Żelkowy Wodospad

Visse

Wodospad znajdujący się blisko okolic Watahy Wody. Dociera tutaj dużo słońca, które odbija się od tali powodując efekt licznych tęcz. Jak napewno każdy wie, żelki mienienią się w różnych kolorach, przypodabniając się do tęczy. Dlatego też w tym miejscu większość osób opycha się tymi łakociami. Ulubione miejsce tych najmłodszych.

Przyszedł tutaj z młodą Keisą. Wskoczył na wielki głaz i wypiął dumnie pierś. - W co się pobawimy, śliczna? - zapytał nie spuszczając z niej wzroku.

Kaisa

Wlazła na głaz. Popatrzyła na Visse i znowu fuknęła. - Nie nazywaj mnie tak! - Po czym pacnęła go łapą, zeskoczyła na ziemię i zaczęła uciekać.

Visse

Zaśmiał się cichutko i wyrwał do szaleńczego biegu. Aby ją bardziej zdenerwować, ponownie powiedział - Ej, śliczna, nie uciekaj. - zaszedł ją od przodu, tak, żeby ona wpadła na niego XD.

Kaisa

Wyhamowała tuż przed nim. - Przecież chciałeś się bawić, prawda? Ach, zapomniałam powiedzieć... BEREK! - zawołała. Pacnęła go łapką w nos i pognała w przeciwnym kierunku.

Sky

- Ca-sa-no-va. - uśmiechnęła się szelmowsko, spoglądając na Vissie zza nieistniejącego drzewa. Zarechotała pod nosem, unosząc wysoko łeb. Sky powraca, by ponownie sterroryzować ową na codzień spokojną krainę. ;>

Visse

- Myślisz, że Cię nie złapię? - powiedział wyrywając z miejsca w kierunku wilczki. Skoczył i pacnął ją łapą w tylną łapę. - Goń mnie! - zawołał i wskoczył na jeden z wysoko położonych głazów. Dla takich młodzików jest to bardzo niebezpieczne miejsce.

Kaisa

Momentalnie zawróciła i pobiegła za Visse, jednak zatrzymała się przed głazem. Zadarła łebek w górę i spojrzała na wilczka - Zwariowałeś? - prychnęła. - Nie wejdę tam! Jeszcze mi życie miłe!

Visse

- Boisz się? - zapytał z powagą w głosie. W oddali ujrzał jakąś drugą waderkę, która kryła się za nieistniejącym drzewem. Do jego głowy wpadł genialny pomysł. Wszedł na wyżej położony głaz i udawał pirata, wykrzykując ciągle - Ahooj.

Kaisa

- Pewnie, że tak! - odparła. Odwróciła się na pięcie i podeszła do wodospadu. Położyła się tuż przy brzegu wody i zaczęła obserwować Visse, czekając tylko aż spadnie.

Visse

Zmartwił się nieco, Nie chciał jej przestraszyć. Zszedł z wysoko położonych skałek. Usiadł obok niej i trącił pyskiem. - Przepraszam. - rzekł wyczekując wybaczenia.

Kaisa

- Za co mnie przepraszasz? - spytała, po czym dodała. - Ja się nie złoszczę. W końcu to Twoje życie i gdybyś spadł z tego głazu, skręcając sobie kark, mnie przykrości byś nie sprawił.

Monalisa

Zza wielkiego głazu, wyłoniła się Wilczyca, cała w bliznach i ranach, ale spokojnie to stare rany. Rozejrzała się powoli i ujrzała dwa szczeniaki, przypomniała sobie swoje szczeniaki....pokręciła głową i coś jej strzyknęło - ach te kości- warknęła cichutko, usiadła pod wielkim, ledwo trzymającym się głazem. Machnęła ogonem i podeszła do wodospadu, napiła się trochę i spojrzała na szczeniaki, patrzyła się na nie przez dłuższą chwilę, ale postanowiła nie straszyć ich i powróciła pod głaz, położyła się i czekała na jeden kamyk, który obluźni głaz i spadnie.

Flake

Wkroczyła na teren wodospadu. Kiedy przystanęła nieopodal wody, zmarszczyła nos. - "Co to za paskudnie przesłodzone miejsce"? - pomyślała.

Monalisa

Kątem oka zauważyła Kore, - jak wyrosła - powiedziała do siebie, z dumą, była dumna ze ma taką córkę...choć i tak reszty rodzeństwa nie widuję od bardzo dawna. Leżała pod głazem i się nie ruszała, uśmiechnęła się do córki i machnęła ogonem.

Flake

Nawet się nie rozejrzała, tylko podeszła do brzegu wody. Obrzuciła krótkim spojrzeniem siedzące niedaleko szczeniaki, po czym zajęła się uzupełnianiem płynów.

Monalisa

Gdy zrozumiała ze córka jej nie widzi, postanowiła podejść do niej, wstała powoli, ale poczuła że kamyk jej spadł na łeb, spojrzała do góry i natychmiast odbiegła, jak najdalej. Przyglądała się głazowi jak spadał, nie mogła oderwać oczu. Po chwili jednak, już głaz leżał na dole i nic się nie działo, podeszłą do Kory - witaj - powiedziała, tak jak mówiła, do nie,j jak była mała.

Flake

Gdy usłyszała straszliwy rumor osuwającego się głazu, momentalnie oderwała pysk od wody. Obserwowała jak wielki kamień ląduje z hukiem na ziemi. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że usłyszała znajomy głos. Spojrzała na matkę i uśmiechnęła się szeroko na jej widok. - Witaj! - odpowiedziała beztroskim tonem.

Monalisa

Uśmiechnęła się do córki - jak wyrosłaś..? - powiedziała z dumą, przyjrzała jej się - jak tam.. -spytała, zaciekawiona losami swej córki.

Flake

- U mnie? Nic ciekawego się nie wydarzyło - odpowiedziała i usiadła. Przez chwilę siedziała w milczeniu, w końcu zapytała. - A u Ciebie? Widziałaś się może z moim rodzeństwem? Od tak dawna nikogo z nich nie spotkałam...

Monalisa

Spuściła głowę - szukałam ale też nie znalazłam.....nie wiem gdzie są, może odeszły wraz z Kelirem... - powiedziała, zamyśliła się. Po chwili spojrzała na nią - nic ciekawego, żadnego znajomego nie masz....mhm takiego bliskiego - uśmiechnęła się.