Zimny Wodospad...

Sune

Błądziła wzrokiem po całej okolicy, patrząc kątem oka na Whitewind. Uśmiechnęła się pod nosem, widząc jej poczynania. Nie chciała nikomu przeszkadzać, więc postanowiła zostać na miejscu i obserwować.

Whitewind

Widziała, że Sune jej się przygląda i trochę się zawstydziła. Pomyślała, że może jest głodna więc złapała jedną z ryb i rzuciła jej pod nogi.

Sune

Zmierzyła wzrokiem rybę, leżącą pod jej łapami - Ryyba? - zapytała zdziwiona. Przeniosła wzrok na wilczycę - Lubisz ryby? - zadała kolejne pytanie. Widać było, że jej trochę zaskoczona.

Whitewind

Zdziwiło ją te pytanie. - Oczywiście, że je lubię. - Zauważyła to zaskoczenie i dodała - Ryby są pyszne - Oblizała mordkę i po chwili namysłu dodała - Podobno są też zdrowe. - Uśmiechnęła się sympatycznie i rzekła - Jeśli nie chcesz to nie jedz.

Sune

- Przepraszam, ale nie. Nie lubię ryb. Zawsze robi mi się niedobrze na ich widok... - powiedziała z kwaśną miną na pysku. Odsunęła łapą rybę i popatrzyła w niebo.

Whitewind

- Hmm... -Zamyśliła się. ,, Skoro jest jej nie dobrze to trzeba coś z tym zrobić... - Pomyślała. Potem lekko przysiadła i skoczyła. Wylądowała na brzegu przy Sune. - Przepraszam, nie wiedziałam... - Wyszeptała i wzięła rybę. Potem przeskoczyła z powrotem na swoje stanowisko, odłożyła rybę i łapała następne.

Sune

- Nie musisz mnie przepraszać. Przecież nic wielkiego nie zrobiłaś. - odrzekła posyłając jej ciepły uśmiech. Rozejrzała się dokoła - Do zobaczenia - pożegnała się z wilczycą, po czym opuściła to miejsce. Przypomniało jej się, że musi coś załatwić.

Whitewind

Zaskoczona tak szybkim odejściem znajomej krzyknęła - Do zobaczenia! - Spojrzała na swoją górę żarcia. -Hmm... Już chyba wystarczająco dużo nałowiłam - Wyszeptała i wzięła pierwszą rybę, żeby zaraz potem znikła w jej mordce.

Idalia

Ze łzami w oczach przybiegła nad nieznany jej wodospad. Po długim biegu rozpoczętym jeszcze w górach, zatrzymała się z dala od niego. Nie mogąc już dłużej powstrzymać, położyła się na śniegu i zaniosła płaczem. Bardzo żałowała, że zaufała Krikowi. Jak mogła być taka głupia i myśleć, że ktoś zechce kalekę?

Whitewind

Spojrzała na nowo przybyłą wilczycę i od razu posmutniała. Spojrzała na Akitę przepraszającym wzrokiem i przeskoczyła na brzeg. Wolnym krokiem podeszła do wilczycy. Zatrzymała się kilka metrów dalej i powiedziała - Witaj! Jestem Whitewind. - Urwała i po chwili dokończyła niepewnym tonem - Mogłabym w czymś Ci pomóc?

Idalia

Przybiegając w to miejsc,e zupełnie nie zwróciła uwagi na inne wilki, toteż gdy usłyszała obcy głos, gwałtownie uniosła głowę. Wymusiła krzywy uśmiech. - Hekate - przedstawiła się krótko i dodała. - Nie wiem, czy w tej chwili ktoś mógłby mi pomóc.

Whitewind

Uśmiechnęła się niepewnie.-Miło mi - Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i rzekła - Mów co Ci leży na sercu. Zawsze mogę Cię przynajmniej pocieszyć - Mówiła to bardzo wesoło, bo myślała, że to może jej jakoś pomoże.

Idalia

Westchnęła i szczelnie owinęła się puszystym ogonem. Zima dawała się we znaki nawet Hekate, która posiadała wyjątkowo dużo sierści. Nie miała za bardzo ochoty zwierzać się zupełnie obcej wilczycy, jednak z drugiej strony Whitewind sprawiła na niej wrażenie wyjątkowo życzliwej. W końcu powiedziała krótko. - Właśnie przed chwilą rzucił mnie partner.

Whitewind

Posmutniała...Ale tylko na chwilę - Nie martw się, to nie koniec świata... - Powiedziała, ale chwilę później zrozumiała, że to niewielki pocieszanie i dodała - Na pewno jeszcze wiele wilków zakocha się w Tobie - Nastawiła ciekawie uszu i rzekła - W końcu jesteś taką uroczą wilczycą.

Idalia

Zaśmiała się ponuro. Urocza czy nie, w jej sytuacji to nie było takie proste. - Ale widzisz... ja już nie po raz pierwszy sparzyłam się na tym uczuciu. A tym razem... myślałam, że spędzę z nim resztę życia - odpowiedziała, a w jej niewidomych ślepiach znów zebrały się łzy. - Może... po prostu miłość nie jest mi pisana?

Amija

Przyszła. Położyła się przy krawędzi tak, że łapy zwisały jej nad wodą. Dopiero po jakimś czasie zauważyła dwie wilczyce. Whitewind pamiętała, ale czarnej nie znała.

Whitewind

Zdziwiła się na tą odpowiedź i zaprzeczyła - Każdy ma prawo do miłości - Powiedziała czule - A ty po prostu nie spotkałaś Tego właściwego wilka. - Znów się uśmiechnęła.

Idalia

Znów westchnęła ciężko. Podniosła się, siadając obok wilczycy i spuściła głowę. - Tylko, że ja już nie mam na to wszystko siły... mam za sobą tyle niepowodzeń... - zaczęła, lecz urwała po chwili. Nie chciała zamęczać Whitewind.

Whitewind

Zamyśliła się na chwilkę, tą wilczycę trudno było pocieszyć. W końcu rzekła -Wiesz, kiedyś pewna wilczyca - Tu spojrzała znaczącą na Akitę - powiedziała mi, że nie wolno mi się poddawać... Też chodziło o chłopaka. - Zaczęła mówić czułym tonem - I się nie poddałam, a teraz jestem z tym wilkiem. - Spojrzała na nią - I ty też nie powinnaś się poddawać.

Idalia

- Ale ja już nie będę z tym, na którym tak mi zależy. Odszedł z tej krainy na dobre, ponoć przeze mnie - odpowiedziała, a w jej głosie dosłyszeć można było wyjątkowy smutek. Krik był jej jedyną podporą w tej krainie, tylko dla niego wciąż żyła. Teraz całe jej życie zupełnie straciło sens.