Wodospad Szeptów

Retes

Wilk odsunął się.
- Raczej nie. Wybacz mi skarbie, ale ja już z tym skończyłem. - powiedział spokojnie, a na jego pysk wpłynął łobuzerski uśmieszek. - I naprawdę, radzę ci nie podchodzić ponownie. - o tak, a teraz czas na szpan na Wojownika. - W końcu się ustatkowałem. Tobie też to polecam.

Enary

- Wybacz mi kochanie, to nie dla mnie. Chciałam, nawet to zrobiłam, ale jak widać nie warto. - zaśmiała się i usiadła. - Szkoda. A mogliśmy powspominać stare czasy... - dodała i ponownie zachichotała. - Któż jest tą szczęściarą hę? - zapytała z czystej ciekawości. W końcu musi mieć świeże informacje. Przez to cholerne ustatkowanie nie była w temacie co u jej kochanków! Niedobrze... Trzeba przywrócić jej imieniu dawną sławę. Ale jedno jest pewne. Dasim nauczył ją, żeby nigdy więcej nie próbować się ustatkować.

Retes

- Nie sądzę, żeby był to twój interes. - uśmiechnął się Retes. Nie sądził, żeby wadera była w stanie zrobić coś jego ukochanej, ale lepiej nie zapeszać. Jeszcze będzie tego żałował. A nie chciałby, żeby jakaś stara znajomość zniszczyła mu związek. Nie czuł się źle, po tym co zrobił, nie żałował romansu z Enary, ale czas już to skończyć. Chyba...

Enary

- Mój drogi. Oboje wiemy, że mamy do siebie słabość. Nie zamierzam rozbijać ci związku. Po co mi to? Rozwalam związki tylko tym, którzy na to zasługują, jak Carly i Wasp. Teraz jest mu lepiej. A jeśli chodzi o ciebie, to po prostu mam do ciebie słabość... A ty do mnie bo byłam tą, z którą... no... straciłeś cnotę. No chyba mi nie będziesz się opierał... - powiedziała i zbliżyła się do Retesa. Liznęła go w pysk i spojrzała zalotnie w jego oczy. - Sam przyznaj, nie chcesz mnie odepchnąć. - dodała szeptem. - Chodźmy stąd w ustronne miejsce. Nikomu nic nie powiem. I nie ruszę twojego związku. Nie odmówisz mi przecież... - wciąż szeptała basiorowi na ucho. To fakt, miała do niego słabość.

Retes

- Uważaj, skarbie, bo możesz tego pożałować... - powiedział Retes, jednak jego głos brzmiał inaczej. I bynajmniej nie była to wina kości, która stanęła mu chwilę temu w gardle. - Jaką mam mieć niby gwarancję? - spytał spokojnym, chłodnym tonem.

Enary

- Chcesz gwarancji? Jeśli pisnę choć słowo, to odkroję sobie ogon i przyniosę ci jako trofeum. A dobrze wiesz, jak bardzo lubię go używać. - szepnęła mu na ucho. - A jeśli to nie wystarczy to czego chcesz? Jakich zapewnień? - dodała. Tak, ciekawe, czy takie zapewnienie wystarczy, czy basior będzie chciał innego. W obecnej jednak chwili chciała mieć znów swojego kochanka. Więc po pierwsze, nie rozwali mu związku bo by go straciła, a po drugie to nie byłoby frajdy z cichych wyskoków na małe co nieco.

Retes

Retes prychnął cicho.
- Niewiele dla mnie znaczy twoje słowo. Ale skoro taka twa wola... - skłonił szarmancko głowę. - Zapraszam do mnie. Z niemałą chęcią odnowię tę ciekawą znajomość. - powiedział.

Enary

En uśmiechnęła się figlarnie i wstała.
- W takim razie prowadź. - powiedziała spokojnym tonem i czekała, aż basior zacznie ją prowadzić ku swemu legowisku. Teraz En odnowi znajomości. Na pierwszy ogień Retes a kto potem? Zobaczymy. Teraz jednak, odda się upojnym wspominkom.

Retes

Retes uśmiechnął się.
- Chodź, więc. - powiedział, kierując się w stronę terenów watahy nocy, na których to miał swoje nowe legowisko. Nie chciał w końcu sprowadzać panien do lokalu swojej ukochanej...

zt. - Tutaj.

Enary

Biała zadowolona z obrotu sytuacji poczęła kroczyć obok basiora lekko kołysząc biodrami. Dopięła wreszcie swego i usatysfakcjonowana nie omieszkała trącić Retesa od czasu do czasu bioderkiem lub po prostu otrzeć się o jego bok.

[zt]

Morte

Morte oglądała tą całą sytuację z dziwnym uśmieszkiem, jakoś jej to nie przeszkadzało. Miała teraz czas na zmianę... Wyglądu i tym samym charakter. Zachichotała i oddaliła się stąd krokiem pełnym gracji.
zt

Mizu

Zza ogołoconych przez mroźną zimę krzaków wyłoniła się Mizu. Potrząsnęła głową, następnie całym ciałem aby otrzepać futro z kropelek wody, które zostały po śniegu. Uch, zalety futerka. Gorzej niestety z jego suszeniem, no ale.. Obejrzała się za siebie, jak na razie jeszcze nie widziała April. Miała nadzieję, że jej nie zgubiła, bo czułaby się głupio... doprawdy. Podeszła powolnie do ujścia Krwawego Wodospadu... Szkarłat, piękna szkarłatna barwa.. Co prawda.. krew jak spływała tak spływała, jednak dzięki przymrozkom tuż obok ziemi można było zauważyć zamrożoną ciecz, która musiała niezwykle wyglądać będąc wspomagana przez słoneczne promienie. Usiadła, opatuliła się wyjątkowo dlugim i puszystym ogonem, i tak właśnie w ten sposób czekała na wilczycę...

Marco

Przybył tu i Marco. Machał swoimi nielotami wesoło. Uwielbiał śnieg, a właśnie była zima. Tylko nie miał się z kim bawić. oże tu kogoś znajdzie? Widząc młodą waderkę uśmiechnął się i podszedł do niej.
-Witam, Marco.-powiedział.

Mizu

Spojrzała z przekrzywionym łebkiem na wilka o jasnej i w dość.. innym odcieniu sierści. Uśmiechnęła się sympatycznie i zamachała ogonem.
- Dooobry, Mizu jestem. - Odpowiedziała i rozejrzała się dookoła. Nie, April nadal nie było. No dobra, nic się nie stanie jak porozmawia z kimś innym, prawda?
- Ogień.. nie mylę się? - Spytała podejrzewając, że woń towarzysząca wilkowi należy do watahy Ognia.

Marco

-Dokładnie.-odpowiedział z uśmiechem na pysku.
-Widać, że dobrze znasz zapach tutejszych watah. Ja się ciągle w tym gubię. Ale i tak nigdy nie zostanę Łowcą ani Tropicielem.-powiedział, uśmiechając się.

Mizu

- Wiesz, wydaje mi się, że jestem tu wystarczająco długo... chociaż może to nie od tego zależy... - Powiedziała i przyłożyła łapkę do pyszczka w geście zastanowienia. No mniejsza, nie było to chyba na tyle ważne... Wzdrygnęła się delikatnie i spojrzała z zainteresowaniem na Marco.
- Niee... Czemu? - Spytała.. No cóż, wilk mógł mieć równocześnie małą wiarę w samego siebie, może musiał się po prostu podbudować.. No cóż, akurat tego, że spotkała wilka z tym samym "przypadkiem" co ona to nie wiedziała..

Marco

Marco wzruszył ramionami i wyszczerzył ząbki.
-A ja wiem. Jakoś nie wyobrażam siebie na takim stanowisku.-odpowiedział spokojnie, nadal się uśmiechając-Jak dobrze, że już zima.

Mizu

- No tak.. rozumiem. - Uśmiechnęła się. Ona.. ona w sumie... też by nie mogła. Kto by dopuścił Wiecznego Dzieciaka do testu na jakąkolwiek z wyższych rang, które w jakiś sposób mogłyby zagrażać kiedykolwiek jemu życiu...? No właśnie, Mizu podejrzewała, że mało kto. Jednakże sama cieszyła się i to bardzo, że jej się udało zasiąść w Radzie Starszych. Niewątpliwie ją to cieszyło, pomimo iż na razie jeszcze nie odbyło się żadne spotkanie, na które powinna się udać, aby tam omówić co i jak.
- Mhmm.. - Przytaknęła delikatnie łebkiem.. Tak, lubiła zimę, pomimo tego mrozu, na który co poniektórzy narzekali. Uśmiechnęła się nieco szerzej, a chwilę po tym.. zachichotała. Ulepiła w małych łapkach śniegową kulkę i rzuciła w Marco, dobra.. Może nie powinna, no ale..
- Co sądzisz o śniegu..? - Spytała z cwaniackim uśmiechem znajdującym się na jej kufie.

Marco

-Śnieg jest wspaniały. Można z nim robić miliooony rzeczy.-powiedział z wielkim uśmiechem-Dosłownie wszystkooo.
Znów zamachał skrzydełkai myśląc, jakby fajnie było, gdyby umiał latać. Gdyby skrzydła na coś się przydały.

Mizu

- W sumie.. prawda. - Powiedziała i machnęła ogonem. Ale tak się zastanawiając to ona wiedziała o śnieżkach i bitwie na nie, o bałwanach tysiąca wzorów, o dziwnych pomieszczeniach, tłumacząc zwanych igloo. Jakoś nigdy nie miała okazji tych milionów rzeczy ze śniegiem spróbować. No bo z kim? Gdy była mała nie bardzo miała okazję się bawić, akurat wtedy nie miała z kim.. No ale, zdarza się i tak.
- Umiesz latać? - Spytała. Dopiero teraz w oczka rzuciło jej się, że Marco posiada skrzydła. Jakoś wcześniej po prostu.. nie zauważyła. Tak, jak na nią to dziwne, no ale..