Wodospad Szeptów

Akeli

Można było słyszeć szelest, a chwilę potem błysk złotych ślepi w krzakach. To nikt inny, tylko Akeli. Wilczyca po cichu przedzierała się przez krzaki, ale raz zaszeleściła stawiając mocniej łapę na liściach. Jeszcze można było usłyszeć syk, syk jak węża- podobny do syczenia węża, ale to tylko Akeli, zauważyła Mizu i usiadła w krzakach obserwując ją.

KokuRai

Koku przyszła szczęśliwa i zauważyła już Mizu. Podbiegła do niej szybko i usiadła. - A ja myślałam że będę pierwsza - powiedziała. Wadera już znała zapach i kształt Mizu. ,,Ciekawe kiedy przyjdzie Jael?" zapytała w myślach i się rozejrzała.

Viktoria

Nagle przybiegła Viki. - No, hej! O, fajnie, że już jesteście. Jael zaraz przyjdzie. - Powiedziała z uśmiechem. Niestety tylko pół tego uśmiechu było prawdziwe. Nadal czuła ból po tym jak Jael z nią zerwał. Ale usiadła przy Koku i Mizu i razem z nimi czekała na Jaela.

Akeli

Wilczyca uniosła jedną brew w górę, rzeczywiście obecne szczeniaki nie uważają na siebie, a gdyby zamiast Akeli w krzakach siedział jakiś dzik, albo inne groźne zwierzę. Uśmiechnęła się tylko, no ładnie... jest szamanką i zachowuje się jak szpieg, może... hymm... w jej głowie tliła się kolejna genialna myśl.

KokuRai

- Okej - powiedziała do Viki. Nie wiedziała że ona też przyjdzie, ale no jak Jael tu będzie to oczywiście ona też. Koku siedziała czekając na Jaela. Wadera już umiała poznawać wilki po zapachu i nieco po kształcie.

Samuerian

Jael przyszedł niepewnym, powolnym krokiem. Uśmiechnął się lekko do KokuRai. Spojrzał na Viktorię. Nie wiedział, czy tak szybko się pozbierało. Wydawała się wcześniej taka... załamana. Miał nadzieję, że Koku nie będzie miał mu za złe, tego, że Viktoria przyszła tu z nim.

KokuRai

Koku podbiegła do Jaela z uśmiechem. - Wreszcie jesteś co tak długo? - zapytała szczęśliwa. - Zostaniemy przyjaciółmi? - znów o coś zapytała. Wadera usiadła patrząc na niego.

Samuerian

- Miałem jeszcze kilka spraw do... załatwienia. - rzekł Jael i zerknął na Viktorię. - A co do przyjaźni... - powiedział wilk, a na jego twarz ponownie wpłynął chytry uśmieszek. - ... To jestem jak najbardziej za! - Jael powoli wracał do siebie. Viktorii już chyba przeszło, więc nie miał się czym martwić.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się szeroko, a następnie przytuliła go przyjaźnie. Po chwili siedziała normalnie. - Fajnie - powiedziała wesoło. Wadera prawie zawsze się tak cieszy gdy zyskuje nowego przyjaciela. - Co robimy? - zapytała spoglądając na Mizu.

Akeli

Przewróciła teatralnie oczyma i machnęła ogonem, brązowa wadera z gracją wyszła z krzaków. -Jest już ciemno, to nie jest najlepszy pomysł abyście tu wszyscy siedzieli, tu są duchy.- powiedziała Akeli a te ostatnie słowa zabrzmiały groźnie, to była przestroga. -Niebezpieczne stworzenia, albo raczej istoty.. - powiedziała i spojrzała w górę, ciemność, a chwile potem na wodospad, z jaskini wydobył się głośny hałas, brzmiący jak łańcuchy, a chwilę później można było usłyszeć szuranie czymś o drużkę wyłożoną kamieniami.

Krillan

Obserwował z ukrycia wszystko i wszystkich dookoła. Zainteresował się szamanką. O tak, on również starał się o to miano, a co za tym szło.. Był zafascynowany ową postacią. Przenikliwy, aczkolwiek spokojny wzrok, wodził za waderą. Usadowił się w ledwo widocznym miejscu, pokrytym cieniem. Nie zamierzał wychodzić, na razie wolał obserwować z daleka co będzie się działo. Czuł, że to będzie coś ciekawego. Wciąż skupiał się na Akeli, którą już kiedyś poznał. Właściwie.. Całkiem nie dawno.

Akeli

Wilczyca usiadła obserwując szczeniaki, wszystkie po kolei, była też czujna. Poruszyła uchem, ale zaraz wróciło do swojej normalnej pozycji. -Wierzcie, lub nie, ale duchy lubią porywać szczeniaki... później się nad nimi znęcają.. a potrafią okaleczyć i to nawet nie wiecie jak..- zaczęła spokojnie patrząc w jaskinie, nie spuszczała z niej oczu, tam coś było, ona to wiedziała.

Krillan

Jednak co to? Czyżby szamanka byłą tak znudzona życiem, by straszyć małe szczeniaki, które dopiero co poznały smaki życia? Cóż.. W końcu każdy ma jakieś hobby, czyż nie? Siedział wciąż w tym samym miejscu, jednak w owy zakątek poczęły padać wolno, strugi przejrzystego światła.. Spojrzał na grono młodzików, a później znów skierował posępniejszy wzrok na Akeli. Nie był od niej zbyt daleko. Wciąż nie odrywał ślepi od jej interesującej istoty, mimo, iż ukrywał ten fakt.

Akeli

-Nie chcę was oczywiście straszyć, ja tylko stwierdzam fakty..- stwierdziła i odeszła kawałek dalej, ułożyła się pod drzewem i machała spokojnie końcówką ogona, szczeniaki rzeczywiście mogły się wystraszyć, bo to brzmiało strasznie.. duchy, upiory i inne stwory. Skierowała swoje błyszczące ślepia o złotym kolorze na zacienioną postać, stwierdziła, że był to samiec.

Krillan

Wyszedł leniwie z zacienionego obszaru. Poczuł silną potrzebę konwersacji, a może to coś innego skłoniło go do ruszenia ku znajomej waderze? Nie wiedział co takiego go opętało, że tak bardzo jego ślepia zatopiły się w osobie szamanki. Jednak ukrywał swą natrętność i starał się zatuszować oczarowanie za osłoną opanowania i ponurości.
-Witam ponownie.. - odezwał się, kierując spokojne kroki ku waderze. W zasadzie widzieli się całkiem nie dawno. Był już obok niej, więc postanowił usiąść.

Akeli

Uśmiechnęła się i podniosła siadając obok niego. -No.. witaj, wiedziałam, że ktoś znajomy tam siedzi, cóż tam słychać w twoim wielkim świecie?- zapytała i owinęła łapy ogonem, z nieba padał śnieg... cóż to już ta pora.. dziwne by było gdyby pierwszy śnieg, zaczął padać w styczniu nie w listopadzie.

Krillan

-Nie takim wielkim, jakby się mogło wydawać.. - uśmiechnął się lekko, tajemniczo.
-Słychać całkiem nie wiele, a właściwie nic nowego. Ta kraina zaczyna dawać się we znaki, kiedy ktoś przechadza się po niej samotnie. - dodał spokojnie. Zawinął ogonem łapy i schował koniec pyska pod grzywę, opadającą na korpus. Śnieg był całkiem interesujący, jednak jego temperatura, często drażniąca.
-A u Ciebie? Co takiego miewać? - po chwili ciszy, dało się słychać mało zrozumiały głos.

Akeli

-No... rzeczywiście.. co u mnie? Cóż... miałam robotę, głównie chodziło o wypędzenie demona z jednego szczeniaka, a później.. miałam przygodę z krabem, jak dobrze pójdzie to postaram się o jeszcze jeden tekst, tym razem... bym zdawała na szpiega..- wyjaśniła i się uśmiechnęła. -Hmm, wiesz już kim masz zamiar być w przyszłości?- zapytała, a końcówka ogona poruszała się spokojnie po śniegu.

Naomi

Ada przyszła tutaj trochę niepewnie. Dziwnie się czuła gdy nie było niedaleko Kartela. Jednak od razu poczuła się lepiej gdy dostrzegła Jaela. On widocznie jej jeszcze nie zobaczył. Ada postanowiła zrobić mu żart. rozpędziła się i uderzyła w Jaela z pełną siłą. Przewrócili się oboje. Ada śmiała się cały czas. Znów znaleźli się w dziwnej pozycji.. na sobie.. Ada śmiała się jeszcze bardziej.

Samuerian

Jael nie wiedział jak zareagować na gest KokuRai. Zwłaszcza, że obok stała Viktoria. Ale nie byli już razem. Nie powinien się krępować. Ucieszył się, gdy zobaczył Adę. Uśmiechnął się szeroko do Koku.
- Nie wiem. - odpowiedział Jael na pytanie Koku, wstając z ziemi. - Możemy znowu pograć w butelkę... o ile chcecie.