Wodospad Szeptów

Ines

No oczywiście, że nie w tłuszczu. To nie był tłuszcz, tylko woda! Przytuliła się do Samuela, wręcz wtuliła w jego futro. A czemu Ferine nadal milczała? A może po prostu była zmęczona i zasnęła. No cóż.. In jeszcze nigdy się nie spotkała z taką metodą zasypiania, to znaczy.. nigdy się nie spotkała ze spaniem z otwartymi oczyma.

Samuerian

Sammy zaś przytulił do siebie Ines. Nie chciał, aby mu uciekła. Czuł się zmęczony po użyciu silnego zaklęcia, ale był szczęśliwy. Udało mu się pomóc chorej wilczycy, ma przy sobie In, zajmuje wysokie stanowisko w Watasze. Czego jeszcze chcieć? Ustatkował się, wszystko wydaje się być w jak najlepszym porządku.

Ines

No i znów zapadła cisza...trzeba by ją przerwać, czymkolwiek..Nawet jakimś głupim pytaniem, albo jakimś zdaniem.
-Umm.. Jak myślisz, jak się układa Viktorii i Shajenowi?
Zapytała, podnosząc głowę aby na niego spojrzeć.

Samuerian

- Ostatnio jak widziałem Viktorię to nie dogadywała się zanadto z synem. - powiedział Samuel. Ach, te dzieciaki... Takie małe, a już mają swoje zdanie. Sami tacy byli. Tylko oni nie mieli nikogo prócz siebie. Byli wolni? Może trochę, a rodzina to jednak coś innego. - A z Shajenem dogadywała się bardzo dobrze.

Ines

-Hmm...rozumiem. Ciekawe czemu się Viki z tym młodym nie dogaduje. Ciekawe.. czy to ona zawiniła, czy też jej syn.
Bardzo ją to ciekawiło, ale znając Viki... To ona zawiniła, znając jej charakter...I podejście..

Samuerian

- No znasz jej charakter, jest dosyć... despotyczna, nie umie pójść na kompromis... Myślę, że ty byłabyś o wiele lepszą matką. - powiedział z uśmiechem. Lubił Viktorię, ale według niego zbyt lubiła się rządzić, aby zakładać rodzinę, z którą chciałaby się dogadać na równych prawach.

Mathew

Pojawia się za krzaków, podniósł łeb by spojrzeć na krwisty wodospad, zabrakło mu tchu. Podszedł bliżej... Usłyszał głosy w swoim uchu. Wzdrygnął się i podszedł bliżej jakiś wilków.

Ines

-Dobrą? Czemu tak sądzisz?
Zapytała znów najwidoczniej zainteresowana. Ona się interesowała prawie wszystkim. Musiała wszystko wiedzieć. Może i była miła i tak dalej, ale na matkę by się chyba nie nadawała, przynajmniej ona tak sądziła.

Samuerian

Bynajmniej to nie przynajmniej. I będę zwracać na to uwagę zawsze.

Samuel uśmiechnął się.
- No nie wiem... Jesteś miła, sympatyczna, cierpliwa i opiekuńcza. Nie czepiasz się o byle co i myślę, że dzieci na pewno byłyby dumne z takiej matki. - powiedział wesoło. Oczywiście, że jego zdaniem z Ines byłaby dobra rodzicielka. Tylko raczej on nie nadawał się na ojca.

Ines

No tak.. bynajmniej najczęściej piszemy z przeczeniem... zapomniałam (Chyba, że się mylę i nie uważałam na Polskim).

I tak jej to nie przekonywało, nie tak bardzo..
-Może i masz rację, ja jednak sądzę, że ty za to byłbyś dobrym ojcem. Umiesz być odpowiedzialny..
Stwierdziła. Była poważna, według niej on by się nadawał..

Samuerian

- Na pewno ty byłabyś lepsza. Ja zbyt często uciekam od problemów. - Samuel pokiwał głową. Ines - supermama. Siebie jakoś nie wyobrażał wśród gromadki dzieci... Chociaż... Może jakby się postarał, to wychowałby tą gromadkę na porządnych obywateli naszej wspaniałej krainy. O ile chciałyby go w ogóle słuchać.

Ines

-Oj tam.. oboje bylibyśmy dobrymi rodzicami, nie mam zamiaru się sprzeczać kto byłby lepszym opiekunem, że się tak wyrażę.
No..to jest najlepsze wyjście, nie chciałaby się z nim o to sprzeczać, kto byłby lepszy. Bardzo często próbowała znaleźć odpowiednie wyjście z każdej sytuacji. Trzeba iść na inteligencję? O to głównie chodzi.

Samuerian

- Oczywiście. - szybko potwierdził Samuel. Rodzicielstwo... W dziwnym kierunku posuwała się ta rozmowa. Owszem, chciałby dorobić się potomstwa, ale czy to już czas? Sam teraz nie wiedział. Czyżby do pełni szczęścia potrzebował małych brzdąców? Ech... - Oboje wychowalibyśmy dzieci na superbohaterów.

Ines

No właśnie, za daleko zaszła ta rozmowa..może powinni temat zmienić na jakiś inny? Jej zdaniem było za wcześnie na szczeniaki, czyżby jeszcze nie była na nie gotowa? Chyba tak..
-No właśnie.. na superbohaterów. Coś na wzór Herkulesa i Supermena?
Zapytała. Już sobie wyobraziła wilka w pelerynie.. to się nazywa wyobraźnia.

Samuerian

- Na prawdę... Swoje dzieci wychowałbym na odważne (jak ja), inteligentne (jak ja), wrażliwe (jak ja) i dobre (jak ja). Oczywiście, twoje dobre cechy również by dostały. - powiedział Samuel i wyszczerzył się. Dzieciaki... No, do czego to doszło. Niegdyś sam był szczeniakiem, a teraz już jest gotów do posiadania własnych. Czas leci niesamowicie szybko...

Ines

-No oczywiście, że tak. Szczerze to nawet w to nie wątpiłam, w końcu ty jesteś wręcz idealny. A moje cechy, to jakie? Spryt i litość?
Zapytała zgryźliwym tonem, no.. Teraz to nieźle pojechał, ale ona mało co się nie zaśmiała. To znaczy, że jej tak bardzo nie obraził, jak jej się śmiać chciało...

Samuerian

- Na pewno dostałyby twój urok, wdzięk, spryt, przebiegłość, intelekt, wygląd, humor, wrażliwość, dobroć... - wymieniał Samuel. Owszem, umiał dostrzec w Ines mnóstwo dobrych cech i z przyjemnością je wymieniał, skoro ona ich nie zauważała. - Nie widzisz tego? - zdziwił się.

Ines

-Aż tyle ich jest? Kurde, to ja jestem aniołkiem!
Powiedziała zadowolona i stanęła na tylnych łapach, rozłożyła przednie łapki i zaczęła nimi machać. Aniołek, to w końcu aniołek, no nie? Zaśmiała się i znów wróciła do zwykłej pozycji.

Samuerian

- Oczywiście, że jesteś aniołkiem, In. - zaśmiał się Samuel po czym czułym tonem dodał: - A ja nigdy w to nie wątpiłem. - wilk z uśmiechem położył się na ziemi. Ach, chciał być jak najbliżej z naturą... Zwłaszcza teraz, na wiosnę. Kiedy wszystko już się rozwinęło i było w pełnym rozkwicie...

Ines

-Nigdy? Nawet jak miałam te swoje dziwne humorki, gdy jeszcze byłam nastolatką?
Zapytała. Jakoś w to nie wierzyła, ale może on rzeczywiście tak sądził? Jak tak, to się nie będę sprzeczała. Lepiej dla In. Położyła się obok Samuela z uśmiechem na pyszczku.
-Widzę, że ktoś tu wręcz kocha naturę.
Rzekła, patrząc na niego uważnie. Ona też lubiła przesiadywać na świeżym powietrzu, delektując się zapachem trawy i tak dalej.