Zimny Wodospad...

Abaddon

Pokiwał łbem ze zrozumieniem.
- Przykre wspomnienia zapisują się w naszej pamięci najsilniej i potrafią prześladować przez całe życie. Ale trzeba się starać o nich nie myśleć, ignorować, kiedy nagle nas nachodzą - odpowiedział, patrząc na Caro. Wyglądała na senną.

Caro

Potwornie zmęczona wadera ułożyła głowę na złożonych łapach. Przymykając co chwila oczy poczęła spoglądać na ziemię. Uniosła głowę i kiwnęła nią Abaddan'owi na znak, iż się zgadza.
- Masz rację, jednak wyrzucanie z pamięci i ignorowanie najgorszych wspomnień nie jest takie łatwe jak się wydaje. Ostatnio coraz częściej nachodzi mnie przeszłość, jakby kazała szukać mi wskazówek na pytanie, który dręczy mój umysł niemal, że zawsze. - rzekła prawie, że zasypiając.

Abaddon

- Chętnie bym z tobą o tym porozmawiał, ale widzę, że oczęta same ci się zamykają - zauważył i uśmiechnął się pogodnie. Dodał. - Odpocznij.
Co prawda Abaddon nie był zwolennikiem spania na wolnych terenach, gdzie mogły się wydarzyć różne rzeczy, ale jeśli Caro tak ufała temu miejscu, nie zamierzał przeszkadzać jej w odpoczynku.

Caro

- Nie, ja nie chcę spać - rzekła podnosząc głowę. - Po prostu czasem tak mam, gdy wracają mi pewne myśli... - dodała.

Abaddon

- Organizm bardzo różnie reaguje na stres lub przykre wspomnienia - stwierdził i uśmiechnął się nieznacznie. - Ale jeśli to ma ci pomóc w odgonieniu smutnych myśli, to może lepiej się zdrzemnij?

Caro

Wadera pokiwała głową sprzecznie.
- Przeszło mi już... - odparła podnosząc głowę do góry, a potem wstając. Uśmiechnęła się do Abbadona i zaczęła toczyć kamyk.
- Powiedz mi, znasz już tę Enary? - szepnęła kierując głowę na kamień i robiąc złą minę.

Przepraszam, że tak długo nie odpisywałam. Byłam na wakacjach.

Abaddon

Ab przetasował w myśli imiona, nazwiska i ksywki wszystkich wilków, które dane mu było poznać, lecz nie znalazł między nimi żadnej nazwanej tak wadery.
- Nigdy o niej nie słyszałem - odpowiedział. - Ale musi być dość ważną osobą, skoro o niej wspominasz, tak?

Caro

- Ważna? - Zaśmiała się. - To za dużo powiedziane! - odparła wykrzywiając mordkę w rozbawiony uśmieszek. Nawet polubiła Abbadona, chociaż nie, to było inne odczucie.

Abaddon

- Nie jest ważna, więc dlaczego o niej wspominasz? - zapytał. Trochę go to zdumiało, bo przecież czy zwykle nie porusza się jedynie tematów ważnych, zaś te błahe i niewarte rozmowy odrzuca? Teraz jego oczy błysnęły zaciekawieniem, kiedy patrzył na rozmówczynię.

Akeli

Nad wodospadem pojawiła się brązowa wilczyca z Watahy Wiatru. Jak zwykle miała dobry humor, aczkolwiek od ostatniego czasu troszeczkę... Jej się zepsuł. Ale i tak pałała wręcz energią. Taki wampir energiczny. Wilczyca podeszła do wody i się przychyliła, pijąc powoli. Dobrze, że nie była egzoenergetyczna, wtedy byłoby kiepsko. Gdy już się napiła, to odwróciła się w stronę wilków znajdujących się tu. Uśmiechnęła się pod nosem, widząc Abaddona. Aż była ciekawa, czy ją jeszcze pamięta. Bo ona go owszem, i to nawet dobrze. Położyła się na trawie, delikatnie poruszając ogonem.
-Dzień Dobry! Albo raczej... Dobry Wieczór!
Powiedziała, jak zwykle melodyjnie i położyła pyszczek na łapkach.

Caro

- No wiesz, bo niszczy całą krainę w sensie społecznym - odparła po czym skierowała wzrok na brązową waderę.
- Witam... - odparła nieco nieśmiale, a potem uśmiechnęła się do obu wilków szeroko.

Abaddon

- Co masz konkretnie na myśli? - zapytał, marszcząc brwi. Niszczy w sensie społecznym... zabrzmiało to bardzo mętnie, ogólnikowo. Nie sposób było odgadnąć, co Caro miała dokładnie na myśli. Spojrzał na brązową wilczycę. Uśmiechnął się lekko do niej i odrzekł. - Witaj.
Nie, nie pamiętał Akeli. Lecz nie mógł zignorować powitania.

Caro

- Rozkochuje w sobie każdego wilka w krainie, nawet tego posiadającego partnerkę i robi sobie z nich niewolników, którzy są jak zaczarowani. - odrzekła po czym zamachała lekko ogonem.

Abaddon

- Cóż, w każdej krainie musi znaleźć się co najmniej jedna kurw... wybacz mi słownictwo - tu uśmiechnął się nieznacznie w przepraszającym geście. Nie wypadało przeklinać przy waderach. - ...co najmniej jedna, która lekko się prowadzi. Ale ona minie. Minie, kiedy jej adoratorom otworzą się oczy, a stanie się to z pewnością bardzo szybko. W krainie o silnie zakorzenionych tradycjach rodzinnych takie osoby, jak ta... Enary czy jak jej tam, nie mają prawa bytu.

Akeli

Wilczyca podniosła się i podeszła do Abaddona i Caro. Tak jak myślała, nie pamiętał jej... Nie dziwiła się jednak dlaczego... W końcu... To było dawno, no nie tak dawno... Lecz upłynęło wiele czasu od ich ostatniego spotkania.
-Akeli jestem... Ach i przepraszam, że mieszam się w Waszą rozmowę... Lecz ostatnio słyszałam, że Enary rozwaliła już jedną parę i miała mały incydent z jednym z wilków... Ona robi z siebie po prostu dziwkę...
Powiedziała, owijając swoje drobne ciało ogonem. nie lubiła takich wilczyc. Jej zdaniem taka wadera nie miała do siebie szacunku...

Caro

Wilczyca kiwnęła głową i spojrzała na Akeli.
- Racja. Jednak nie mogę tego zrozumieć, czy ona robi to specjalnie, czy po prostu ma w tym uwielbienie i robi to, by zaspokoić swój głód o ile tak mogę powiedzieć... - odparła po czym warknęła. Czy naprawdę musiała się zamieniać w starą babcię plotkującą na prawo i lewo?

Abaddon

- Myślę, że za bardzo przejmujecie się tą całą Enary - powiedział po momencie namysłu. - Każdy ma prawo do prowadzenia swojego życia tak, jak mu to odpowiada, trzeba żyć w zgodzie z własnym sumieniem. Jej zachowanie jest niesmaczne, to na pewno. Ale jeśli jest to wilczyca, która lubuje się w rozbijaniu wilczych rodzin, to wszelkie dyskusje na jej temat, oczernianie jej sprawia jej przyjemność. Widzi, że drażni, że nie jest obojętna. Takich to cieszy.

Akeli

- Nawiązując do wypowiedzi koleżanki... Sądzę, że ona chce takim czymś zaspokoić swoje pragnienia, i tyle.
Odpowiedziała Caro i zerknęła na Abaddona, słuchając go z uśmiechem. Ale... Nie tylko Enary taka była. Jest też Volire, czy jakoś tak i Trina. Ale jednak o Enary słyszało się najwięcej.
- Ja się wcale nią nie przejmuję... Lecz niechcący usłyszałam Waszą rozmowę, no i tak jakoś wyszło.
Dodała z uśmieszkiem i poruszyła końcówką ogona.

Loba

Loba przyszła z małym uśmieszkiem na twarzy.Gdy lekko zamoczyła łapę szybko ja cofnęła.
-Witam-Rzekła
Wilczyca znów weszła do wody. Zatrzęsła się po wpływem zimnej wody.
Loba podniosła jeden kamyk.
-Hmmm-Szepnęła podrzucając kamyk i odbijając go ogonem. I odchodząc.

Nefryt

Smoczyca przez pewien czas krążyła nad wodospadami, szukając odpowiednio głębokiego, aby mogła obmyć sobie łuski. Wreszcie taki znalazła.
- Trzymaj się teraz mocno. - rzekła do Itami, obniżając lot. Leciała przez chwilę wzdłuż koryta wody, pazurami przecinając taflę. Po chwili spadła nagle w dół, wraz z wodospadem i znalazła się w wodzie, niczym wielka, złota łódź. Skrzydła nadal rozłożone zmoczyły się. Oznaczało to tymczasowy koniec lotów. Smoczyca podeszła do brzegu, aby Itami mogła z niej zejść.
- Podobało się? - spytała, ciesząc się z ochłody, jaką sprawiła jej woda.