Zimny Wodospad...

Sharera

Uśmiechnęłam się do wilka.
-Mnie?...Ja zwiedzam i przy okazji spotkałam miłego wilka-odpowiedziałam uśmiechając się do niego.

Lauri Iloinen

- Widzisz? Odpowiedź na twoje pytanie była tak banalna, że sama ją podałaś - odrzekł. - Ja również zwiedzam tę krainę. Cóż, są mi to tereny zupełnie obce.

Sharera

Uśmiechnęłam się do wilka.
-I co podoba ci się tu?-zapytałam się wilka, po czym usiadłam koło niego i rozejrzałam się dookoła, i z powrotem przyglądałam się mu.

Lauri Iloinen

- To chyba oczywiste, że tak - odpowiedział, a uśmiech na jego pysku znów przybrał bardziej rozbawionego wyrazu. - Gdyby ta kraina i to konkretne miejsce mi się nie podobały, z pewnością nie tkwiłbym tu tak długo i wyruszył szukać przyjemniejszej lokacji.

Sharera

-Czyli nie śpieszy ci się nigdzie?-zapytałam wilka kolejny raz, ale tym razem bardziej się do niego uśmiechnęłam i spojrzałam w jego oczy.

Lauri Iloinen

Kąciki kufy powędrowały znów w górę, poszerzając uśmiech Lauriego.
- Owszem, nie spieszno mi nigdzie - powiedział. - Jakże mógłbym chcieć stąd odejść, skoro znajduję się w tak pięknym miejscu i miłym towarzystwie.

Sharera

-Dziękuje-odpowiedziałam wilkowi.-Z tobą też mi się miło rozmawia-Dodałam i jakieś kilka metrów dalej, położyłam się i przyglądałam się mu.

Lauri Iloinen

Lauri zaśmiał się, kiedy wilczyca znowu oddaliła się od niego, zajmując miejsce parę metrów dalej.
- Znowu mi uciekasz! - stwierdził ze śmiechem. Nie przeszkadzało mu, że Sharera odeszła tak nagle, lecz chciał dowiedzieć się, dlaczego.

Sharera

Gdy leżałam, spojrzałam się na niego.
-Nie uciekam ci-powiedziałam a uśmiech nadal gościł mi na pyszczku, rozłożyłam przednie łapy, i łeb położyłam na nich.

Lauri Iloinen

Znów zapadło cisza, mącona tylko przez cichy, monotonny szum wodospadu. Złote oczy Lauriego przeniosły się na własnie ten spadek wodny. Wyglądał imponująco. Z każdą chwilą coraz to kolejne litry przezroczystej cieczy z wielkim impetem zderzały się ze skałami spoczywającymi na dnie, rzeka przez to rwała przed siebie ze sporą prędkością, zabierając na swej powierzchni nieduże kry - pozostałości po mroźnej zimie.

Sharera

Spojrzałam na wodospad, po czym z powrotem na wilka. Postawiłam uszy na baczność, i przyglądałam się wilkowi, myślałam co by tu zrobić. Po chwili podeszłam do wilka, i usiadłam przy nim.
-Sory, że odeszłam, ale nie mam pomysłu o czym moglibyśmy porozmawiać-powiedziałam wilkowi i lekko się uśmiechnęłam.

Alpen

Wbiegła tu jak szalona, niewiedziała co robi. Nagle wpadła do zimnej wody. Dopiero teraz zauwarzyła gdzie jest. Wyszła z wody I się z niej otrzepała.

Lauri Iloinen

Na chwilę powrócił wzrokiem na Sharerę.
- Spokojnie, nie złoszczę się o to na ciebie. Nie musisz przepraszać - odpowiedział i lekko się uśmiechnął. Po tych słowach jego złociste ślepia znów zajęły się obserwowaniem wody, która leciała w dół bez ustanku, tworząc piękny widok. Pojedyncze krople wody błyszczały niby wesołe iskierki.

Alpen

Kiedy zobaczyła inne wilki, było jej głupio.
- Hej./ powiedziała nie pewnie. Nie znała tych wilków i nie chciała wyjś na głupią.
Lecz ignorując wszystko, wyszła. Bo przypomniała sobie o czymś warznym.

Renna

/ Alpen - Niepewnie pisze się razem, a ,,o czymś warznym" - Ważne ;) /

Wstała.
- Do zobaczenia - rzuciła szybko do samca, po czym odeszła.
Tak sobie odeszła. Bez niczego, bez słowa wyjaśnienia. Opuściła to miejsce spokojnym, powolnym krokiem, rozmyślając o wszystkim, co się zdarzyło w przeciągu 10 dni, a może nawet tygodni.

z.t.

Selja Faust

Pojawiła się tu niespodziewanie, wyłaniając się z jeszcze nagich krzaków. Potrzebowała orzeźwienia, czegoś, co mogłoby ją zrelaksować. Zanurzyła jedna łapę w wodzie - była tak zimna, że Selja natychmiast zrezygnowała z kąpieli. Przysiadła jedynie nad wodą i wpatrywała się w nią beznamiętnie... Była tak krystalicznie czysta i klarowna... Grzechem byłoby nie spróbować, tak więc Faust pociągnęła ostrożnie jeden łyk. Poczuła, jak lodowata woda wędruje do żołądka... Brr.

Lauri Iloinen

Pysk wilka po raz wtóry spoczął na przednich łapach, jakby Lauriego opuściły nagle drzemiące w jego ciele pokłady sił. W pewnym sensie tak było - spokój i cisza panujące nad wodospadem powoli zaczynały go przytłaczać, męczyć. Samiec zerknął na Sharerę - zupełnie zrezygnowała z ciągnięcia ich rozmowy.
A może to nawet lepiej?

Selja Faust

Jej uszy stanęły na sztorc, źrenice znacznie się zwężyły. Nie była tu sama. Odwróciła gwałtownie łeb i ujrzała parę wilków. Jej umysł już snuł miłosne historie, pisał książkę o dziejach owej nieznajomej pary. A może oni... Nie byli parą? Wtedy też kałamarz przewrócił się na papier, zalewając wszystkie piękne historie... Wadera przewróciła oczami i wróciła do patrzenia w wodę. Brak jej kogoś do podpory, kogoś, z kim mogłaby porozmawiać... Ech, okrutne życie, jeszcze cię przechytrzę!

Lauri Iloinen

Dopiero teraz dostrzegł, że przybyła tu kolejna osoba. Oczy o złotej barwie skierowały wzrok na przybyłą. Ach, gdyby Lauri zdawał sobie sprawę, że ta nieznajoma wadera o fioletowej sierści w myśli sparowała go z Sharerą, zapewne już by ją podtapiał w tej lodowatej wodzie! Zaraz... skądś ją kojarzył. A, tak. To chyba ona pluskała się w Jeziorze Zmian, gdy był tam z KokuRai.

Selja Faust

Cholera... Trzeba coś z tym zrobić! Nie można całe życie srać na uboczu i użalać się nad żywotem. Odwróciła głowę ku basiorowi i uśmiechnęła się szeroko. Tak przynajmniej się jej zdawało... W rzeczywistości kąciki jej ust ledwo uniosły się w górę.