Wodospad zmiany..

Destiny

- No jestem. -Powiedziała a jej zielona grzywka opadła na oko.
- Pumą? A co to takiego? -Zapytała ze zdziwieniem. O tym jeszcze nie słyszała. Destiny oblizała nosek.
- No spoko, ja cię wzięłam za łosia. -Zaśmiała się cicho. Tak pomimo tego że Destiny nie widziała nigdy łosia to wiedziała ze Sverre nim nie jest.

Sverre

- Nie słyszałaś o pumie? - zapytał zdziwiony, poruszając gwałtownie uchem. Zbliżył się do jasnej wilczycy, nachylił się do niej i łapką objął jej łopatkę, jak na filmach, kiedy to drużyna rugby obmyśla strategię.
- Puma to potwór o tak wielkich szponach jak twoja głowa, o ile nie większych. I ostrych, najostrzejszych na świecie kłach! Puma jest wielka i zjada małe, niegrzeczne wilczki! - powiedział, specjalnie modelując głos, by młoda wilczyca mogła czuć się zdruzgotana i przerażona. Odsunął się od niej i wypiął dumnie tors.
- Ale nic się nie martw, ze mną ci pumy nie grożą, obronię cię! - powiedział pewnie, z pewną dozą pychy.

Destiny

Destiny słuchała go z uwagą i coraz bardziej zaczynała się obawiać tych pum a strach zaczął w niej rosnąc. Boże! Cóż to za przerażające stwory musiały być. Szczeniątko zastrzygło uchem.
- No dobrze... -Zgodziła się.
- To ja cię przed łosiami obronię. -Stwierdziła aby nie wyjść tak do końca na tchórza. No dobrze dobrze fakt. Bała się wielu rzeczy ale nie będzie tego pokazywać.
- Walczyłeś już z pumą? -Zapytała wyraźnie zafascynowana jego opowieścią.

Sverre

- Nie udało mi się dotąd żadnej spotkać - powiedział z niemałym żalem. Spuścił na chwilę pyszczek i połoźył po sobie uszy. Szybko jednak podniósł łebek i spojrzał na puchatą kuleczkę.
- Ale jeszcze nic straconego! A ty widziałaś kiedyś łosie? - odpowiedział pytaniem na pytanie, patrząc na nią nieco podejrzliwym wzrokiem.

Destiny

Destiny pokręciła pyszczkiem.
- Niestety... Ciocia mówiła żeby na razie na nie, nie polowała. -Powiedziała siadając i owijając łapki puszystym ogonkiem. Szczeniątko dmuchnęło na grzywkę.
- To ty chcesz polować na pumę? -Zapytała ze zdziwieniem.
- Przecież cie zje. -Oznajmiła.

Sverre

- Nie dam się! - zawołał, wskakując zgrabnie na jeden z głazów, spoglądając na nią z góry uśmiechnął się cwaniacko i ponownie wywalił pierś do przodu
- Stanę jej w gardle okoniem! A jak już mnie połknie, to zrobię jej krzywdę od środka! - zawołał, po czym stanął na tylnych łapkach, zawarczał groźnie, pomachał łapkami - jakby właśnie coś drapał czy atakował - i podskoczył ze dwa razy. Następnie stanął na czterech kończynach, uśmiechając uroczo.
- Nie ma szans! - dodał.

Destiny

Obserwowała go z niemałym rozbawieniem.
- Ależ ty masz wyobraźnie. -Zaśmiała się z niego. Mała zaczęła machać ogonkiem.
- Jak z jakąś zawalczysz to daj mi znać. -Dodała wesoło. Po chwili no naprawdę Sverre był komiczny.

Sverre

- A co, nie wierzysz mi? - mruknął z pewną dawką oburzenia. Spokojnie dałby sobie przecież radę z całym stadem pum, dlaczego więc ta wilczyca w to wątpiła? Przecież był taki duży i męski i w ogóle... Skrzywił pysk, przysiadając nieopodal wilczycy.
- Udowodnię ci, upoluję kiedyś jedną tylko dla ciebie! Jak już ją spotkam, oczywiście.

Destiny

- Dobrze trzymam cię za słowo. -Zgodziła się wesoło. Destiny przeciągnęła się.
- W jakiej watasze jesteś? -Zapytała aby nieco udobruchać Sverra który się lekko oburzył na jej słowa o polowaniu na pumy.

Sverre

- Ogień. - odpowiedział spokojnie. Udobruchany? On po prostu szybko zapomina. Teraz także zapomniał o tym, że wadera wątpiła w jego męstwo i odwagę. Przekrzywił nieco łepetynkę.
- A ty? - odbił piłeczkę, patrząc na nią wyczekująco. Mlasnął dwukrotnie, oblizując przy tym pysk.

Destiny

- Ogień. -Dodała. No to swój swojego spotkał i się dogadał. Może inaczej ona nie wątpiła w jego męstwo a bardziej w to czy on sobie w ogóle poradzi z wytropieniem pumy. No ale nie powie mu tego na głos. Jeszcze by się obraził.
- Masz tu rodzeństwo? -Zapytała.

Sverre

- Nie mam. Nigdy nie miałem. - powiedział, zgodnie z resztą z prawdą. Po tym, jak narobił mamie problemów, tamta wyraźnie postanowiła, że nie chce więcej szczeniaków. A potem ojciec poszedł w świat i spotkał niedźwiedzia. A może ploty nie miały rację, może to była puma? Pokręcił głową.
- A ty? Masz tutaj kogoś? Jakąś rodzinę, przyjaciół? - wyprostował głowę.

Destiny

- Tylko przyszywanych. -Powiedziała smutno. Tak. Jej rodzina. Mama, tata i rodzeństwo zostało bardzo daleko stąd. Destiny nie wiedziała jak to daleko jest od tego miejsca. Nawet nie wiedziała czy ich spotka jeszcze kiedyś. Mała kulka zastrzygła uchem.

Sverre

- Spoko, masz mnie. Ja też nie mam tutaj nikogo, ale to nie powód, aby się smucić. - wzruszył niedbale barkami. Fakt, że był sierotą a jego poprzednia wataha szczerze go nienawidziła przemilczał. Jak to kiedyś rzekł mądry człek: mowa srebrem, milczenie złotem. Aby dodać koleżance nieco otuchy, zamerdał radośnie ogonkiem.
- Damy radę. - powiedział pewnie.

Destiny

- Tak mam ciebie cnego rycerze który upoluje dla mnie pumę. -Powiedziała z lekkim uśmiechem. Destiny przeciągnęła się wbijając pazurki w ziemię. Zamachała ogonkiem.
- Ej pobawmy się w coś. -Zaproponowała z uśmiechem. Tak pobawić się w coś mogą.

Sverre

- a w co? - zapytał samczyk, ożywiając się nieco. Uniósł tylną łapkę i podrapał się za uchem, wywalając przy tym język z pyszczka. Szybko schował ozorek i potrząsnął łebkiem.
- Bo wiesz, niektóre zabawy to są dobre tylko dla dziewczyn - skrzywił się.

Destiny

Destiny zrobiła uroczą minkę i zaczęła machać łapkami i piszczeć.
- Świetnie! Pobawmy się w dom! -Powiedziała jeszcze machając ogonkiem i łapkami po czym usiadła i popatrzyła na niego wzrokiem mówiącym "No proszę cię..." z dużą dozą ironii.
- Hmmm może potropimy jakieś potwory? -Zaproponowała z zaciekawieniem. Tak mogą kogoś tropić.

Antharas

Anth przelatując obok wodospadów ledwo, ledwo zauważył małe punkciki na ziemi. Zaciekawiły go, więc począł lecieć lotem nurkującym by wylądować. Jak zwykle zresztą, Antharas nie oszacował dobrze parametrów lądowania i wyrżnął w tafle wody, która z kolei utworzyła się w małą falę. Huk był nieznaczny, a smok wyszedł z tego cało.
-W mordę jeża...- rzekł do siebie patrząc czy nic się nie stało z jego skrzydłami.
Po chwili spoglądał na te ciekawe punkciki co widział je z góry.
-Aaaaa!- wrzasnął, widząc znajome szczenię. Zaraz... Było tu nawet drugie szczenię.

Sverre

Wzdrygnął się, gdy wadera zaproponowała grę w dom. Odetchnął z ulgą, gdy zorientował się, że tamta tylko żartowała. Tropienie? Super, może spotkają pumę? W końcu chyba puma zaliczała się do potworów, prawda? Tak mu zawsze mówili. Podskoczył, gdy usłyszał donośny plusk. Cofnął się o ładne kilka kroków, kiedy zauważył smoka. Zjeżył się od karku po ogon.
- Ktoś ty? Jeżeli jesteś pumą, to marny twój koniec! - warknął w stronę gada.

Destiny

A Destiny nieco się tylko przestraszyła bo lądowanie było niespodziewane.
- Cześć! -Przywitała się wesoło ze smokiem. On prawie jak wujek. Ha spoko. Ma w obstawie wilka ducha zwykłego super wilka i smoka. No pełen pakiet. Zaśmiała się jak Sverre nazwał go puma.
- Wyluzuj to nie puma. -Odezwała się odważnie podchodząc do smoka.
- Widzisz jest spoko. -Dodała.
- Co słychać? -Zapytała.