Tęczowy wodospad

Xythuel

- Możemy...
Odparł otrzepując się. Z wielką chęcią opuści ten tęczowy wodospad... I szczenię, które wprawiło go w stan furii psychicznej. Może powinien iść do psychologa?... A może i nie...
- Jeśli chcesz pokażę Ci mojego brata.
Zaproponował, patrząc na Koku i jej iście dziwne zachowanie. Chwilę potem usłyszał szelest skrzydeł. Ach, to ten smok. Ale zaraz... On nie miał skrzydeł! Chyba, że Xyth był ślepy... Wilk potrząsnął łbem jakby cały gad był tylko jednym, wielkim omamem.
- To jak?
Spytał mrużąc ślepia.

Nefryt

Smoczyca potrząsła łbem na długiej szyi po czym odbiciem silnych łap znalazła się w powietrzu. Zaczęło jej to sprawiać kłopoty.
Zamachała wściekle wręcz skrzydłami, co wywołało kolejny szelest. Powietrze było tu luźne. Żadne prądy powietrza nie pomagały jej się unieść. Zamachała ponownie, unosząc się na stosowną wysokość i wiatr ją podchwycił.
Przez głowę smoczycy przeleciała jej myśl - a może ma skrzydła jak ptak? To byłoby piękne!
Zrobiła okrążenie nad wilkami obserwując. Chciała iść za nimi. Choć czuła, że trochę będzie irytująca.

KokuRai

Koku naglę się zatrzymała i zerknęła na smoka. On nie miał skrzydeł, a wydawał dźwięki skrzydeł! Ale fajnie! Naglę jej głowa przekręciła się w stronę Xyth'a.
- Z chęcią go poznam! - krzyknęła wesoło i podskoczyła jeszcze raz.
- Prowadź do niego - rzekła uśmiechając się. Wreszcie Koku go pozna. Nie umiała się tego doczekać. Ciekawe jak się zachowuje? Jak wygląda? W jej głowie z każdą sekundą tworzyło się nowe pytanie.

Stella

Stella zamrugała oczkami i popatrzyła na wilki.
-Ale to jest fajne. Czarujesz tak na codzień?-spytała niewinnie, uśmiechając się słodko do wilka.

Xythuel

- Tak, to chyba oczywiste.
Odpowiedział szczenięciu. W sumie jak tak nie skakało to mogło i sobie istnieć w tym nędznym życiu... Zresztą, on i tak zaraz sobie stąd pójdzie w nadziei na święty spokój.
- A więc, za mną do Śmiertki.
Powiedział do Koku i olewając pozostałych wyszedł, może raczej wybiegł z tego miejsca.

z.t.

KokuRai

Koku rozejrzała się gwałtownie, lecz jej wzrok spoczął na Xyth'owi. Zamachała gwałtownie ogonem i spojrzała ostro na smoka. Niech nawet z animi nie podąża! Oblizała swoje białe kiełki, a następnie zmieniła się w czarną mgłę i podążała tuż za samcem. Nie umiała się doczekać tego, że pozna brata jej partnera. po chwili nie było jej widać.

zt.

Nefryt

Zmarszczyła nozdrza, gdy poczuła na sobie wzrok demona. Znów uderzyła ją fala powietrza wymieszanego z magią. Nie podobało jej się to wcale. Zamachała skrzydłam i odleciała.

zt.

Tod

Sandsea zauważył, że był tu już jakiś czas... Zamyślił się. - Muszę iść. - Powiedział, niby do powietrza. dwrócił się i natychmiast odbiegł. Pobiegł, albo pogalopował niby koń tam w dal.

zt.

Brak weny...

Stella

Stella zmarszczyła nosek.
-Czemu wszyscy idziecie! Proszę nie zostawiajcie mnie tu tak!-krzyknęła, ale najwyraźniej nic to nie dało. Westchnęła tylko i stała dalej.

Rüell

Rüell przybył tu tym zwyczajnym krokiem. Nader spokojnym, ciekawskim... Ech... Nadal nie był to jego rodzinny kraj... Jeszcze trochę i popadnie w deprechę... No nic, trzeba się przyzwyczaić! Widocznie takie życie i musi tu zostać. Ell rozejrzał się po okolicy. Tęczowy wodospad? Huh... Co jeszcze go w owej krainie zadziwi? I jakaś samica. Nie wyglądała na najstarszą ale i nie na najmłodszą. Szczęście, że nie była szczeniakiem... Nienawidził ich... Nabijały się z jego szlachetnego pochodzenia.

Stella

Stella usłyszała czyjeś kroki. Niestety, zaklęcie nadal działało, więc nie mogła się ruszyć. Jęknęła tylko cicho i stała nieruchomo nadal.

Rüell

Ell przekrzywił niezauważalnie łeb. Czemu owa wadera się nie poruszała? To wydawało mu się nader dziwne... Podszedł doń i potrząsnął ją.
- Wszstke... Dob-re?
Spytał łamaną polszczyzną. Miało to znaczyć "wszystko dobrze?". Jak ma tu zostać, to musi się języka uczyć. Uch.

Akeli

Wilczyca spacerowała po kłodzie, znajdującej się tuż nad wodą, woda spadająca z wodospadu ciut ją ochlapywała, ale nie zwracała na to uwagi. Szła tak, rozglądając się dookoła i podziwiając widoki. Lekko kiwała ogonem na boki, ale to jej pomagało utrzymać równowagę. W końcu zeszła z kłody i zaczęła zeskakiwać z kamieni. Które znajdywały się pod kłodą. Skakała z jednego na drugi, aż w końcu jej łapy poczuły trawę pod łapkami. Widząc jakiegoś wilka lekko się uśmiechnęła.
-Buenos Diaz Amigo.
Powiedziała na przywitanie.

Rüell

Ell przestał potrząsać unieruchomioną samicą. Przyszła bowiem kolejna, wydająca się go witać. Skinął jej jedynie łbem. Witanie się było trudne... A po jego języku mało kto rozumie... Bezsens. Że też akurat tutaj musiał się znaleźć! W krainie niezrozumienia! Przynajmniej językowego...

Akeli

-Mam na imię Akeli, a Ty w jakim języku mówisz?
Zapytała. Może uda jej się z Nim porozumieć. W końcu się uczyła różnych języków, być może wilk operuje jednym z tych, które samica znała. Oby tak było. Usiadła i owinąwszy łapki ogonem zaczęła wpatrywać się w wilka jak w obrazek. Widać, że nie był stąd. Ciekawe z jakiego kraju pochodził. Może Niemcy, albo Rosja?

Rüell

Rüell z trudem starał się kojarzyć słowa z obcego języka... Nie udało się. Nie zrozumiał 3/4 tego co samica powiedziała. Pacnął się w głowę i spróbował sklecić zdanie...
- Nie-rozumam... Ja nie st-ąd... Kjo është e pakuptimtë!
Rzekł ze słyszalnym, albańskim akcentem. Może brązowej uda się go rozszyfrować?

Akeli

Që kam dëgjuar për të?
Zapytała zdziwiona. Rozumiała tylko poszczególne słowa z albańskiego. Nigdy się z nim nie spotkała i znała tylko tyle. A może wilk zna także inny język, a nie tylko albański? O to się modliła! Teraz to żadne duchy jej nie pomogą.

Rüell

Oczy Albańczyka momentalnie błysnęły iskrą radości, która była tak u niego rzadka. Wilk sądził iż uda mu się wyprosić od brązowej naukę obcego języka. W końcu mogliby się normalnie porozumieć.
- Më mëso gjuhën tuaj?
Zapytał ciekawy odpowiedzi. Albo odmówi, albo się zgodzi... Kto wie?

Akeli

-Natyrisht kjo është!
Powiedziała z szerokim uśmiechem. No oczywiście, że go pouczy! Przecież ona kocha uczyć innych! Zresztą... I tak nie ma nic innego do roboty, więc nie mogłaby mu odmówić.
-Kur ju doni të filloni?
Zapytała i poprawiła grzywkę, patrząc na niego miodowymi ślepiami.

Rüell

- Tani!
Odpowiedział i podskoczył w celu wyładowania nadmiernej radości. Rzadko okazywał radość. Musiało się wydarzyć coś iście niezwykłego by ten się choć uśmiechnął. No ale, przecież wkrótce powinien nauczyć się porozumiewania z tutejszymi! To wspaniałe.