Tunel do nieba, miejsce Karenajki

Karenaj

Karenaj przycisnęła go do siebie.-Ciiii, kochany. Siostra na pewno wróci.-Powiedziała, chcąc, by mały znów zasnął.

Brave

Jęk jednak niósł się za Agresją, odbijając od ścian. Szczeniaki potrafią zawodzić za kimś, oj, potrafią!
Zamknął oczy i zawodził.

Karenaj

Karenaj przycisnęła go do siebie, tulała tak, aż mały ucichł zupełnie, co jednak nie trwało krótko... .

Marcelina

Mała Frivoli od razu po tym jako otworzyła oczy przestała piszczeć, zaczeła sie rozglądać za mamą

Atrita

Dlaczego się tutaj zjawiła? W jakim celu łapy zaprowadziły ją w to miejsce? Może zabrzmi to dziwnie, lecz wilczyca nie wiedziała tego do końca. Coś podpowiadało jej natrętnym szeptem, iż powinna tutaj zajrzeć. Zrobiła to więc, ufając intuicji i wszystkim zmysłom.
Tkwiła więc przed wejściem do groty, mierząc je nieodgadnionym, pustym spojrzeniem białych ślepi. Wiatr targał namiętnie futro, rozczesywał je niewidzialnym grzebieniem i obsypywał pocałunkami rozczochrane kosmyki. A ona stała, nie zważając na niego.

Marcelina

Frivoli zauważyła wilczyce która stała w wejściu, popatrzała na nieznajomą wilczyce dużymi oczami.

Karenaj

//Fri, jesteś noworodkiem, nie umiesz mówić!//

Karenaj przytuliła do swego brzucha całą trójkę młodych, a gdy w przejściu groty zjawiła się Atrita rzekła:-Hej! Czy my się znamy?

Ps. wybaczcie, nie mam natchnienia na dłuższe posty... .

Atrita

- Można tak powiedzieć, Skrzydlata - odpowiedziała wadera o czarnej sierści, ocknąwszy się z własnych rozmyślań. Zmierzyła bacznym spojrzeniem trzy szczeniaki, jakby chciała coś sprawdzić, dostrzec więcej niż inni.

Brave

Brave umilkł widząc obcą. Wyczuwał chłód, jaki od niej bił. Próbował stanąć na łapkach, ale nieporadnie się wywrócił. Potem zwyczajnie zjeżył wilgotną jeszcze sierść bardziej instynktownie, niż świadomie i otworzył pyszczek. Ostre, maleńkie ząbki.

Marcelina

Frivoli zobaczyła brata, sądziła że on wygląda troch śmiesznie, ale nie chciała tego pokazać.

Atrita

Jej spojrzenie spoczęło na jasnym szczeniaku, który wyszczerzył maleńkie ząbki w jej stronę. Podeszła do niego wolnym krokiem, nie spuszczając z niego wzroku. Zatrzymała się tuż przed nim, strzygąc prawym uchem i przysłaniając nieco biel oczu powiekami.

Brave

Zadarł łebek w górę, prezentując ząbki i marszcząc nosek. Tuż po tym... kichnął. Siła odrzutu była tak duża, iż wylądował na tyle swego tułowia, przysiadając na ogonie. Szybko jednak podniósł się i wstał, patrząc na wilczycę. Ta biel... Nie przerażała go. Raczej zdumiewała.

Atrita

Na jej pysk wpełzł chłodny, lekko ironiczny uśmieszek, gdy dojrzała, iż jasny szczeniak nie przejawia żadnych oznak strachu. Zmierzyła go uważnym spojrzeniem, po czym przeniosła wzrok na Karenaj.
- Jak się zwie twe potomstwo, Skrzydlata?

Karenaj

Karenaj uśmiechnęła się do wilczycy.-Małe dopiero co się urodziły, tej dwójce-tu wskazała na dwójkę, która nie spała.-chcemy nazwać Brave i Frivoli. Zastanawiamy się jeszcze nad imieniem dla trzeciej kruszyny.-Uśmiechnęła się jak to zwykle ona. Już nie zmęczona wstała i spojrzała na swojego śpiącego męża i najmłodszą córkę, wtuloną w niego... .

Atrita

- Brave - wypowiedziała imię szczeniaka, spoglądając nań uważnie. - Pasuje idealnie - dodała, a na jej pysk wpełzł osobliwy uśmieszek. Przeniosła wzrok na pozostałe dwa maluchy, przy czym dłużej zatrzymała się przy bezimiennej. Zmrużyła ślepia, przekrzywiając nieco łeb.
- A pośród chmur szybuje wiatr, zaś pośród niego srebrny blask. Imię twe srebrem dźwięczy, imię twe - powróciła do Karenaj - Fadda brzmi. Jeżeli nie masz nic przeciwko, Skrzydlata - dopowiedziała jeszcze, stulając nieco spiczaste uszy. W końcu, nie mogła przecież wpychać się w czyjeś życie bez pozwolenia.

Marcelina

Fri słuchała co jej mama i ciemna wilczyca mówiły i spróbowała coś powiedźeć, ale wyszedł jej tylko pisk.

Brave

Brave stwierdził, że skoro mama rozmawia z obcą z uśmiechem na kufie, to nie ma powodu do warczenia. Patrzył na nią uważnie i węszył- przyniosła zapach tak inny... Mama, tata i rodzeństwo pachnieli przecież tym legowiskiem, a ona... Nie wiedział, co to za zapach, ale podszedł bliżej, by się z nim zapoznać. Nie spuszczając wzroku z ślepi wilczycy, powąchał uważnie jej łapy, gdzie zapach był najintensywniejszy.

Atrita

Nie odtrąciła szczeniaka, a miast tego obserwowała go uważnie. Wiedziała doskonale, iż nowe zapachy niezwykle przyciągają młode wilki. Dopiero narodzone, nie znające jeszcze wielkiego świata poza przytulną jaskinią. Zastrzygła lekko uchem, nachylając się odrobinę nad Bravem.
- Będzie z Ciebie silny wilk, Odważny - powiedziała dźwięcznym, lecz przyozdobionym jak zwykle chłodem głosem.

Marcelina

Frivoli poczuła rożne zapachy, ale to ją nie zaciekawiło, więc wstała i podeszła do brata, klepnęła go lekko łapką i odbiegła.

Brave

Szybko odwrócił pysk i kłapnął ostrymi zębami na siostrę. Już w brzuchu mamy mu dokuczała, więc nie miał żadnych oporów. Podobnie jak tam, miał zamiar trzymać wszystkich na odległość. Nie lubił być głaskany.
Podniósł pysk i znów zapatrzył się na wilczycę. Zaintrygowała go wyraźnie i nie mógł oderwać wzroku. Gdy przemówiła, nie wyczuł chłodu w jej głosie. Dostrzegał różnicę- nie był to śpiewny głos mamy, ale teraz, dla tak młodego wilczka wszystko co poznawał miało być potem naturalne.