Tęczowy wodospad

Hiretsuna Shinigami

A Basior udawał że nic nie rozumie. Po chwili jednak prychnął po czym syknął jęzorem w strone niebieskiego cwaniaka.
- Anata wa watashi ni nani ga peple koinu o rikai shite inai to omoimasu! (Myślisz że nie rozumiem o czym tam peplacie szczeniaki?!) - spytał warknięciem. Czerwona mgła zaczęła powoli podpełzać w powietrzu do niebieskiego jak i do białej.

Rüell

- Eee?
Wydał z siebie drwiące mruknięcie Ell. Nie rozumiał co czarny do niego mówi, tak więc po prostu to olał. Gdyby wiedział iż tamten nazwał go szczeniakiem... Chyba by się zbulwersował. No ale nie wiedział i miał to zdecydowanie gdzieś. Może wilk nie mówił do niego? A zresztą... Albańczyk czekał na dalszy ciąg wydarzeń.

Elena

//Raven, od kiedy masz pozwolenie na coś takiego jak mgła czy pioruny, hmm?//

- Raven, odczep się i zabierz to dziadostwo. Nie widzisz, że zamierzałam odbyć z dziećmi miły spacer? I dobrze radzę, nie zbliżaj się do nich, bo to są moje dzieci i nie pozwolę byś budził w nich strach albo psuł im popołudnie. - odparła. No to nie wystarczy, że musiała znaleźć padalca który zamroził jej córkę, to jeszcze ten poroniony cap musiał zepsuć jej resztę tego dnia?
- A nuk vijnë në luftë, kur fëmijët e mi janë këtu. Ende nuk është koha për të vështroj në luftë. (Nie dojdzie do walki kiedy są tu moje dzieci. Jeszcze nie czas na to by patrzyły na walki.) - powiedziała do niebieskiego wilka i uśmiechnęła się do Dermanotty. Przysunęła do siebie Ventusa i teraz miała swoje dzieci za przednią łapą tak, że dotykały pleckami jej brzucha.

Stella

Stella uśmiechnęła się do mamy i pogłaskała po główce Ventusa.
-Chyba między sobą nie musimy rozmawiać po albańsku, co?-zwróciła się do Evany, uśmiechając się lekko.

Elena

- Nie Słonko. Jednak mówiłam do tamtego wilka by zrozumiał w czym rzecz. - ucałowała córkę w głowę i uśmiechnęła się do niej ciepło. Jej długie uszy były skierowane prosto na Ravena. Jej nienaturalnie długi pysk był skierowany wciąż w pyszczek Stelli i gościł na nim uśmiech.

Dermanotta

-Si...(Tak).-zgodziła się Dermanotta. Skoro wszyscy zaczęli mówić po najróżniejszych językach, może i ona spróbuje pogadać po hiszpańsku? Uwielbiała ten język, a sama wychowała się w Hiszpanii.-I bambini non devono guardare una cosa così terribile.(Dzieci nie powinny oglądać tego, to straszne).

Stella

Stella chwyciła delikatnie pasmo swoich włosów i zaczęła się niemu przyglądać.
-Jej, jak się jest Wojownikiem jak ty, to jest dobrze. Wszyscy czują do ciebie respekt i nie musisz się nikogo bać.-powiedziała i westchnęła ciężko.

Rüell

Rüell ponuro kiwnął głową na znak iż zrozumiał co niebieska miała mu do powiedzenia. A szykowała się taka zabawa! No cóż...
- Nonsense... (Bezsens...)
Ostatnio jeden z ulubionych zwrotów i usera, i Ell'a. Albańczyk zmienił pozycję na stojącą. Nogi mu zdrętwiały od tego ciągłego siedzenia.

Dermanotta

-Pero usted entiende este idioma hermoso llamado español.(Choć ty rozumiesz ten piękny język, nazywany Hiszpańskim.)-zwróciła się Dermanotta do niebieskiego basiora.-Albania?(Albańczyk?)-spytała.

Elena

- Ach Skarbie, to nie do końca jest tak jak myślisz. I ja cię czasem boję. No i nie każdy ma na tyle oleju w głowie, by bać się mnie. Z resztą póki nic nikt nie zbroi to nie ma powodu, by się mnie bać. - dodała i poczochrała waderę po głowie.
- Y por fin alguien que entiende. - powiedziała do Dermanotty - Soy Eva, ¿verdad?

Dermanotta

-Estoy Dermanotta.(Ja jestem Dermanotta)-odezwała się do Evany.-Niza para cumplir.(Miło mi poznać)-dodała szybko, uśmiechając się do nowo poznanej wilczycy.

Elena

- Y para mí es bueno. ¿Qué bandas estás? (I mnie jest miło. Z jakiej watahy jesteś?) - odparła i spojrzała na córkę.
- Chciałabyś być wojowniczka jak ja? - zapytała i spojrzała wilczycy w oczka. Ach, jakie by to było...cudowne. Zawsze chciała by, dzieci brała z niej przykład, by była dla nich autorytetem, matką, ale też przyjaciółką.

Dermanotta

Demi znudziło się już rozmawianie po hiszpańsku.
-Jestem z Wiatru.-powiedziała. Przyjrzała się dokładnie wilczycy, nabrała do płuc trochę powietrza.-A ty z Nocy,hm? Wszyscy z tej Watahy pachną tak charakterystycznie.-powiedziała, uśmiechając się.

Stella

-Tak chcę być Wojowniczką taką wspaniałą jak ty! A może mnie trochę pouczysz, co? Choć nigdy nie będe tak wspaniała jak ty.-powiedziała, podnosząc się lekko obolała po tamtym zamrożeniu.

Elena

- Nie, jestem z ognia, ale mój partner jest z nocy, więc nie dziwi mnie twoja pomyłka. - uśmiechnęła się do Dermanotty i gdy usłyszała córkę zaśmiała się cicho.
- Oczywiście, że cię pouczę. I schlebia mi, że twoim zdaniem jestem taka wspaniała, ale nie przeceniaj mnie. - zaczęła delikatnie rozmasowywać obolałe ciałko córki.

Hiretsuna Shinigami

//A droga Evano mam pozwolenie jako iż range emona miałam dostać kilkanaście tygodni temu-.- A pozwolenie mam :3//

Basior na słowa Evany zaśmiał się kpiąco.
- Nie powinny widzieć walki? Niech to wiedzą jakie jest ciężkie życie. - oznajmił i syknął jęzorem tak że koniuszki prawie że "liznęły" nos Evany. Ten kiedy już wsunął swój jęzor spowrotem do paszczy zaśmiał się szyderczo po czym wbił pazury w ziemie.
- Wiesz co mnie dziwi? Że jeszcze nie skoczyłaś mi do gardła jak ostatnio. Już tak nie cwaniakujesz prawda? - spytał a mgła zaczęła zbierać się dookoła Evany jak i jej szczeniaków.

Elena

- Skoczyłam do gardła, bo uznałam to za konieczne. teraz nie widzę tej potrzeby. Oczywiście odmienne będę miała zdanie, jeśli spróbujesz choć tknąć moje dzieci. - warknęła cicho. Prawda jest taka, że gdyby chciała to chwyciłaby go za ten rozdwojony jęzor i zawiązała mu na pysku nim kokardkę. Ale teraz najważniejsze były jej dzieci a nie przekomarzanie się z kretynem.
- Dzieci, chyba pora, by pożegnać się ładnie z panem Ravenem i odwiedzić ciocię Leę i jej dzieci. - powiedziała uśmiechając się do swoich pociech.

Hiretsuna Shinigami

Basior wybałuszyl oczy.
- Leę? Moją córke? Weź se nie żartuj szanowna Evano - powiedział. A jeśli to prawda? Oni byli.. nie nawet mu się nie chciało o tym myśleć. Ach..jasne kokarda z jęzora. A szanowny właściciel pocharatałby jej buźke i nawet nie kapnęła by się kiedy to sie stało. Swój żywot zakończyłaby na stole operacyjnym w lecznicy...o tak. A ślepia na wisiorku w krztałcie nietoperza zaświeci troche mocniej.

Elena

-Córkę? - zapytała ze zdziwieniem. No pięknie! Jeszcze tego brakowało. - Ehh...nie żartuję, pomagałam jej w porodzie... Ale to nie jest ważne. Pozwól,że zaoszczędzę moim dzieciom stresu i zabiorę je do Lei by poznały Letha i Leavi. - powiedziała poważnym tonem i wyprostowała się w siadzie. Jej smukła za razem umięśniona sylwetka była teraz świetnie widoczna. Było widać jak pod skórą pracują jej mięśnie.

Dermanotta

-Aha... Tropicielem jestem od jakiegoś czasu, a nadal popełniam takie błędy.-powiedziała i zaśmiała się.-Bardzo miło jest mi cię poznać, droga Evano. A także twoje wspaniałe dzieci. Ale chyba muszę już iść. Do widzenia.-powiedziała i poszła.

zt.