Centrum Miasta

Idalia

Obwąchała hamburgera z wyraźnym zaintrygowaniem. Nigdy nie smakowała czegoś takiego, ba, nigdy nawet nie widziała ludzkiego jedzenia na oczy. Cóż, niewiele w swoim życiu zdążyła zobaczyć - tak długo jej oczy były bezużyteczną częścią ciała!
- Dziękuję - powiedziała i uśmiechnęła się do Asirrego. Poczęła jeść, lecz wciąż zachowywała czujność.

Assire

Assire lubił odkrywać rzeczy, które jeszcze nigdy nie widział. Na ziemi było pełno jakiś smacznych rzeczy. Samiec zauważył kosz i podszedł do niego. Ze wnętrza wydobywał się niesamowity zapach. Assire przewrócił go i zaczął jeść to co wyglądało dobrze jak, dla niego. - Chodź Idalia - powiedział wesoło jedząc. Assire polubił to miejsce.

Idalia

- Ehm... dobrze - odrzekła i ruszyła za wilkiem. Choć hamburger nie był taki zły, Idalia gustowała jednak w innym, bardziej naturalnym pożywieniu. W końcu fast foody tuczą xP Przystanęła obok Assirego, patrząc, jak wcina on ludzkie odpadki. Nie zamierzała oddalać się od niego nawet na krok - czuła się w centrum ludzkiego miasta okrutnie niepewne.

Assire

- Jak jesteś przy mnie to nic ci nie grozi - powiedział wesoło, gdy skończył jeść. Assire rozejrzał się, a jego wzrok przeniósł się na jakiegoś człowieka, który wyrzucił paczkę papierosów i se poszedł. Assire był cicho i zasłonił Idalię swoim ciałem żeby jej nie widział. Potem podszedł o upuszczonej rzeczy i po woniał ją. - Papierosy - rzekł. Samiec ich nie lubił, ponieważ jak na opakowaniu pisało to one zabijają, ale może kiedyś.

Idalia

Zapewnienia Assirego, że Idalia jest przy nim bezpieczna, nieco ją uspokoiły, lecz niepewność wciąż pozostawała. Gdy człowiek wyrzucił paczkę, a Assire podszedł do niej, Idalia ruszyła za nim. Zerknęła na opakowanie i zmarszczyła nos. Papierosy - coraz częściej widziała w krainie wilki je palące.

Assire

- Nie lubię ich - powiedział patrząc na paczkę papierosów, a następnie na Idalię. - Co teraz robimy? - zapytał rozglądając się. Samiec zamachał ogonem z lekkich nudów. Naglę zauważył jakąś grupkę ludzi i pociągnął Idalię do jakiegoś ciemnego kata. - Nie bój się i nic nie mów - powiedział po cichutku żeby nikt go nie usłyszał. Assire włożył swój ogon do jakieś dziury żeby nie było go widać. Ludzie usiedli na ławce z puszkami piwa. - Świetnie - rzekł po cichu zły.

Idalia

Idalia wcisnęła się w kąt. Jednym bokiem przylgnęła do boku Assirego, drugim zaś do zimnego muru. Teraz, gdy była taka otoczona z dwóch stron, czuła się zdecydowanie lepiej, bezpieczniej. Nie miała wokół siebie takiej ogromnej przestrzeni, a co za tym idzie potencjalny wróg miał mniejsze pole do manewru. Obserwowała ludzi z uwagą.

Assire

Po kilku minutach ludzie poszli sobie, jednak pozostawili po sobie puszki z piwa. Assire wyszedł z kata i rozejrzał się. - Dobra już nikogo nie ma - powiedział wesoło się uśmiechając.

Idalia

Ruszyła za Assirem krokiem trochę niepewnym, ale jednak. Podeszła do pustym puszek po piwie i obwąchała je, żeby zaraz odskoczyła jak oparzona, z nosem zmarszczonym w grymasie obrzydzenia.
- Jak to śmierdzi! - fuknęła.

Assire

- Co się stało? - zapytał podbiegając do Idalii. Po chwili również powąchał puszki i odskoczył. - Masz rację to śmierdzi! Jak oni mogą to pić? - powiedział patrząc prosto na waderę. Samiec pomachał ogonem i rozejrzał się.

Idalia

- Ludzie to dziwne stworzenia - powiedziała i idąc w ślady Assire, również się rozejrzała. Co prawda Idalia miała marny wzrok i w nikłym świetle ulicznych latarni nie widziała na zbyt dużą odległość, ale mimo to dostrzegła mnóstwo interesujących rzeczy. Teraz poczuła ciekawość, strach nieco przeminął. Ale nie w pełni, bo wilczyca nadal zachowywała czujność.

Assire

Assire zauważył że Idalia już trochę się mniej boi, więc podszedł do niej i uśmiechnął się szeroko. A po chwili zrobił dwa kroki w tył i zaśpiewał
- Nie bój się ja cię obronię,
Nawet jeśli życie trzeba dać,
Żaden człowiek nawet cię nie draśnie,
Bo ja jestem tu cały czas,
Więc możesz iść gdzie chcesz,
Ja i tak obronię cię,
Ja światło ogonem ci dam,
Więc pamiętaj to,
Że obronię cię,
Więc pamiętaj to,
Że ja zawszę przy tobie będę,
I obronię cię i nic ci się nie stanie,
Pamiętaj to. - Assire uśmiechnął się szeroko czekając na reakcję Idalii.

Idalia

Patrzyła na ten "występ" Assirego z niemym podziwem, a na jej drobnym pysku wymalował się uśmiech. Jeszcze nikt nigdy dla niej nie zaśpiewał, nie zapewnił jej, że ją obroni... był to więc dla niej wzruszający moment. Na tyle wzruszający, że jej szarozielone oczy zaszkliły się łzami, a Idalia bez słowa rzuciła się wilkowi na szyję i mocno go przytuliła.

Assire

- Wystarczyła tylko powiedzieć dziękuje - powiedział śmiejąc się pod nosem i również ją przytulił. - Sam ją wymyśliłem - rzekł wesoło i zadowolony że spodobało się Idalii. - Zaśpiewać coś jeszcze, a może znasz jakąś fajna piosenkę? - zapytał wesoło.

Idalia

Odsunęła się od Assirego. Na jej pysku wciąż gościł ten radosny, szeroki uśmiech, jaki rzadko można było u niej dostrzec.
- Nawet sobie nie wyobrażasz, jakie to było dla mnie miłe - odpowiedziała. - Pięknie śpiewasz... a ja nie znam żadnych piosenek.

Assire

- A ja znam kilka fajnych piosenek, a oto pierwsza - powiedział i wziął głęboki wdech i zaczął śpiewać piosenkę Green Day - 21 Guns. Gdy skończył to ukłonił się, a na jego kufie gościł szeroki i wesoły uśmiech.

Idalia

Kiedy Assire śpiewał, Idalia wskoczyła na ławeczkę, na której niedawno siedzieli ludzie i usadowiwszy się wygodnie, wsłuchiwała się w śpiew Assirego. Gdy zakończył, również na jej pysku był uśmiech.
- Wspaniale śpiewasz, naprawdę... - powiedziała.

Assire

- Dziękuje - powiedział i jeszcze raz się ukłonił. - Jak znam życie to ty też - rzekł zachęcająco. - A i jeszcze jedno, Wszystkiego Najlepszego w nowym roku - powiedział i czekał, aż Idalia coś powie, albo zrobi.

Idalia

- Dziękuję. I nawzajem - odpowiedziała. O ile dobrze pamiętała, to po raz pierwszy ktoś złożył jej życzenia... Dodała ze śmiechem. - A śpiewać nigdy nie próbowałam i pewnie zupełnie by mi to nie wyszło.

Assire

- Dziękuje - powiedział uśmiechając się. Assire już umiał śpiewać od urodzenia.
- No proszę zaśpiewaj choćby jedną zwrotkę jakieś piosenki - rzekł znów przekonująco. Samiec nie chciała jej naciskać, lecz chciał że chociaż spróbowała.
- A może umiesz śpiewać jak ten koliber,
A może umiesz śpiewać jak wielka gwiazda,
Więc spróbuj chociaż odrobinę,
Bo co ci to szkodzi,
Że jeden wers zaśpiewasz,
No powiedz mi proszę,
Przecież ja tak błagam cię,
No proszę zlituj się,
A noże umiesz śpiewać jak ten koliber,
A może umiesz śpiewać jak ta wielka gwiazda,
No proszę spróbuj chociaż ras - zaśpiewał patrząc n Idalię. Assire pod koniec uśmiechnął się szeroko.