Wodospad Snów

Flake

Podniosła łeb i zmrużywszy swe dwukolorowe, szaro-fioletowe oczy, przyjrzała się Samuelowi z zaciekawieniem, jakby po trosze podejrzliwie.
- Kiedy tu przyszedłeś, nie byłaś tak entuzjastyczny - stwierdziła.

Samuerian

- Trochę zmęczyły mnie te wszystkie... - Samuel wykonał nieokreślony ruch łapą, mający na celu niewątpliwie ukazanie wielkości tego 'wszystkiego'. - ...sprawy. Sporo się dzieje ostatnio, niestety. - powiedział, jednak spostrzegł, że Flake może nie rozumieć o co mu chodzi. W końcu od dłuższego czasu nie była w krainie. - Rozwścieczony, starożytny bożek Ognia jest na wolności i pragnie zemsty. - streścił najlepiej jak mógł tą straszliwą wiadomość.

Flake

Wzdrygnęła się niedostrzegalnie. Flake z dzieciństwa doskonale pamiętała starą Alfę Ognia - Kirę. Okrutny, bezlitosny demon... a jeśli niegdysiejsza przywódczyni była tak zła i potężna, jak okropny musiał być bóg Watahy?
Tak swoją drogą, Flake po raz pierwszy usłyszała, że Ogień miał kiedykolwiek jakiegoś boga... uchodzili przecież kiedyś za watahę ateistów. Być może przed laty o nim zapomniano?
- Ale... dlaczego jest na wolności? I czemu pragnie zemsty? - spytała. Samuel pewnie nie chciał o tym rozmawiać, w końcu sprawy owego bożka zapewne spędzały mu sen z powiek. Ale Flake była ciekawskim stworzeniem.

Samuerian

Samuel spojrzał spokojnie na wilczycę, wyraz jego twarzy był beznamiętny, bowiem opowiadał tę historię już tyle razy, że przestała na nim wywierać jakiekolwiek wrażenie.
- No... Niegdyś bożek nasz kochany miał na pieńku z Wiatrem, więc ich władza postawiła pewne ultimatum: Albo coś z tym zrobimy, albo będzie wojna. Więc siedmiu potężnych magów poświęcając swoje życie zamknęło go w czarze. Do teraz, bo... się uwolnił. - stara, dobra idea życiowa. "Samo się...".

Flake

- Siedmiu magów poświęciło życie, by go uwięzić i... nagle się uwolnił, ot tak? Sam z siebie? - zapytała z niedowierzaniem w głosie. Niemożliwe jej się wydawało, że coś mogło samo uciec z takiej ochrony. Ale nie znała się na magii, być może coś takiego było możliwe.

Samuerian

- No... Tak trochę mu pomogłem. - powiedział żałośnie Samuel, jednak zaraz zaczął tłumaczenia - Ale on tak jakby mnie zahipnotyzował, to było takie... takie... dziwne, sam z siebie nigdy bym czegoś takiego... nie, nie, nie... - głupio było mu się przyznawać, że wypuścił wściekłego bożka na świat.

Flake

- Eee... o - stęknęła tylko na początku, zupełnie nie wiedząc, co powiedzieć. Nie spodziewała się, że to właśnie Samuel tak narozrabiał - sprawił na niej wrażenie rozsądnego wilka. Zaraz jednak pomyślała, że przecież nie mógł wiedzieć, jakie konsekwencje przyniesie jego działanie i dodała. - Ale pewnie nie miałeś pojęcia, jakie ma on do nas nastawienie... przecież gdybyś wiedział, nie zrobiłbyś tego. Prawda?

Samuerian

- Prawda, spodziewałem się trochę innej reakcji na to... uwolnienie. - przyznał jej rację Samuel, lekko kiwając głową. Jednak skoro narozrabiał to musi to wszystko ponaprawiać. Raczej kolejnych siedmiu potężnych Magów nie znajdą, więc czeka go jeszcze sporo pracy.

Flake

- Pewnie masz teraz straszne urwanie głowy - powiedziała i z powrotem położyła pysk na ziemi. Teraz już rozumiała, dlaczego Samuel zaraz po przyjściu nad wodospad tak klapnął nad brzegiem. Zmęczenie, poczucie winy... paskudna mieszanka.

Samuerian

- Tak, coś w tym stylu. - przyznał Samuel, jednak miał on zdolność do w miarę szybkiego ogarnięcia się i przystosowania swej psychiki do zaistniałej sytuacji. Musiał działać, potem będzie żałował i odwali stosowną pokutę. Tymczasem miał na głowie ognistego lisa siejącego zamęt w jego pięknej krainie.

Flake

Nie chcąc ciągnąć dłużej tego mało przyjemnego tematu, przeniosła wzrok z rozmówcy na wodę. Miała co prawda jeszcze ochotę popytać o okoliczności uwolnienia lisa, o jego ostatnie poczynania... ale nie była na tyle ciekawska, by zasypywać Samuela lawiną kolejnych pytań.
Pomyślała, że chciałaby jakoś pomóc w obronie przed tym niebezpiecznym stworem, ale... zupełnie nie wiedziała, do czego by się mogła przydać. Nie znała się na magii, nie była nawet silna. Zdecydowanie bardziej nadawała się do roli ślicznej przytulanki dla szczeniąt, niż wojowniczki.

Samuerian

Samuel jednak był innego zdania, ponieważ zawsze wydawało mu się, że każdy wilk w jego watasze jest ważny bez względu na profesję, umiejętności czy siłę. Niańka w każdej chwili też może się przydać, zwłaszcza, że mają tylko jedną Flake. A wilk z chęcią oddałby swoje dzieci pod opiekę kogoś doświadczonego w takiej sytuacji, problem był tylko jeden - on dzieci nie posiadał.

Flake

Flake przymknęła na moment oczy, ale szybko z powrotem je uchyliła, jakby nagle się ocknęła. Była trochę zmęczona, więc taka wygodna pozycja leżąca sprzyjała zapadnięciu w drzemkę - a zasypiać wilczyca teraz nie chciała. Nie tutaj, skoro po krainie grasuje potwór-morderca.

Samuerian

Samuel od dłuższego czasu spać nie mógł i jakoś nie odczuwał takiej potrzeby. Hono-no skłonił go do bycia ostrożniejszym i bardziej czujnym, w każdej chwili bowiem COŚ mogło się stać tuż obok niego. A wtedy wilczek nie może sobie najzwyczajniej w świecie drzemać.

Flake

Flake i Samuel przez dłuższą chwilę trwali w ciszy, zakłócanej jedynie cichym szumem wodospadu. Wilczyca, odpędziwszy od siebie senne samopoczucie, myślała nad tym, co basior jej powiedział. Wreszcie przerwała milczenie pytaniem:
- A... co by było, gdyby nie udało się tego lisa poskromić? Myślisz, że zniszczyłby nasza krainę?

Samuerian

Wilk zamyślił się.
- Myślę, że byłby w stanie to zrobić, jednak mamy wystarczająco dużo silnych wilków, którzy mogą go powstrzymać. - powiedział uspakajającym tonem, nie chcąc niepokoić niepotrzebnie innych wilków.

Hypnotic

Nad wodospadem zjawiła się Hypnotic. Jej oczy raziły dziwnym blaskiem... Skradała się w stronę wody. Nagle wskoczyła, mocząc przy okazji dwa wilki. Tak, jednym z nich z pewnością była Alfa Ognia. Wróćmy jednak do tematu. Wilczyca złapała 3 ryby dzieląc się z wilkami. Złapała jedną łapą bok ryby i zaczęła jeść rybę razem z łuskami.

Flake

Słowa Samuela rzeczywiście zadziałały uspokajająco, bo Flake postanowiła jak najszybciej odrzucić ponure myśli związane z demonicznym lisem i uśmiechnąwszy się, odpowiedziała:
- Trzymam cię za słowo. Jestem jeszcze za młoda, żeby umierać.
Spojrzała na nieznajomą wilczycę o pobłyskujących oczach i uśmiechnąwszy się do niej, podziękowała za rybę, odsuwając ją od siebie łapą.

Samuerian

- Jak na razie sytuacja jest stopniowo opanowywana. - powiedział Samuel, również dziękując za rybę. Najadł się wystarczająco dużej ilości strachu jak i wstydu, więc ryba niewiele mu pomoże. Wilk przeciągnął się i ze zdziwieniem stwierdził, że nie czuje się już tak samo zmęczony jak na początku tej rozmowy.

Flake

- Gdybym mogła się do czegoś przydać, jakoś pomóc, oczywiście jestem do waszej dyspozycji - powiedziała. Zdała sobie nagle sprawę, że zachowuje się zupełnie tak, jakby stała obok tego wszystkiego, co działo się teraz w Watasze Ognia. A przecież należała do Ognia i chciała mu służyć najlepiej, jak potrafiła.