Wodospad Szeptów

Krillan

-Zmieniasz profesje z szamana na szpiega, tak? - skrzywił się nieco, na myśl, że wadera chce zniweczyć swe umiejętności, które tak go przyciągnęły.
-Szamanem.. - mruknął krótko i po chwili uśmiechnął się łagodnie do wadery. Był spokojny, a wyraz pyska miał nieco ponury.
-Cóż podkusiło Cię do takiego czynu? - dodał, wyciągając już całkiem pysk spod sierści. Wiatr wiał mu w grzywę, a liście wiły się koło ucha, jakby sygnalizowały nadchodzącą, nieprzyjemną zmianę pogody.

Naomi

- Mi się podoba - rzekła Ada. PO czym spojrzała na Koku Rai. Bardzo podobała sie Adzie jej maska. Wyglądała w niej tak tajemniczo. Ada nie mogła wyjść z podziwu. Uśmiechnęła się do Jaela i czekała na odpowiedź reszty.

Akeli

-To są tylko plany, i tak wolę szamaństwo, nie jestem pewna czy zmienić rangę. Ale raczej nie. Czemu na to wpadłam? Ponieważ.... chciałam też zobaczyć jak to jest być szpiegiem, ale zmieniłam zdanie, szamaństwo jest ciekawsze.. hmm... te szczeniaki są naiwne, co powiesz na postraszenie ich..? Można powywoływać duchy..aby ich nastraszyć, dzieciaki raczej w nie nie wierzą.- podniosła się i otrzepała ze śniegu. Na jej pysku pojawił się złośliwy uśmieszek, a oczy tylko błysły.

Ja lecę, młodsze rodzeństwo >.<"

Krillan

Coraz bardziej poczęła go intrygować. Lubił być wredny, ale od dawna nikomu nie dokuczał. Kreował się na spokojnego ponuraka. Chyba potrzebował jakiegoś kopa w stronę rozrywki.
-Mimo, że żadną sztuką jest straszenie maluchów.. To i tak są nudy. - skwitował. No tak, uważał, że to było nieco głupie ale nic nie mogło go powstrzymać od uroku rzuconego przez Akeli. Czyżby próbowała swoich sił w opętaniu? Siedział w miejscu, wodząc wzrokiem za waderą. Kiedy ta nie widziała, jego ślepia robiły się dziwnie maślane. Oh, cóż by się stało gdyby to zauważyła.. Koniec świata.

Akeli

Wypuściła spokojnie powietrze i zdmuchnęła grzywkę z oczu. -No zgoda, tu muszę się z tobą zgodzić, to nudne... i szczerze mówiąc... nie mam pomysłu, na żadną zabawę, co jest wnet.. szokujące..-stwierdziła i odwróciła się w jego stronę.

Krillan

Uśmiechnął się, jednak nie chciał wyjść na gbura. Coś tknęło go we wnętrzu i kazało zaimponować, lub chociaż zająć czymś waderę. Zmarszczył zadziornie czoło i mruknął coś pod nosem. Spiął mięśnie, jednak nie było to widoczne. Nadal był opanowany i wadera niczego nie mogła się spodziewać.. W końcu wyskoczył jak oparzony w przód i uderzył w wilczycę swoim ciałem. Przednimi łapami oparł się na jej barkach i polecieli razem na glebę. Wilczyca została uziemiona przez basiora.
-Też nie mam pomysłów na zabawę.. Ale jest coraz zimniej.. Nie chcemy żebyś zmarzła. - kłapnął pyskiem zaczepnie, przed samym jej nosem. Wciąż przytrzymując ją swą masą, która -jakby nie było - była większa niż Akeli.

Akeli

Na początku ciekawość, ale za nim się zorientowała co basior chce zrobić już leżała na ziemi. -Czemu ja zawsze muszę być na dole... i zmarznąć? A co.. przytulisz mnie?- zapytała i się uśmiechnęła zadziornie, nie miała zamiaru go odpychać jej tam było wygodnie, brązowe coś na białym tle, milusio.

Mizu

Pomachała łbem i rozejrzała się. "Jeju! Ile osób! Nie za mało?!" Pomyślała i nieco przestraszonym wzrokiem badała otoczenie. I zauważyła Akeli. - Akeli! - Krzyknęła wesoło, jednak widząc basiora podchodzącego do niej i z nią rozmawiającego tylko szepnęła. - Akeli... - Nie chciała jej przeszkadzać w rozmowie, bo po co? Spojrzała na swoich 'znajomych'. - Wiecie co? Ona ma racje... Tu na prawdę są duchy, byłyśmy z Akeli tego świadkami. - Dodała i chytrze się uśmiechnęła... Jednak cała ochota na przebywanie w tym miejscu dziwnie ... znikła.

Akeli

A jednak się wyślizgnęła, jak mała myszka przez szparkę w podłodze. -Zaraz wrócę.- powiedziała do niego i podbiegła do Mizu, wzięła ją w swe objęcia i zaczęła tuić jak pluszowego misia. -Mizu~! Kope lat, maleńka!- zawołała nadal ją tuląc. -A co do duchów, są tu... w tej jaskini, ale tam nie chodźcie.- powiedziała już lekko opanowana i spojrzała na Krillana, zaraz mu wielki powrót zrobi! Oj tak!

Krillan

Uśmiechnął się tajemniczo.. Lubił posyłać zadziorne miny.
-Może.. Jeśli będzie wystarczająco grzeczna. - i jemu podobała się taka kolej rzeczy. Dlaczego miałby więc uwalniać waderę? Odezwało się w nim coś na wzór męskiej dominacji.. Warknął zaczepnie w stronę Akeli i jeszcze mocniej przygniatał łapy do jej barku, by poczuła jak ciężki jest samiec. Grzywa basiora opadła na klatkę piersiową wadery. Byli na tyle blisko siebie, by wystarczyła na to obecna długość sierści Kri.
Gdy tylko to uczynił.. Wadera wyślizgnęła się jakimś cudem (-.-), spod jego uścisku. Począł rozglądać się za nią, podejrzliwym wzrokiem. Była drobniejsza od niego, ale jaka zwinna.

Mizu

- Cześć Akeli. - Odpowiedziała. - No troszkę czasu się nie widziałyśmy... Parę dni. - Zaśmiała się cicho i koniec. Jej twarzy znów przybrała tajemniczą, niewidoczną maskę, o której nikt nie wiedział. - Dlaczego mają nie iść? Może znajdą coś ciekawego? - Pomachała chwilę ogonem, po czym on także zachował się jakby założył maskę. Zwisał bezwiednie, nawet najmniejszy podmuch wiatru mógł go ruszyć. Mizu nie poszłaby tam, chyba powędrowałaby sobie do innego, ciekawszego miejsca. Nie miała dziś humoru -,-

Akeli

-A jak coś ich spotka i rozszarpie na strzępy...?- zapytała i machnęła ogonem, odwróciła się do Krillana i machnęła pyszczkiem w bok aby zachęcić go aby tu przyszedł. -Wiesz, tam są różne bestie, nie tylko te z którymi my miałyśmy do czynienia..- dodała i przejechała pazurem po śniegu.

Krillan

I na tym zabawa jakoś się.. skończyła. Akurat kiedy się rozkręcał i to pierwszy raz w taki sposób.. Mruknął coś kapryśnie pod nosem i pozbierał się na równe, cztery łapy. Leniwie podszedł do wader, z lekko ponurą miną. Zwykle taką właśnie miał.. Niby to bez powodu.
-Witam.. - mruknął bezbarwnie, po prostu.. z uprzejmości.

Mizu

- No to trudno. - Znów się zaśmiała. Nie życzyła tego szczeniakom, jednak robią to na własną odpowiedzialność, choć nie są dorosłe. Jednak trzeba pamiętać, że nikt ich specjalnie nie pilnuje, to robią co chcą. - No możliwe... Ja jednak nie wiem. W końcu nie miałam zaszczytu ich poznać. - Spojrzała w stronę ponurego basiora z kremową grzywą. - Dobry wieczór. - Przywitała się i kiwnęła głową. Usiadła na szanownych czterech literach i oplotła łapy ogonem.

Akeli

-Oj, Kri rozchmurz się!- zawołała i połaskotała go ogonem po nosie. -No.. kichaj, kichaj.. tak.. apsik! - zawołała i się zaśmiała, chwilę później wzrok znowu skierowała na Mizu, gdy patrzyła na nią była poważna, a gdy na Krila od razu uśmiechnięta, głównie dlatego bo skończyła pierwsza zabawę z nim, tak bez powodu, a Mizu humoru nie miała, chciała się jakoś do nich upodobnić. -Nie no, Mizu.. ty masz dziewczyno rację!- zawołała. Powaga już sobie poszła, poczochrała jej grzywkę.

Krillan

Odwrócił pysk w drugą stronę, widać było jego lekkie oburzenie tą całą sytuacją. Prychnął, udając wielkiego focha. Zmrużył ślepia i uniósł pysk ku górze. Usiadł leniwie i zawinąwszy ogonem łapy, wbił pazury w namokniętą glebę.
-A nie.. - parsknął ponuro.

Akeli

Prychnęła tylko na niego. -Pfff.... nie to nie, nie będę Cię prosiła.- stwierdziła i usiadła tyłem do niego, machnęła ogonem i uśmiechnęła się do Mizu. -No... nie poznałaś, i uwierz mi, nie chcesz poznać..- powiedziała.

Ja idę, pap

Krillan

Nie no, tak nie może być.. Jak kobieta się focha - to już jest katastrofa. Oparł się grzbietem o jej grzbiet, a ogonem zawinął się wokół jej tylnej łapy.
-No dobraaa.. - mruknął zniesmaczony tym, że tak łatwo dał się udobruchać.. Nawet nie musiała nic robić. Cóż się działo z genialnym Krillanem, ów wieczoru? Uśmiechnął się lekko, a wzrok powędrował krótko na Mizu. Po chwili jednak szybko wrócił do Akeli.

Akeli

-No widzisz, i już jest dobrze. - zakończyła pierwszą część, ale jeszcze się oparł, no co jest?- Ej no, ja nie półeczka do opierania się no..- ale na dodatek coś jej jeszcze łapę ściskało. Schyliła się, ach tak, już wiadomo co jej przeszkadzało - jego ogon. -Hej, a jak się wywalę to co będzie?- rzuciła ironicznie i zmarszczyła lekko nosek.

Viktoria

Viki spojrzała zrowrogo na Koku. Nadal była zakochana w Jaelu i wyczuła, że Koku też chyba się w nim kocha. - Jak ona śmiała?! - Myślała. Biki wysunęła pazury. Znowu poczuła chęć do walki i do... zabijania?! Starała się opanować, ale marnie jej to wychodziło. - Koku nie wiedziałam, że przyjaciele się przytulają. - Powiedziała. Nagle uśmiechnęła się, ale to była tylko przykrywka. Skoczyła ze śmiechem na Jaela i zaczęła go gilgotać. - Pamiętaj, ja nigdy nie przestanę Cię kochać. A Koku chyba też chce cię mieć. Ja żyć bez Ciebie nie mogę! - Szepnęła Jaelowi do ucha.