Wodospad Snów

Flake

Gdy tylko wilk się do niej odezwał, od razu wrócił Flake zwykły dla niej entuzjazm. W mgnieniu oka podniosła się do siadu, a na drobny pyszczek przywołała uśmiech.
- Witam - odpowiedziała i przekrzywiwszy głowę, przyjrzała się Samuelowi. Wyglądał na zmęczonego.

Samuerian

Wilk skorzystał z okazji, aby odpocząć i wysunął przednie łapy, na których to ułożył lekko głowę. Od razu zrobiło mu się lepiej, nie zapominał jednak o wilczycy.
- Jestem Samuel. - przedstawił się, nie wiedząc czy spotkał już kiedyś Flake, czy też nie, w każdym bądź razie nie umiał przypomnieć sobie takowej sytuacji.

Flake

- Ach, Alfa Ognia - powiedziała, jeszcze raz mierząc wilka ciekawskim spojrzeniem. Po raz pierwszy dane jej było Samuela zobaczyć, bo na ostatnim zebraniu oczywiście nie była obecna. Zamiast siedzieć na tyłku i słuchać nowych Alf włóczyła się nie wiadomo gdzie. Dodała. - Jestem Flake.

Samuerian

- Ach, nasza wspaniała Niańka. - powiedział z uśmiechem Samuel przyglądając się Flake. Rzeczywiście, nie dostrzegł jej na zebraniu, jednak teraz ucieszył się, że ta nieobecność nie oznaczała odejścia wilczycy z krainy. Nie chciał tracić członków swojej wspaniałej Watahy.

Flake

- Wspaniała? Nie miałam zbyt wielu okazji, żeby się wykazać - powiedziała z dość nikłym uśmiechem. Cóż, w krainie nie było tak wielu szczeniąt, by rodzice nie dawali sobie rady z ich wychowaniem i prosili ją o pomoc. A szkoda, bo Flake zwykle bardzo się nudziło.

Samuerian

- Niedawno powstała polana dla szczeniaków, w zamku także mają salę... Niestety jakoś te miejsca świecą pustkami. Młode chyba wybierają samotne wychowanie. - wilk wzruszył ramionami. W każdym razie zawsze mogły skorzystać z miejsc dla nich przeznaczonych, nikt im przecież tego nie bronił. Ani nikt nie zmuszał.

Flake

Flake za to westchnęła, a uśmiech na jej drobnym pyszczku jeszcze bardziej zbladł.
- Polana, sala w zamku... sporo się zmieniło podczas mojej nieobecności - stwierdziła trochę zła na siebie, że na tak długo wybyła z krainy. - Dlaczego kiedy siedziałam tutaj na tyłku przez kilka lat, prawie nigdy nie działo się nic ciekawego, a gdy tylko wychyliłam nos poza krainę, zmieniło się tak dużo?
Oho, już zaczynała ujawniać się jej skłonność do gadulstwa.

Samuerian

- Hmm... Widocznie dopiero teraz nadszedł czas na takie zmiany. - powiedział Samuel. Rzeczywiście, ostatnimi czasy sporo się pozmieniało, w sumie to był jeden z powodów jego zmęczenia. Jednak póki zmiany były dobre, to było w porządku. Jednak nie wszystko chciało w ciągu ostatnich dni wychodzić najlepiej.

Flake

- Możliwe - odrzekła tylko i położyła się na brzuchu, podwijając pod siebie przednie łapy w zupełnie koci sposób. Wzrok dwukolorowych oczu posłała na wodospad, który szumiał tak przyjemnie! Widocznie spokój tego miejsca działał na nią kojąco, odbierając nawet potrzebę gadania.

Samuerian

Wilk jakoś nie umiał znaleźć nowych tematów do rozmowy, więc oddał się przeszukiwaniem swojego umysłu w celu wymyślenia czegoś odpowiedniego. Jednak większość jego myśli kręciła się wokół lisa, który to męczył ich od jakiegoś czasu, a o tym nie chciał bez przerwy rozmawiać.

Flake

Flake prawdopodobnie bardzo chętnie by posłuchała o lisie, bo nie miała zielonego pojęcia, że grasuje on w krainie. Nie wiedziała nawet, że taki stwór istnieje. Sama też nie miała pojęcia, o czym może rozmawiać z Samuelem. Dawno z nikim nie gadała i już widać efekty - wyszła z wprawy!

Samuerian

- Nie wiedziałem cię na zebraniu. - zagadnął Samuel, gdyż udało mi się odzyskać wenę. - Byłaś poza krainą? - spytał zaciekawiony, bowiem takie wytłumaczenie najpierw pojawiło się w jego głowie. Jako wilk wiecznie uwięziony w krainie, czy też zwyczajnie zbyt leniwy, żeby się gdzieś wyrwać interesowały go wszelkie opowieści o podróżach, czy też zwykłych kilkudniowych wypadach.

Flake

- Tak - odpowiedziała, wracając wzrokiem na Samuela. - Po raz pierwszy w życiu oddaliłam się od rodzinnej krainy na tak długo... i oczywiście się rozczarowałam. Nie poznałam nikogo ciekawego, nie zobaczyłam niczego ciekawego. Dużo słyszałam o tym, jak za granicą jest ciekawie i niebezpiecznie... bzdura.

Samuerian

- Naprawdę? Nic ciekawego? - spytał szczerze zdziwiony Samuel. Czyli jednak nie tracił wiele spędzając życie w jednym miejscu? - Co prawda, nasza kraina jest duża i zawsze znajdzie się coś dla każdego... Morza, góry, jeziora, wodospady, doliny... Żyć nie umierać. Gratulacje dla tego, kto zdoła zwiedzić wszystkie te miejsca - uśmiechnął się, jednocześnie zastanawiając, czy aby on już nie zwiedził wszystkich tych miejsc...

Flake

- Może... może po prostu miałam pecha i trafiłam w jakieś wyjątkowo nudne miejsca? - odrzekła, zastanawiając się nad tym. Pechowo trafić tam , gdzie nic się nie dzieje... jakie to było w jej stylu! - Widziałam tylko lasy, łąki, polany... niczym nie różniły się od tutejszych.

Samuerian

- Może nie chodziło o samo miejsce, a o osoby? Zdarzenia? Może po prostu trafiłaś na czas, kiedy nic ciekawego się tam nie działo? - wilk uśmiechnął się spoglądając na żółtą wilczycę. - Tak też się może trafić, jeżeli ktoś ma zwykle pecha. - uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Flake

- Ieee, to ja chyba jestem pierwszym pechowcem wszechświata... - mruknęła zbolałym tonem i w jakimś smętnym geście położyła łebek między łapami, na ziemi, stulając przy tym puchate uszy. Mogło to wyglądać albo żałośnie albo zabawnie - zależy, jak ktoś to odbierze.

Samuerian

Wilk roześmiał się przyjaźnie.
- No, już się nie zamartwiaj. Nieważne, czy się jest pechowcem... Przecież o to chodzi, żeby przezwyciężyć tego typu problemy. - rozmowa z Flake od razu poprawiła mu humor. Może nie powinien cały czas zamęczać się obowiązkami. Trochę czasu dla siebie zawsze może się przydać.

Flake

Również krótko się zaśmiała, a jej jedno ucho wróciło do normalnego położenia.
- Przezwyciężyć pech pojawiania się dokładnie tam, gdzie wieje nudą? - odpowiedziała, a przed oczami od razu stanął jej obraz starego znajomego, najlepszego kompana w zabijaniu nudy - Richarda z Watahy Nocy. Zaśmiała się głośno na wspomnienie tego, jak ów wilk zachowywał się, kiedy go poznała. Ponury, smętny, nieruchawy pesymista... sporo się musiała naświrować, żeby trochę go rozruszać. Dodała. - Kiedy to bywa czasem zbyt dużym wyzwaniem dla takiego małego stworzonka, jak ja!

Samuerian

- E tam. - powiedział spokojnie Samuel. - Zawsze warto spróbować. Wyrwać się gdzieś, poznać nowe osóbki. A nuż trafi się coś ciekawego do roboty i tak oto wygra się z tym całym pechem! - wilk cały czas był uśmiechnięty, naładowany dobrą energią.