Zimny Wodospad...

Yumi

-Proszę Cię. Powiedz mojej ciociu Miuriel, że robi wspaniałe, czekoladowe ciasteczka... Dziadkowi Edowi, że jego prosiaki to ja schowałam w pokoju. Wujkowi Antoniemu, że ... To ja zjadłam bombonierkę... A teraz. Żegnaj! - Yumi złapała się za szyję, udała że się dusi, język wyleciał jej na zewnątrz i zatrzymała na chwilę oddech.

// oki. Bye! ^^ //

Arakael

Wstał i pobiegł położyć się na nagrzanej skale, co jakiś czas zerkał na wilczyce i znów zaczął patrzyć w niebo.

Aderwana

Aderwana przyszła i zauważyła Arakeala i Yumi. - Hejka - powiedziała do nich. Wilczyca usiadła i patrzała na wilki.

Balaa

-Witaj Aderwano!
Wilczyca powitała ją uroczym uśmiechem i machneła ogonem raz po raz.

Aderwana

- Hejka - powiedziała. Po chwili spojrzała na piękny wodospad. Podeszła do wody i przyglądała się swojemu odbiciu.

Yumi

Yumi już przestała udawać martwą.
-Tak. Dziękuję, dziękuję... Wy też byliście wspaniali! - Zaczęła mówić do powietrza, tak jakby była tam widownia oglądająca jej "śmierć".
A potem zaczęła się śmiać i spojrzała na Satsu. Potem spojrzała na Aderwanę.
-Cześć. - Odpowiedziała, następnie zaczęła sobie nucić jakąś piosenkę.

Aderwana

- Hejka - powiedziała do Yumi. - Co ty robiłaś? - spytała się wilczycy. Później łapka się jej poślizgnęła i wpadła do wody. Gdy wyszła zaczęła skakać. Aderwana patrzała na Yumi, która nuciła jakąś melodie.

Yumi

-Yyyyy... A nic. Tak się wygłupiałyśmy - Przyznała. I wróciła do nucenia tej samej melodii lekko kołysząc głową.

// |Ja lecę do szkoły... ;(| //

Aderwana

Aderwana położyła się i dała głowę na łapy. Chwilkę później, powieki robiły się ciężkie i usnęła.

//oki//

Reika

Przyszła wolnym krokiem, machając raz po raz skrzydłami. Dawno jej tu nie było. Ciekawe, czy pan Sasori opuścił tę krainę. Usiadła na brzegu wodospadu, po chyliła nad nią łebek i wbiła błyszczące oczy w taflę. Przejechała pazurem po gładkiej tafli, mącąc jej gładkość. Machnęła ogonem na prawo i lewo, owinęła go wokół łap. Napiła się tej wody, kątem oka przyglądając się białemu wilkowi.

Aderwana

Aderwana zauważyła białego wilka ze skrzydłami, ale się nim nie przejmowała. Wilczyca spoglądała w różne strony, szukając swojego feniksa. Później przyleciał Igni i usiadł przy wodzie, napił się i poszedł spać. Aderwana spojrzała na swojego ptaka z zdziwieniem. Zastana wiała się co tak go zmęczyło, pomyślała że ten lot aż tu.

Reika

Gdy przestała pić wstała i usiadła na skale wodospadu. Strzepnęła uszami, wsłuchując się w szum wody. Nic bardziej jej nie relaksowało jak szum wód i wiatr lekko muskający jej sierść. Rozprostowała z zadowoleniem skrzydła, po czym na nie popatrzyła. Ciekawe. Przez błąd szamanki zdobyła skrzydła, zmieniła kolor sierści. A kiedy poleci? To będzie dość trudne do nauczenia. A jednak da się zrobić.

Balaa

Przyjżała się białej wilczycy i puściła jej słodki uśmiech.Przez krótką chwile przyglądała się jej ,ale po chwili spuściła łebek i zamkneła ślepia wczówając się w szmer wodospadu.

Reika

Gdy owa bordowa wilczyca skierowała ku niej wzrok, popatrzyła na nią również. Kąciki jej ust lekko się podniosły, w geście powitania. Nie przestawała koncentrować się na wietrze i wodzie. Ułożyła się w pozycji leżącej, trzmając dumnie łeb ku górze. Jak zawsze. Wiatr lekko falował jej sierść.

Idalia

Hekate uniosła gwałtownie głowę. Czyżby się zdrzemnęła? Niemożliwe... Przez chwilę węszyła, by rozpoznać miejsce w którym się znajduje. Ach, tak. Zimny Wodospad.

Balaa

Podniosła głowe i ziewneła ze zmęczenia

Aderwana

Aderwana położyła się obok swojego feniksa i obserwowała wilki. Wilczyca założyła Igniemu na szyję pewien naszyjnik, który dała mu mama.

Idalia

Hekate leżała w milczeniu, przysłuchując się okolicznym odgłosom. Dziwna cisza nastała nad wodospadem. - "Jeszcze do niedawna pełno tu było rozmawiających wilków" - pomyślała.

Reika

Reika wstała i podeszła do czarnej wilczycy, przyglądając się jej bacznie. Usiadła przed nią.
- Witaj - melodyjny, kobiecy głos zwrócony był do Hekate - Jestem Reika.
Owinęła ogon wokół tylnych łap, czekając na odpowiedź. Miała dość mało znajomych. Trzeba to zmienić.

Idalia

Uśmiechnęła się subtelnie, odpowiadając. - Miło mi, jestem Hekate - Podniosła się do siadu, otulając przenie łapy długim, bardzo puszystym ogonem. Nareszcie ktoś postanowił przerwać tę przerażającą ciszę.