Zimny Wodospad...

Abigail

- Masz świętą rację. - powiedziała wciąż uśmiechnięta Abigail. - Cóż by było, gdyby ziemię wciąż pokrywała jedynie warstwa śniegu? Lub nieustannie utrzymywały się kwiaty na krzewach i drzewach? Zapewne znudziłoby się to każdemu po upływie pewnego czasu... A tak mamy wszystko w kilkumiesięcznych częściach... I tak jest chyba najlepiej. - rzekła.

Flake

- Dokładnie tak - odpowiedziała i zaśmiała się krótko. Rzeczywiście, Flake nie mogła sobie wyobrazić wiecznie prażącego Słońca albo ciągle leżącego na ziemi śniegu... to byłoby paskudne po dłuższym czasie.

Abigail

Abigail uśmiechnęła się i postanowiła podjąć rozmowę z żółtą wilczycą.
- Flake... Pochodzisz stąd? - spytała wesoło patrząc na waderę. Głowę przekrzywiła podświadomie, jak miała w zwyczaju, kiedy była czymś zainteresowana. I tak właśnie teraz, owa wilczyca ją zainteresowała.

Flake

- Tak... urodziłam się w tej krainie. I spędziłam w niej prawie całe swoje życie - odpowiedziała z uśmiechem. Miło jej się rozmawiało na takie lekkie, przyjemne tematy. Wiosna jak na razie tak zakręciła jej w głowie, że pewnie nie mogłaby się skupić podczas konwersacji o czymś poważnym.

Abigail

- Ja dopiero niedawno postanowiłam tu zamieszkać. - powiedziała z uśmiechem. - Wcześniej trochę się błąkałam po świecie, poznawałam innych, zwiedzałam miejsca... - dodała postanawiając nagle przedstawić Flake historię swojego życia. - Jednak stwierdziłam, że czas zakończyć tułaczkę i wreszcie się gdzieś osiedlić.

Flake

- Dlaczego? - zapytała. Gdyby sama odważyła się rozpocząć życie tułacza, pewnie nigdy by z niego nie zrezygnowała. - Wędrowcze życie musi być bardzo barwne, ciekawe. Ciągle poznaje się nowe miejsca, wilki, przeżywa się mnóstwo przygód... to musi być ekscytujące!

Abigail

- Owszem, jest. Ale... - pomyślała nad stosownym porównaniem. - Z tym jest jak z naturą. Muszę się zmieniać. Poznałam już mnóstwo świata, więc czemu nie poznać go z innej strony? Nie osiedlić się w jednym miejscu, mieć przyjaciół, rodziny? - powiedziała. - Przeżyłam sporo, miałam przyjaciół, ale jak odchodzisz w kolejne miejsce, oni nie idą z tobą. To boli najbardziej.

Flake

- A gdy tkwi się w jednym miejscu, przyjaciele prędzej czy później odchodzą - powiedziała, a uśmiech na jej pysku stał się nieco słabszy. Flake w ten sposób straciła wszystkich, dosłownie wszystkich bliskich. No, pomijając tych, którzy skończyli na dnie przepaści. A dużo ich było.

Abigail

- To też prawda. Jednak są tacy, z którymi możesz trwać wiecznie... I ani ty nie odejdziesz, ani twój przyjaciel. Tacy pozostają na zawsze. - powiedziała z uśmiechem obserwując wodę spływającą w dół wodospadu... Jej cichy szum wydawał się taki spokojny, tak koił, gdy dobiegał do uszu wilczycy.

Flake

- Trzeba mieć nieopisane szczęście, żeby na kogoś takiego trafić. Mnie niestety dane to nie było - powiedziała. Chyba trochę się zamyśliła... wzrok jej dwukolorowych oczu powędrował na spadającą do rzeki wodę. Pomyślała o małej Ginger... gdzie ta mała się zapodziała?!

Siomha Lorcan

Siom przysłuchiwała się tej rozmowie. Nie potrafiła się zgodzić ze wszystkim tym, co mówiły. Wieczny śnieg byłby idealny. W nim wadera mogłaby ukoić smutki i schować się przed samą sobą. Jednak było coś, w czym zgadzała się z blondynką, która wcześniej przedstawiła się tej drugiej jako Flake. Mimowolnie się podniosła i merdnęła ogonem. Podeszła do nich.
-Witajcie, jestem Siom.- przedstawiła się. Dokładnie zlustrowała wzrokiem obie panie, ale najnatarczywiej patrzyła się na Flake. Znała jej zapach, choć samej wadery nie pamiętała.

Abigail

Abigail spojrzała na białą wilczycę, która pojawiła się nagle obok.
- Witaj. - powiedziała uśmiechając się lekko. - Ja jestem Abigail. - przedstawiła się, po czym zwróciła ponownie do Flake. - Owszem, trudno spotkać kogoś, kto trwałby przy twym boku zawsze, ale zdarzają się takie osoby.

Flake

- Witaj - powiedziała do białej wilczycy i lekko skinęła jej głową. Wadera przyglądała jej się z uwagą, dlaczego? Flake również zlustrowała ją dokładnym spojrzeniem. Może się kiedyś poznały? Cóż, blondynka jej nie kojarzyła, dodała więc. - Flake jestem.

Siomha Lorcan

Kiwnęła łbem. Ech... zboczenie zawodowe. Usiadła ponownie i otuliła się ogonem. Nie potrafiła zgodzić się z Abigail. Oderwała wzrok od Flake i przeniosła go na wodospad.
-Na prawdę w to wierzysz?- spytała. Była ciekawa zdania wilczycy. Bo przecież z jakiegoś powodu o tym mówiła.

Abigail

- Czy wierzę w coś takiego jak przyjaźń? - spytała z uśmiechem. - W jednym z miejsc, które odwiedziłam, poznałam dwójkę ludzi. Byli parą. Od wielu lat. I chociaż znali się bardzo długo, ich przyjaźń trwała cały czas. Ani ona go nie opuściła, ani on jej. I to właśnie była prawdziwa miłość.

Flake

Flake jak na razie w milczeniu przysłuchiwała się rozwijającej się konwersacji wilczyc. Sama nie chciała uczestniczyć w rozmowie na taki temat. Nie zgadzała się z Abigail, jej życie było usiane zbyt wieloma niepowodzeniami i ranami zadanymi przez osoby, które uważała za bliskie.

Siomha Lorcan

-I sądzisz, że oboje będą żyć wiecznie? Albo że będą ze sobą nawet po śmierci?- dopytywała się.- Przyjaźń owszem, istnieje... tak jak i miłość. ale czy taka wieczna? Czy uważasz że nic nigdy nie ma końca?- spojrzała na nią. Mimo tych słów była całkowicie spokojna.- Doświadczyłaś jej kiedyś?- zmarszczyła brwi. Wchodziła na bardzo delikatny dla samej siebie teren, ale nie mogła się powstrzymać.

Abigail

Abigail wiedziała, że jej słowa nie zyskają aprobaty wilczyc, ale umiała znieść coś takiego. W końcu przez całe życie do każdego problemu podchodziła z szerokim uśmiechem i pozytywnym nastawieniem. Nie chciała też zmieniać niczyich przekonań, które ktoś nabył poprzez doświadczenie. To wydawało się... nienaturalne.
- Lecz każdy ma oczywiście prawo, do własnych poglądów. Nikogo nie chcę zmieniać, możemy wierzyć, w co chcemy. - uśmiech na jej twarzy nie zmieniał się przez całą konwersację, i prawdopodobnie nie zmieni się jeszcze długo. - Nie mówię też, że miłość jest receptą na nieśmiertelność, ponieważ wszystko ma swój kres i wszystko się kiedyś skończy. Taka kolej rzeczy.

Siomha Lorcan

-Więc moim zdaniem nie ma idealnej, wiecznej przyjaźni, ani miłości. Nie miałam zamiaru przekonywać Cię to moich racji.- powiedziała. Zamilkła na parę sekund. Może i jej podejście było zbyt ponure, ale co mogła na to poradzić? Abigail sama kiedyś uzna, że życie nie jest sielanką. Znów spojrzała na Flake, która milczała.

Flake

Flake zaś wciąż milczała, patrząc na wodospad. Życie nie jest sielanką... to prawda. Niejeden raz zdążyła się o tym przekonać w sposób bolesny. Lecz czy mimo to nie powinno się zachowywać radosnego ducha? Pozytywnego podejścia do życia? W końcu szczęśliwymi na ziemi są tylko ci, którzy umieją cieszyć się drobnostkami życia codziennego.