Wodospad Szeptów

Samuerian

- Oczywiście, że tak. Twoje humorki może i były niezbyt przyjemne, ale czasami dodawały ci pewnego uroku. - powiedział Samuel, kładąc się na boku, tym samym głowę zwracając w stronę Ines. - A naturę, owszem, kocham. Zwłaszcza teraz, kiedy wszystko się rozwija... Ptaszki składają jaja, wykluwają się, uczą latać...

Ines

Zaśmiała się słysząc jego słowa. Czy ona naprawdę była urocza gdy się złościła, albo miała zły humor? Słodziutko.
-Masz rację, wiosna to cudowna pora roku. Wszystko budzi się do życia, ptaki zaczynają śpiewać... I w ogóle jest ładnie. Tak zielono.
Powiedziała rozmarzona i machnęła ogonem. Oparła się lekko o Samuela, tak jej było wygodnie i nic się na to nie poradzi.

Samuerian

- Taak... I rosną kwiatki i drzewka wypuszczają pączki, a różne małe zwierzątka łączą się w pary, rodzą dzieci, które później zjadamy... - powiedział jakże romantycznie Samuel, ale cóż - nie umiał się po prostu powstrzymać. - No, a przede wszystkim - słońce świeci, jest ciepło i nie ma śniegu.

Ines

-Tak, zjadamy. Jesteśmy na szczycie łańcucha pokarmowego!
Zawołała In i się zaśmiała tryumfalnie. Przecież człowiekowie nie jedzą wilków, prawda? Albo raczej.. Nie powinni jeść, zresztą nigdy nie wiadomo na jakiego człowieczka się trafi.
-Mhm... W takim razie co jest na końcu łańcucha pokarmowego, trawa?
Zapytała z miną myśliciela.

Samuerian

- Hmm... Na końcu są rekiny ludo-wilkojady, natomiast na początku... zapewne producenci żywności. - powiedział z uśmiechem Samuel. Westchnął. Ostatnio tak dużo rzeczy go zastanawiało... Jednak jak to optymista postanowił nie zawracać sobie tymi sprawami głowy, tylko radośnie patrzeć do przodu. No, mniej więcej tak spędził całe swoje życie.

Ines

-Tak, tak. Też tak sądzę. I kto powiedział, że to nie jest skomplikowane?
Zapytała z szerokim uśmiechem wadera i się otrzepała. Ziewnęła przeciągle i się jeszcze przy okazji przeciągnęła.
-Możemy iść gdzieś indziej...? Nie chce mi się tu siedzieć. Chyba, ze nie chcesz iść.
Poprosiła, patrząc na niego słodko z lekko przekrzywionym pyszczek w bok.

Samuerian

- Jasne. - powiedział Samuel z uśmiechem. - Nie można w końcu spędzić całego życia w jednym miejscu. Prowadź, gdzie chciałabyś iść. - rzekł wesoło wstając i otrzepując sierść, po czym przeciągnął się i już był gotów, by pójść za Ines raźnym krokiem, gdzie tylko by chciała się przejść.

Ines

-Ja mam prowadzić? Ale nie wiem gdzie możemy pójść... Albo nie, wiem! Chodźmy na Polanę Życzeń!
Powiedziała z entuzjazmem i się do niego uroczo uśmiechnęła. Machnęła ogonem i zaczęła iść przed siebie z bananem na pyszczku. Skinęła mu jeszcze głową do zachęcenia i po chwili opuściła tereny Wodospadu.

z/t

Samuerian

Samuel raźnym krokiem pobiegł za wilczycą. Polana Życzeń. Brzmiało całkiem miło. Prawdopodobnie już kiedyś tam był, ponieważ zwiedził mnóstwo miejsc w krainie, ale może nie pamiętał... W każdym razie Sammy podskakując wesoło odszedł za Ines spod Wodospadu.

zt.

Debra

Ferine usiadła i rozpłakała się. Samuel nigdy jej nie okłamał. Stała się nową Ferine, bo myślała, że wtedy zyska jego przyjaźń. Ale jest jeszcze gorzej. Co ona ma zrobić? Ferine wstała i z łzami w oczach odeszła.

zt.

Leavi

Smukła, piaskowa wadera przyszła w to miejsce stawiając delikatnie łapy przed siebie... Co ją tu sprowadziło? Można powiedzieć, że początkowo szum spadającej wody - przynajmniej jak myślała. Jednak potem zaczęła działać.. dziwna energia tego miejsca, było ono inne. Dało się to wyczuć już z daleka. Niemałe wręcz było jej zdziwienie gdy czystą, krystaliczną wodę zastępowała jakaś gęstsza, szkarłatna ciecz. Podeszła powoli do pływającej tam czerwieni, wyciągnęła przed siebie łapkę i zanurzyła jej koniuszek w tym... czymś. Co się potem okazało... krwią?! Potrząsnęła łapą, aby krople krwi spadły tam gdzie wcześniej powinny być. Siedziała...

Scarlett

Delikatna wilcza sylwetka powoli spacerowała tymi terenami. Zielone oczy błyszcały niczym dwie gwiazdy, prosto z nieba. Sama wilczyca była bardzo cicho, każdy jej krok stawał się bezszelestny. Każdy zapach, każdy krok, każda chwila. To teraz dla niej się liczyło.

Torres

Obywatel Watahy Ognia kroczył dimnie poprzez krzaki. Bezszelestnie. Zauważył przed sobą ukrytą wilczycę, gdyż z tej strony niemal dokładnie przemierzył jard za jardem. Węszył. Podszedł cicho niczym kot do wilczycy. Stanął niedaleko jej zada. - Witaj. - Powiedział do niej głośno i raźno. Tak, b usłyszała. Podekscytowany usiadł.

Kaed'rin van Regis

Prezjdźmy do dolnego działu.
Między krzewami oraz trawami, a także drzewami... z resztą. Niczym wąż zwinnie, z gracją i... pięknością sunął upiór. Tak, ten dupek, co nie jednemu zalazł za skórę. Zniżony łeb czaił się, aby kogoś... omamić? Zranić, może zjeść? Cokolwiek. Nawet upiory bywają głodne. Szelest między trawami...
PAC!
Rozległo się, a zaraz potem przyduszony pisk... zająca. Tak mało, ale zawsze coś. Paskudny pysk niczym modliszka szybko pochwycił zabitą ofiorę i pożarł. Kreeew. Jaka piękna i soczysta. Oblizał kły i na nowo przyczaił się w krzakach. Mimo swego OGROMNEGO cielska stał się zwyczajnie... niewidzialny? No może nie dosłownie, ale raczej zwykły wilk go nie postrzeże.
Po chwili zamysłu wredny upiór stwierdził... że nie podoba mu się jego wygląd, od tak, po prostu. jezioro zmian? Ta tępa istota wiele wie. Może by tak czasem się wślizgnąć, co?
Przymrużył oczy wypatrując kogoś ciekawego w okolicy... a może by się tak wykąpać?
O, jakaś wadera. Powędrowało spojrzenie na Scarlett.
I samiec. Tępy uśmiech zawitał na mordzie stwora.

Scarlett

Scarlett odwróciła się szybko i spojrzała na wilka. Na jej twarzy pojawił się nikły uśmiech.
-Witaj.-powiedziała i wpatrywała się w wilka z nielada wielkim zainteresowaniem. Nie wiedziała czemu, ale odkąd jest Szpieiem, każde wilcze zachowanie jest dla niej takie dziwne i jednocześnie wspaniałe.

Torres

Torres natychmiast zareagował, gdy zobaczył upiora. W jaki sposób? Chytry uśmieszek widniał na jego pysku. - Witaj, upiorze. Miło mi, zwą mnie Torres. - Tak, ten uśmiech doskonale podkreślił szczerość jego słów. W jego oku coś błysnęło. Torr siedział, pełen spokoju i nieodpartej dumy, wpatrując się w groźną bestię.

Kaed'rin van Regis

A userka zwyczajnie to zignorowała, ponieważ upiór był ukryty. Nie widzieli go, a ta chamskość i brawura dorosłego... zakończyłaby się śmiercią.
Powąchał swe cielsko... śmierdzi.
Wypiął się, po czym dosłownie przeskoczył nad wilkami prosto do wodospadu. Wypełniał całe małe bajorko. Dla niego za małe. A lecąc tuż nad nimi, rzekł:
-Witam.- Rechoci dupek jeden. Obsraniec, co nie? Upiór zaczął się taplać, cała woda zaraz zamieniła się w mętna. Faktycznie był brudny. A ku jego radości woda nagle stała sie czerwonawa... ciekawa czemu?
TEEHEE CIOTA MA OKRES.
Nie, to nie to. Po prostu krew jego ofiar, a także dzisiejszego królika. Cóż za miły dzionek.
Szepty, dookoła szepty, jakże miło i przyjaźnie, co nie?

Scarlett

Scarlett wpatrywała się w upiora i w pełne krwi jeziorko.
-No cóż, a ja chciałam wziąć kąpiel. No cóż...-powiedziała, wpatrując się w tego wielkiego upiora, który tam się taplał beztrosko.

Torres

Wilk z zaciekawieniem podszedł, wbijając nagle w ślniącą szkarłaten toń wodospadu. - Nieźle się urządziłeś, upiorze. Od razu widać, jak byłeś brudny. - Odrzekł, siadając znów i przyglądając się całej scence. Czyżby się nie bał? Ni bał się śmierci. Każdy w swoim czasie umrze... Nawet ktoś tak zagubiony jak owa bestia, rozchlapująca szkarłat wody.

Scarlett

-Nie zadzieraj z Upiorem, jeśli ci życie miłe Torresku!-powiedziała podchodząc bliżej do wilka.-Lepiej odsuń się kawałeczek, co? olałabym na to nie patrzeć, jak cię dorwie.