na kamieniu i jeszcze raz uśmiechnął się do wadery. Nie rozkładał swoich czarnych skrzydeł.

Idalia

Wilczyca podeszła do brzegu rzeki i popatrzyła na wodę spływającą z wysokiego spadku, rozbijającą się o leżące na dole wodospadu skały. Ciecz płynąca tędy nie miała zwykłego przezroczystego koloru, lecz posiadała wiele barw, tworzyła cudowną, płynną tęczę. Na pysku Idalii wykwitł uśmiech. Co za piękne miejsce!

Assire

Assire podszedł do Idali i spojrzał na nietypową wodę. - piękne widok - powiedział zafascynowany. Samiec lubił takiego widoki. Uśmiechnął się, a następnie zamachał ogonem. As spojrzał na waderę, a potem jeszcze raz na ten wspaniały widok.

Idalia

- Kiedyś już miałam okazję być nad tym wodospadem, ale wtedy... - zawahała się chwilkę, jakich słów użyć. Dokończyła po chwili. - Ale wtedy nie mogłam zobaczyć tego pięknego wodospadu.
Idalia nie mówiła jeszcze Assiremu, że przez długi okres życia była niewidoma. Nie lubiła o tym wspominać.

Assire

Assire uśmiechnął się do wadery, a następnie spojrzał na ten piękny widok. Zamachał ogonem i rozłożył skrzydła, a następnie zawył. Potem usiadł i złożył skrzydła. Jeszcze raz zamachał ogonem. Po chwili jego wzrok przeniósł się na waderę.

Idalia

Lewa brew wilczycy powędrowała w górę w grymasie zdziwienia, ale i zaciekawienia.
- Dlaczego ostatnio tak często wyjesz? - zapytała. Ona sama prawie nigdy tego nie robiła. Wyła jedynie, gdy pragnęła przywołać kogoś do siebie.

Assire

- Nie wiem. Jakoś tak samo wychodzi - powiedział patrząc na Idalie. Uśmiechnął się, a następnie spojrzał w niebo, na którym znajdowało się pełno bialutkich chmur. Zamachał ogonem radośnie.

Idalia

- Mhm, rozumiem - mruknęła w odpowiedzi, kiwając głową ze zrozumieniem. Uśmiechnęła się delikatnie. Każdy miewał jakieś dziwne swoje potrzeby, widocznie Assire raz na jakiś czas miał chęć, by wiatr poniósł jego donośny głos w dal, ku niebiosom.

Assire

Assire uśmiechnął się, a następnie spojrzał w niebo, gdzie piękne chmury przybierały jakieś postacie. Samiec zamachał ogonem, ponieważ mu to się podobało. As zerknął na Idalie, a następnie znów na niebo.

Idalia

Położyła się na przyprószonym śniegiem brzegu rzeki i idąc w ślady towarzysza, zadarła łeb i spojrzała w niebo. Po lazurowym nieboskłonie sunęły puszyste obłoczki, przybierające przeróżne kształty. Wspaniały trening dla wyobraźni. W jednej chmurze Idalia dostrzegła wilka, w innej zaś kwiat. Wciąż wodziła wzrokiem po obłokach.

Assire

Assire po chwili spojrzał na nietypową ciecz, a następnie w niebo. Samiec położył się patrząc na chmury, gdzie było pełno ciekawych kształtów. As zauważył jakiegoś ptaka, i rybę. Chmury były bardzo ciekawe. Samiec zamachał ogonem wesoło.

Idalia

Idalia patrzyła na chmury, dopóki jeden z tych bielusieńkich obłoczków nie zaczął przypominać jej znajomego kształtu... Duży wilk. Silny, dobrze zbudowany. Stał z dumnie wypiętą masywną piersią, łeb zaś miał zwrócony w górę, jakby patrzył w niebo. Wadera nie wiedziała, czy chmura naprawdę przybrała tak wyraźny wilczy kształt, czy to nie jej wyobraźnia płatała figle, jednak starczyło to, by dobry humor Idalii wyparował całkowicie, a ona spuściła łeb, nie chcąc dłużej patrzeć w niebo.
Ów wilk na niebie przywiódł jej bowiem na myśl Krika.

Assire

- Coś się stało - zapytał patrząc jak Idalia spuściła łeb. Zamachał ogonem, a następnie przyjrzał się chmurom. Naglę wiatr zawiał, lecz nie, aż tak potężnie. Jego niebieskie oczy zalśniły, a ogon poruszył się.

Idalia

- Nic - odpowiedziała krótko. W pewnym sensie było to zgodne z prawdą - nie stało się nic nowego, gdyż Idalia cały czas nie potrafiła zapomnieć o Kriku, który porzucił ją dość dawno temu. Od momentu, kiedy odszedł, zniknęli również wszyscy starzy przyjaciele Idy i choć wilczyca próbowała robić wszystko, by o tym nie zapomnieć, nie wychodziło jej to najlepiej.

Assire

Assire uśmiechnął się do Idalii, a następnie zerknął na niebo. - miałem kiedyś partnerkę, lecz już nie jesteśmy razem - powiedział. Samiec nie potrafił o niej zapomnieć, ponieważ kilka dni temu ją widział, jednak nie rozmawiali.

Idalia

- Ja również miałam kiedyś partnera - odpowiedziała, starając się, żeby jej głos zabrzmiał równie beztrosko jak tembr głosu Assire'go. Marnie jej to wyszło. - Tylko, że my nie rozstaliśmy się w normalny sposób. Byliśmy razem szczęśliwi, kochaliśmy się, a on pewnego dnia mnie zostawił i odszedł z krainy.

Assire

- Przykro mi. Naprawdę - powiedział nie uśmiechając się, jednak patrzał na Idalię. Assire również cierpiał z powodu miłości. Leżał i położył głowę na łapach. Pomyślał o czymś, lecz po chwili spojrzał na samice.

Idalia

Z obojętnością wzruszyła barkami.
- Cóż poradzić - powiedziała, patrząc na kolorowy wodospad. - Trzeba zapomnieć i żyć dalej.
Te słowa wypowiedziane zostały przez Idalię, jakby chciała dodać sobie nimi otuchy.

Assire

Assire uśmiechnął się do Idalii, a następnie wstał i podszedł do krawędzi wodospadu. Zamachał skrzydłami, jednak nie chciał skoczyć. Złożył swoje skrzydła, a następnie zamachał ogonem. - Trzeba iść dalej - powiedział.