Cmentarz

Berenika

Nazwa tego miejsca nie jest zbyt interesująca, jeśli jednak przekroczy się żywopłot albo bramę, można zobaczyć zadbane, o tej porze zielone miejsce, w którym znajduje się wiele grobów z imionami i nazwiskami. Rośnie tu dużo drzew i kwiatów, gania masa wiewiórek. Ludzie przychodzą tu tylko wieczorem, gdy cmentarz jest otwarty. Wygodną drogą z piasku, żwiru i niedużych kamieni można przejść do odgrodzonych od siebie żywopłotem grobów.

Berenika nuciła sobie coś pod nosem i rozglądała się. Gdy zauważyła żywopłot, natychmiast przedarła się przez gałęzie. Nie było nikogo prócz hasających wesoło młodych i dorosłych wiewiórek. Uśmiechnęła się szeroko i poderwała z ziemi kamień, dość duży i ciężki kamień. Rzuciła go. Gdyby komuś trafił w głowę, mógłby go ogłuszyć.

Kalamität

Kalamität biegł przed siebie prosto znad Przepaści. Gonił go człowiek, uciekał co sił, aż wreszcie natrafił na żywopłot. Przedarł się przez niego szybko, choć gałęzie pozaczepiały się o jego futro i pokaleczyły go lekko. Nagle poczuł ostry ból głowy, rzucony przez obcą osobę kamień trafił go. Opadł na ziemię i zarył pyskiem o glebę. Wszystko stało się ciemne, aż w końcu utonęło w pustce, czarnej głębi. Kal był nieptrzytomny. Poczuł tylko, że coś go zatrzymuje, najpewniej jakiś grób. Potem stracił całkowicie poczucie czasu i czusie w nogach. Nie mógł myśleć.

Berenika

Najpierw uwagę Bereniki przykuł wilk, potem widziała jak trafia go kamień, aż w końcu do momentu, gdy przewrócił się i uderzył o grób. Podbiegła do niego przestraszona.
- Przepraszam, nie wiedziałam, że Ciebie trafię! Ocknij się! - krzyczała. Naprawdę nie chciała go ogłuszyć. Podniosła jego głowę, gdyż pewnie przez nos w ziemi nie mógł oddychać. Oczyściła go z gałęzi i pobiegła po wodę, która była w pobliskiej studni. Zabrała również wiadro, które tam leżało. Napełniła je w jednej trzeciej i podbiegła do samca. Oblała delikatnie jego pysk wodą, potem go rozwarła i napoiła go resztką wody.

Kalamität

Pod wpływem zimnej wody samiec się ocknął. Nie wiedział gdzie jest oraz co się z nim dzieje. Poczuł, jak ktoś mu nalewa wodę do pyska. Połknął ją i otworzył oczy. Najpierw jego wzrok spoczął na brązowej waderze, potem na nagrobku. Rozumiał dobrze język ludzki i znał ich pismo, wiedział więc, co tu było napisane. Przeliterował go w myśli, jednak myślał powoli, wszystko było takie jakieś przymglone.
- Gdzie ja jestem? - zapytał niepewny.

Berenika

Berecia odetchnęła z ulgą, zaniepokoiło ją jednak pytanie basiora.
- Tutaj? Na cmentarzu ludzkim. - odpowiedziała miękko - Jak Ci na imię? Mi na imię Berenika, jednak możesz mnie zwać po prostu Beret, albo Berecia.
Zadowolona z siebie usiadła i wpatrywała się w ślepia obcego. Chciała go poznać, zaciekawił ją. Spodobała jej się ta wstążeczka na jego głowie. Westchnęła w głębi duszy z powodu uszczerbku na zdrowiu samca. Nie chciała go trafić.

Kalamität

Wzrok wilka powędrował dosłownie na chwilę na grób. Oby wilczyca nie znała ludzkiego języka. Spocił się lekko, nie wiedział, jak odpowiedzieć. Ściągnął z głowy wstążkę, którą dopiero zauważył i wyrzucił.
- J-ja? J-jestem Kamilok von Kassander. - wyjąkał - I nie pamiętam niczego o sobie, wiem tylko, że dostałem czymś twardym w głowę.
Nie miał ochoty na długą rozmowę, jednak wiedział, że tej wilczycy może zaufać. Jakoś go przyciągała tym tonem głosu i wyglądem, choć wolałby ją raczej w białym futrze. Westchnął cicho i wymamrotał coś niezrozumiałego.

Berenika

Uśmiech Bereniki był ciepły i wyraźny choć nie za szeroki. Może to i dobrze, że wilk stracił pamięć? Gdyby nie to, dostałaby nieźle w skórę.
- Ładne imię. - mruknęła - Widzę, żeś tu nowy, prawda? Mogłabym Ciebie oprowadzić po krainie.
Ton jej głosu był ciągle ten sam, miękki i pełen uczuć. Nie chciała przecież wilka ogłuszyć. Chciałaby mu to jakoś wynagrodzić, dlatego zaproponowała mu oprowadzenie po krainie. Szczerze, to chciałaby się czegoś więcej dowiedzieć o Kamiloku, lecz nie mogła go winić za utratę pamięci. Ostro skarciła siebie w myśli.

Rainbow

Przyszedł wesoło nucąc piosenkę z trudnych spraw. Szukając tu czegoś albo kogoś ciekawego obojniak stanął przed bramą. ,, Jak tu by ją przekroczyć" - zastanawiał się. Zaczął uderzać wszystkimi łapkami w bramę jednak ta nie chciała drgnąć. Szczeniak któremu już gorąco się zrobiło od tej próby otwierania bramy położył się na plecach głośno oddychając. Tak bardzo chciał kogoś poznać a tu nic...

Kalamität

Wilk słyszał wyraźnie jak ktoś dobija się do bramy. Człowiek? A może wilk? Zaciekawiony podszedł bliżej i wychylił głowę przez żywopłot. Nagle zauważył... szczeniaka? Zmiękł i podszedł bliżej. Powąchał obojniaka. Zadrżał. Choć z jego pamięci wymazało się wszystko, to pozostała miłość do szczeniąt. Oddalił się. Przelazł przez żywopłot i podszedł do współtowarzyszki.
- Mogłabyś...? - zapytał nieśmiało i odwrócił wzrok w stronę, gdzie powinien być wilczek. Opamiętałsię jednak i spojrzał prosto w oczy Bereniki.

Berenika

Berenika uśmiechnęła się szerzej, widocznie wilk kochał szczenięta. Spojrzała na lecące nad nimi dwa feniksy, które w końcu opadły na ziemię. Oba były podobne do siebie, ogniste, zapewne były parą. Bercia spojrzała na nie. Oba usiadły na jej ramieniu. Jednego z nich złapała delikatnie w łapy i podsunęła w stronę Kamiloka.
- On jest dla Ciebie, nazwij go. To samica. - powiedziała nieśmiało - Ja swojego feniksa nazwałam Fumi.
Nie czuła skrępowania patrząc w oczy wilka. Była szczęśliwa, że go poznała.
- Mogę Ciebie zabrać nad jezioro. - dodała jeszcze.

Kalamität

Kamil uśmiechnął się do wadery. Feniks usiadł mu na ramieniu.
- Dziękuję, nazwę ją Feliksa. - bąknął nieśmiało. Zaciekawił go długi ogon zwierzaka, tak samo długi jak ogon drugiego. Ciekawe... Ogniste ptaki to dla niego nowość. Odetchnął z ulgą na propozycję samicy, zaschło mu już w gardle.
- Z chęcią pójdę za Tobą, byle szybko. - wyszeptał - Pić mi się chce.

Berenika

Samica zaśmiała się cicho i odwróciła w stronę żywopłotu.
- Chodź za mną, pewnie nie znasz drogi. - powiedziała i skocznie ruszyła przed siebie. Po chwili jednak zwolniła, gdyż nie chciała zgubić Kamiloka. Wiedziała, że po stracie pamięci mało się orientował gdzie jest. Westchnęła i jeszcze bardziej zwolniła. Obejrzała się za siebie. Zabierze go nad Jezioro Zmian.

z.t.

Kalamität

Kamilok rozejrzał się i powoli ruszył za Bereniką. Jeszcze tylko podszedł do szczeniaka i obwąchał go. Był taki mały, ciekawe, czy go zauważył. Westchnął cicho, chciałby mieć takiego małego synkia, albo córeczkę. Nagle Feliksa podleciała bezszelestnie do Kamila.
- Musisz już iść, inaczej się zgubisz. - usłyszał jej myśli. Uniósł ramiona, jakby to nie było nic niezwykłego dla kogoś z ustraconą pamięcią. Ruszył więc żwawo tropem wadery.

z.t.

Rainbow

Rainbow kiedy już wstał posmutniał powiem nikogo nie było. Rozejrzał się ale ani jednej żywej duszy. A taką miał nadzieje że kogoś pozna... Brama była nie do otworzenia więc wyszedł.

ZT