Wodospad cierpienia

Lightning

Wodospad ten znajduje się w mrocznym zakątku tej krainy.Woda jest mętna.Nie widać dna.Legendy głoszą że ten wodospad nawiedzają duchy zmarłych wilków,które umarły w cierpieniu.Ten wodospad odwiedzają tylko najodważniejsi.
A ty...
Jesteś odważny żeby tu przyjść?
...

Azazello

Przyszedł tu a właściwie przyczołgał się. Przedstawiał widok straszny. Wciąż kapała z niego krew, nogi uginały się pod nim a rana na krtani wyglądała obrzydliwie. Teraz dopiero mogę uchodzić za jakiegoś upiora. - pomyślał i napił się mętnej wody wodospadu. Było mu wszystko jedno czy jest mętna czy krystalicznie czysta - woda to woda.

Shauni

Można powiedzieć " zwabiona" zapachem świeżej krwi przyszła nad wodospad. Jej czarne wychudła postać pojawiła się tuż przy brzegu. Bez trudu zlokalizowała źródło zapachu. Jej czarne jak noc ślepia spoczęły na wilku. Pysk miała jak zawsze spokojnym, a oczy puste.

Dasty

Przyszła tutaj za nim - Tylko mi nie mów, że popsułeś moje opatrunki, które ci zrobiłam na ranach. - warknęła wchodząc tutaj za wilkiem. Skinęła łbem wilczycy i podeszła do niego - No pięknie. Cała moja praca na marne. -mruczała odwijając resztę bandaży.

Azazello

Pojawienie się Dasty zbudziło go z odrętwienia.
- Przepraszam. - powiedział chociaż była w tym pewna ironia - no cóż ona go tak urządziła. Zauważył też czarną wilczycę. Zapewne wszystkich wabiła tu z daleka woń jego krwi.

Dasty

Usłyszawszy tą ironię w jego głosie spojrzała mu w oczy i skomentowała to - Walczyłeś ze mną z własnej woli. To, że ci teraz pomagam to moje czyste chęci twardzielu więc daruj sobie. - na koniec uśmiechnęła się i nabierając wody na łapy jeszcze raz obmywała jego rany. Zwyczajnie nie mogła go tak zostawić. Jednak nic tak nie pomaga w leczeniu jak wilcza ślina więc gdy skończyła z wodą zaczęła wylizywać jego rany.

Azazello

- Ależ naturalnie.Dobrowolnie z tobą walczyłem a ty dobrowolnie przedłużasz moje tortury - powiedział grobowym tonem. Bez ironii? Czy on tak potrafił? Wreszcie żeby uświadomić jej że żartuje uśmiechnął się lekko.

Dasty

Pokiwała łbem i westchnęła na jego słowa - Ty to masz humor. - zaśmiała się cicho i bez jego pozwolenia zaczęła zszywać jego szramę na krtani. Po chwili wzięła się za inne rany i ścięgna. - No teraz ci już się wszystko samo zagoi i ty na pewno nie spowodujesz swoim aktywnym trybem życia, że będzie sie wolniej goić. Powinnam być lekarzem. - popatrzyła na niego już w całkiem dobrej formie.

Azazello

- Zamiast tego zostałaś sadystką. A nie przepraszam Wojowniczką. - poprawił i zaśmiał się cichutko. - Czyżbyś zrezygnowała z możliwości dalszego niesienia zagłady?

Dasty

- Igrasz z Ogniem. - uśmiechnęła się szatańsko i pacnęła go łapą w nos - Mam ci to wszystko rozpruć i zszyć od nowa kotku. - drażniła się z nim.

Azazello

- Och wiem że z nim igram ale nie boję się ognia. Poczekaj aż się na dobre zgoi. Taka praca jest bezsensu.. przed chwilą mi własnoręcznie zadane rany zszywałaś. Natomiast tobie nic nie jest. Starość nie radość.. - skwitował niewesoło.

Dasty

- Dobra nie użalaj się nad sobą. - zaśmiała się kładąc zmęczona obok niego. Zamiotła ogonem i spytała - Przyjaciele? - uśmiechnęła się promiennie.

Azazello

- Przyjaciele. - powiedział bez wahania i omiótł ją wzrokiem po czym spojrzał na mętną wodę wodospadu.Po chwili dodał - Ale to nie znaczy że zaniecham rewanżu!

Dasty

- Będę zaszczycona - obdarowała go uśmiechem i położyła łeb na łapach obserwując go uważnie. - Boli jeszcze? - spytała ze spokojem w głosie.

Azazello

Uśmiechnął się na jej słowa.
- Ja także będę zaszczycony. I wdzięczny losowi jeśli ujdę z życiem. Nie już nie bardzo . - powiedział co nie było do końca prawdą ale nie miał zamiaru użalać się nad sobą.

Dasty

Wstała i spojrzał jeszcze raz na niego - To do zobaczenia Azazello - odrzekła pewnie i ruszyła w swoją stronę pozostawiając przyjaciela samemu sobie.

Azazello

- Do zobaczenia. - powiedział lekkim tonem pożegnał wzrokiem Dasty i położył się wygodnie nad wodospadem by trochę odpocząć.

Shauni

Gdy biała wilczyca odbiegła, przybliżyła się do wilka. Obejrzała jego rany od łap po łeb.
Jej czarne ślepia zatrzymały się w końcu na jego oczach.

Azazello

Zauważył że czarna wilczyca przybliżyła się do niego. Zauważył ją już dawno.
- Witaj. - powiedział swoim niskim głosem.

Shauni

Przechyliła lekko łeb. Jej oczy były jakby szklane, a na pysk pozbawiony był emocji.
- Witaj - odezwała się cichym, spokojnym, ale jednocześnie przyjemnie melodyjnym głosem.