Zimny Wodospad...

Yumi

-Arakael! Czekaj idę z wami! - Krzyknęła za Arkim. I popędziła w stronę lecznicy. Za parę chwil już jej tu nie było.

Amija

Tak jak wilki pobiegła za nimi do lecznicy.

Aderwana

Aderwana pobiegła za Arkaelem i Yumi. Liczyła że ktoś mu pomorze. Wilczyca stanęła na chwilkę, ale później pobiegła z całych sił, żeby ich dogonić.

Reika

To wszystko działo się zbyt szybko. Reika spanikowała. Przed oczami mignęły jej tylko ostre skały i nagłe odrzucenie Jerome, przez co wpadła do wody. Przez siłę grawitacji jej ciało dotknęło dna. Jednak nie traciła zimnej krwi. Odbiła się łapami od dna i wypłynęła na powierzchnię. Przez chwilę kasłała, ale bardziej interesował ją od siebie los Jerome'go. Zapominając o optelepaniu się z wody pognała jak wiatr do lecznicy. Gdyby chciała, teraz by poleciała. Ale nie czas na to. Klucząc między drzewami, zniknęła.

Idalia

A Hekate nie uczestniczyła w akcji ratunkowej nieznajomego wilka. Uważała, że już wystarczająco wiele osób się przy nim kręciło. Położyła się niedaleko brzegu i oparła pysk o łapy, słuchając szumu wody.

Yumi

Yumi spokojnym i wolnym krokiem przyszła nad wodospad. Podeszła do brzegu i napiła się łyk widy. Odwróciła się i podeszła do drzewa z rozłożystymi gałęziami. Położyła się w cieniu jego korony. Spojrzała na Hekate. Kiwnęła jej głową na przywitanie.

Idalia

- Witaj, Yumi... - mruknęła tylko cicho, nie odwracając głowy. Rozpoznała znajomą wilczycę po charakterystycznym chodzie, zapachu... tak bardzo chciałaby również po wyglądzie. Z każdym dniem coraz bardziej brakowało jej tego najważniejszego zmysłu, straconego jeszcze w późnym dzieciństwie. Od ostatniego pobytu poza krainą wilczyca zmieniła się nie do poznania. Cóż... nowa userka konta postanowiła zmienić życie Hekate diametralnie x>

Yumi

-Witaj - Odpowiedziała.
-Mogę podejść? Czy przeszkadzam? - Zapytała rozglądając się dookoła.
Usiadła i podrapała się łapą w ucho. Nadal była pod tym samym drzewem. Czekając na odpowiedź spojrzała pomiędzy gałęzie, na których ujrzała ptasią rodzinę. Dwa dorosłe ptaki z czego jeden, a raczej jedna wysiadywała jaja.
Yumi patrzała na niej i się uśmiechnęła.

Idalia

- Oczywiście, że tak - odpowiedziała i sama uśmiechnęła się delikatnie. Uniosła głowę i przez chwilę jeszcze wsłuchiwała się w szum wody, by po chwili zdecydować się na zadanie pytania. - Yumi... jak wyglądasz?

Yumi

Yumi wstała i podeszła do Hekate. Usiadła obok niej i owinęła łapy puszystym, czarnym ogonem.
-Jak ja wyglądam? - Zadała pytanie lekko zdziwiona.
-Ymmm... Jak to opisać? - Zaczęła odpowiadać.
-Mam czarne futro, w niektórych miejscach czerwone plamki. Na ogonie, lewej, tylnej łapie, prawej stopie i grzywce. Chyba jeszcze na policzku. - Dodała po chwili i uśmiechnęła się.

Idalia

- Mhm - mruknęła pod nosem i kiwnęła łbem, poruszając swoją wyobraźnię. Podniosła się do pozycji siedzącej i rzekła. - Słyszałam zdziwienie w twoim głosie. Tak długo się znamy, a ty jeszcze się nie zorientowałaś, że nie widzę?

Yumi

-Nie widzisz? - Zapytała chociaż Hekate już odpowiedziała na to pytanie.
-To znaczy... niby się trochę... to znaczy miałam jakieś swoje przemyślenia. Ale nie byłam pewna czy są dobre... - Przyznała. Było jej troszkę głupio.

//z.w//

Idalia

Westchnęła głęboko. - Już od dawna, straciłam wzrok w walce. Nie byłam nawet całkiem dorosła - odpowiedziała. Coraz bardziej jej to doskwierało. Znów milczała przez dłuższą chwilę. Zapytała w końcu. - W tej krainie dzieje się wiele dziwnych rzeczy, niektóre miejsca naznaczone są magią... myślisz, że dzięki tej magii mogłabym odzyskać zdrowie?

Yumi

-Przykro mi... - Powiedziała smutnym głosem. Nie była to jej wina. Ale no jednak było jej przykro.
-Myślę, że tak. Jeżeli w coś wierzymy... to najczęściej się to spełnia. - Przyznała

Idalia

- Kiedyś, gdy przyzwyczaiłam się do życia po omacku, nie przeszkadzała mi ta ułomność. Jednak wszystko się zmienia... - odpowiedziała, a na jej pysku pojawił się nikły uśmiech. Kiedy ostatnio rozmawiała z kimś o tym? Nawet już nie pamiętała. Jednak Hekate uważała Yumi za zaufaną osobę, w jej towarzystwie nie bała się poruszać tego tematu. - Niedawno myślałam, że może dzięki wodzie z Jeziora Zmian udałoby mi się odzyskać wzrok. Podobno pewna wilczyca z tej krainy oślepła, wskakując do tego Jeziora. Może zadziałałoby to też w drugą stronę?

Yumi

-Oślepła? Chyba kiedyś słyszałam coś o tym. - Powiedziała głęboko zamyślona.
-Możliwe, że udałoby się. Ale też nie mamy pewności. A do tego zmienisz swój wygląd. - Przyznała po chwili

Idalia

- Niekoniecznie. Znam wilczycę, która stworzyła to jezioro - odpowiedziała, a jej smukły pysk rozjaśnił jeszcze szerszy uśmiech. Wspomnienie Innej zawsze było miłe. - Do dziś doskonale pamiętam jej słowa. Twierdziła, ze wszystko zależy od tego, czego naprawdę pragniemy, zanurzając się w tej wodzie i od tego, jak intensywnie o tym myślimy.

Yumi

-To prawie jak z marzeniami. - Powiedziała z delikatnym uśmiechem.
-Nawet... nie wiedziałam. Ale też nie wiedziałam, że to jezioro zostało przez kogoś stworzone... Myślałam, że to naturalny zbiornik wodny... Tylko coś się wydarzyło i tak zostało. - Przyznała.
-Jak chcesz możemy tam się wybrać. Ale to tylko zależy od Ciebie.

Idalia

- Też nie mogłam na początku uwierzyć, że ktoś był na tyle potężny, by stworzyć takie jezioro. Dopóki nie poznałam lepiej te wilczycy - powiedziała, jakby oddając się na chwilę wspomnieniom. Do tej pory zastanawiała się, co stało się z tą potężną, najpotężniejszą w krainie wilczycą. Po chwili jakby ocknęła się z zamyślenia. Dodała. - Chodźmy. Bez czyjegoś wsparcia nie odważyłabym się spróbować. Zresztą nie wiem, czy w ogóle bym tam trafiła. Nie pamiętam dobrze drogi.

Yumi

-No to chodź za mną. Ja Cię tam zaprowadzę. Byłam tam ostatnio. - Przyznała z zadowoleniem. Lubiła jak mogła komuś pomóc.
Zaczęła powoli iść w stronę jeziorka. Idąc na tyle wolno, aby Hekate spokojnie mogła za nią nadążyć. Po chwili już jej nie było.