Tęczowy wodospad

Stella

-Ja chętnie poznam ciocię Leę! To twoja siostra mamo?-spytała Stella, podchodząc bliżej wilczycy i przypatrując się niej uważnie.-A czemu Ventus taki spokojny?

Elena

- To moja przyjaciółka Stello. Zobaczysz, polubisz ją. - uśmiechnęła się ciepło i spojrzała na synka. - Zdaje się że usnął. No ładnie! Nawet w takiej chwili on jest w stanie zasnąć. - pokręciła z niedowierzaniem głową.

Rüell

Ell zaś z nudów począł ignorować całą sytuację. W pewnej chwili ziewnął, rozejrzał się i siadł na powrót. Nic ciekawego nie wydawało się rozgrywać... Albańczyk otrzepał się, wstał i pobiegł przed siebie, nawet nie kiwając głową na pożegnanie. Nie miał po co... A czuł, że wcześniej czy później jeszcze spotka którąś z tych osobowości...

z.t.

Akeli

Wilczyca prychnęła tylko, widząc Ravena. Ach, to ten nie umiejący się zachować wilk. Niedorzeczność! Mruknęła coś pod nosem i spojrzała w niebo, czas iść. Podniosła się z miejsca i odeszła z tego terenu, ostatnio często się zawieszała. A to niedobrze.

z/t

Stella

-To w takim razię, może on usiądzie na moim karku i pójdziemy do Lei?-spytała Stella. Spojrzała na swojego małego braciszka i pokręciła głową. Co on zawsze musi spać?

Elena

- Wiesz co? Skoro ja go tu przyniosłam, to i teraz poniosę do Lei. A teraz proszę ładnie pożegnać się z panem Ravenem i ruszamy. - polizała Stelle po czółku i wstawszy włożyła malca na swój grzbiet.
- Na razie Raven... - powiedziała i czekała za tym, kiedy córka się pożegna i odejdą z tego miejsca.

Hiretsuna Shinigami

Basior sie uśmiechnął szyderczo jak to miał w zwyczaju. On poprostu tylko tak się uśmiechał, to było jego wydanie "dobrego" śmiechu.
- Do zobaczenia Evano... - syknął. W tej chwili czerwona mgła owiłą jego wilczą sylwetkę tak szczelnie że nie było nic widać prócz jego żółtych ślepii. Mogłoby się wydawać że mgła poprostu spala jego ciało lecz tak nie było. Było to jedynie realne złudzenie po którym i mgła rozpłynęła się w powietrzu znikając tak szybko jak się pojawiła. z.t.

Elena

Przewróciła oczami... no... to się porobiło. Teraz nie dość, że był ojcem jej przyjaciółki, to jeszcze musiała zacząć go... tolerować. Może z czasem i tolerowanie przejdzie i zaczną się lubić? Kto tam wie...
- Dobrze, w takim razie tę nieprzyjemność mamy za sobą. Teraz pójdziemy poszukać łobuzów Lei i jej samej a jak znam życie to będzie tam gdzie te urwisy. - powiedziała i objąwszy córkę długim ogonem powiodła ją w kierunku legowiska przyjaciółki.

[zt]

ZAPRASZAM

Leavi

Ocknęła się. Ilu tu przesiedziała? Nie wiedziała... Chociaż bardziej nurtowało ją pytanie... jak to się stało, że przysnęła czy tam zamyśliła się... Wydawało jej się, że trwało to długo. Przecież... Ostatnio było tu nieco chłodniej. Cóż to się z nią działo?! Nie wiedziała.Machnęła puszystą kitą i obróciła się w stronę, którą musiała przyjść aby tu zawitać. Uśmiechnęła się do samej siebie i zniknęła...

zt.

Scarlett

Wilczyca powoli przypełzła nad Tęczowy Wodospad. Jak zwykle, nie uśmiechała się. Jej prawdziwy, radosny uśmiech, gościł na pyszczku wadery tylko w towarzystwie przyjaciół, bądź osób, które bardzo polubiła. Zaczęła wodzić ponuro łapą po tafli wody.

Tod

[Na początku niech będą przyjaciółmi. Ciągnijmy to, jak ja[Mystic] z Atritą.]

Sandsea ostrożnie, skradając się pośród drzew i największych cieni wkroczył na ten iście dziwny teren. Rozejrzał się badawczo, sprawdzając czy nie ma niebezpieczeństw. Teren czysty. Mógł spokojnie iść wąziutką ścieżką. Doszedł do wodospadu. Jednak znajdował się an przeciwległym brzegu[Od Scar]. Nie przeszkadzało mu to. Bardziej szkodziła pogoda. Pewnie niedługo popada w tej części krainy. Słońce się gdzieś schowało, a wiatr muskał sierść wilka.

Scarlett

Ok.

Wilczyca zamrugała parę razy, wpatrując się w taflę. Dojrzała na niej rozmazaną sylwetkę. Ale tam, dalej. Spojrzała przed siebie. Zobaczyła wilka. Porozmawiać z nim? Ale jak? Nie chciała teraz cała się zamoczyć. Dojrzała drzewo. Dobry pomysł. Powoli przechodziła po gałęziach, aż spadła na drugi brzeg.
-Witam.-mruknęła, podnosząc się.

Tod

Sandsea spojrzał wilczycy prosto w oczy. - Hem...? Ach, tak... Witam. - Powiedział, wracając znów do szarej, ponurej rzeczywistości. Teraz wiedział gdzie jest. Mimo tej tęczy, nie powrócił do swego humoru. Coś go dręczyło, pewne myśli... Czy uda mu się dobrnąć do końca, skoro jeszcze nic ciekawego mu się nie przytrafiło jako Młodszemu Szpiegowi? Nie wiadomo, wszystko jest pewne.

Scarlett

Scarlett spojrzała na taflę wody. Miała pomysł. Rzuciła kamieniem w wodę, tak blisko siebie, że woda rozbryzgała się na nią. Wyglądało to jak deszcz. Zamruczała coś pod nosem i odwróciła się do wilka.
-Jestem Scarlett.

Tod

Sandsea z westchnieniem zaczął rozmyślać. Nie miał całkowitej pewności, czy Scarlett jest z Ognia, czy z innej watahy. - Na imię mi Ronaldo. - Skłamał. Jednak nie chciał się zdradzić. Bo jako Młodszy Szpieg lepiej się nie zdradzać. Ostrożności nigdy za wiele. A on nie znał tej wilczycy. Dlaczego nie przyszło mu na myśl, by sprawdzić zapach? Bo był po prostu zbyt zamyślony. Myślał o zupełnie czym innym.

Scarlett

-Tak... Miło mi zacny Ronaldo z Nocy. Szpiegu... A raczej Młodszy Szpiegu.-powiedziała, kładąc się i pozwalając, by chłodny deszczyk na nią spadł.-Jam z Ognia. Nie masz się o co bać. Nasze watahy zawarły sojusz mój drogi. I nie dziw się , skad tyle wiem.

Tod

Wilk odetchnął, słysząc że wilczyca jest z Ognia. Przekonała go. - Nie, ja mam na imię Sandsea. - Przywitał się w końcu jak należy. Wystawił do niej łapę. W ten sposób uwielbiał się zazwyczaj witać. Czekał, aż Scarlett też mu poda łapę. Z resztą, co by jej to szkodziło? To tylko parę sekund. Złapanie za łapę i poruszenie ją. Prostszej czynności nie ma.

Scarlett

Scarlett również podała mu łapę.
-Słyszałam, że w Nocy był nabór na Młodszych Szpiegów. Jak widzę, ty nim jesteś. Gratuluję postawy. Taki powinien być każdy prawdziwy Szpieg.-powiedziała uśmiechając się-Ale ja wiedziałam, że jesteś z Nocy, wiec nie musiałam ukrywać przed tobą informacji i danych.

Ekke

Ekke dosłownie wystrzeliła w powietrze, lądując tuż przed blondynką o białym futrze. Nasrożyła to, co zostało z jej futra i pokazała żółciutkie ząbki w szyderczym uśmieszku. Nie mogła mówić, ale mogła się poruszać. Stanęła, rozstawiwszy szeroko nogi, w pozycji bojowej, jakby gotowała się do ataku. Ślepia błysnęły, a gdyby nie brak strun głosowych, z gardła wydobywałby się cichy, stłumiony charkot.

Tod

Sandsea machnął łapą. - Był nabór na Szpiegów. Jednak ze względu, że nie dorosłem do pozycji Szpiega, jak sądziła Atrita, zostałem Młodszym Szpiegiem choć wiedzę na ten temat miałem wielką. - Wytłumaczył Scarlett. - Chcesz iść ze mną na łowy jakichś informacji? Co ty na to? - Powiedział jej na ucho tak cicho, że nikt nie mógł w pobliżu tego dosłyszeć. Nagle jednak zauważył Ekke. Cóż, dziwnie się zachowała ta Zombie.

Powtarzam, nikt tego nie słyszał. Tylko Scarlett. No, Ekke mogła tylko trochę, bo była blisko.