Opuszczone laboratorium ;P.

Hiretsuna Shinigami

Basior sie zamyślił.
- Szczerze to nie wiem - powiedział i sie przeciągnął. Mgła unosila się w powietrzu cały czas okrążając basiora. Rozglądnałsię po pomieszczeniu.
- Ciekawe dlaeczego je opuszczono - powiedział w zamyśleniu.

Debra

-Nie wiem.-odparła i wstała.-Raven, a może pójdziemy do mojej restauracji, co? Od tygodnia albo dwóch tam nie byłam i napewno przyda się małę wietrzenie.-powiedziała Ferine.

Hiretsuna Shinigami

Basior oblizał przednie łapy z jakiejś turkusowej świecącej cieczy.
- Możemy iść, a więc prowadź aniele - powiedzial z uśmiechem. Kiedy tak sie szczerzył coś go zabolało. Domyślił się że to zęby. Nie wiedział o co chodzi, dopiero po chwili palnął się łapą w czoło i podszedł do kawałka szkła. Zorjentował się że jego kł wydłużył się i byly takie same jak przed przemianą. Po przemianie wróciły do starej krótkiej wersi a po zlizaniu cieczy wydłużyly się. Spojrzał na pazury, no ładnie też się wydłużyły. No trudno. Czekał aż ta zacznie prowadzić do restauracji.

Haruki

Młody wilk pojawił się w wejściu. Spojrzał na czarnego basiora, uśmiechnął się do niego.
- Oooo... Rav, szukałem cię ...- podszedł do niego. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Przeszedł go dreszcz.
- Yhh... makabrycznie tu...

Debra

Ferine wstała i odrzuciła grzywkę.
-Za mną marsz!-powiedziała, idąc niczym kapitan wielkiej armii, spoglądając na Ravena, zza ramienia.

zt.

Hiretsuna Shinigami

Basior spojrzał na Fer.
- Jasne idziem! - powiedział i spojrzał na nowo przybyłego.
- Skąd znasz moje imie do cholery?! - warknął. Wyszedł za Fer raźnym krokiem wyskoczył przez okno zamiast wyjśc drzwiami. z.t.

Marcelina

Frivoli zwiedzając krainę dotarła w końcu na tereny, które zamieszkiwane były przez ludzi. Z zainteresowaniem oglądała każdy napotkany budynek, ale nikogo nie spotkała. W końcu stanęła przed metalowymi drzwiami oznaczonymi dziwnym symbolem. Czarno-żółtym symbolem. Była mała, więc nie wiedziała jeszcze co to może być i podekscytowana tym, co kryje się za tymi drzwiami weszła do środka przez szczelinę. W środku znajdowało się mnóstwo flakoników i słojów z kolrowymi substancjami. Frivoli zafascynowana nimi weszła głębiej do pomieszczenia i poczęła przechadzać się szybko między półkami i stołami rozglądając się z zainteresowaniem. Niestety, nie patrzyła przed siebie i w pewnym momencie uderzyła w coś twardego z całej siły. Jak się okazało, była to jedna z licznych szafek. Flakoniki stojące na niej zachwiały się niebezpiecznie, nic jednak nie spadło. Wadera westchnęła z ulgą i cofnęła się... wprost na drugą półkę. Tu jednak nie miała tyle szczęścia i jeden ze słojów spadł tuż obok niej. Mała zakaszlała, kiedy dziwna różowa substancja wylała się, a wraz z nią ze stłuczonego słoja wydostały się jakieś opary. Nie wiedziała co to, ale szybko rozejrzała się w poszukiwaniu jakiejś szmatki do wytarcia podłogi. Nie wiedziała jeszcze, że nawdychała się dużo pewnego specyfiku, który może bardzo zmienić jej życie.

Patrycja

Patrycja rozglądała się. A jednak Ci ludzie to były zwidy... Cofnęła się. Już długo tu była, oj długo. Rozjerzała się. Kilka wilków już było, poszło se... A ona pójdzie za ich przykładem. Ach, jej zasygłe mięśnie... Ale nie na długo. Powoli opuściła laboratorium.

zt.

Marcelina

Frivoli otrzepała futerko. Długo już tu siedziała. Za długo. Zaraz ktoś ją może złapać i ukarać za zbicie jakiegoś flakoniku. Niedobrze. Wadera szybko zamiotła resztki szkła pod szafkę, raniąc się nieco, ale zignorowała zadrapania. Były małe i raczej niegroźne. Powolnym krokiem wycofała się z laboratorium i zniknęła za metalowymi drzwiami pomieszczenia.

zt.

Debra

Ferine przypomniała sobie, jak przedtem tu była. Przybiegła tu ile sił w łapach. Rozglądnęła się i poczuła mocne ukłucie w sercu. Gdzie jest najbliższy jej sercu przedmiot? Nigdzie go nie ma! Co ona bez niego pocznie. Wybiegła jak najszybciej się dało.

zt.

April

April smętnie człapała po topniejącym śniegu. Pomimo tylu wspaniałych miejsc w krainie, powoli dopadała ją rutyna.
- Musisz coś robić! Ach czemu zostawiłaś cały sprzęt w dawnej watasze! Tyle razy ci powtarzałam, żebyś na niego uważała! Pewnie już teraz jest cały zniszczony... - jęknęła i klapnęła zrezygnowana na mokrej ziemi. Po chwili ciszy ponownie zaczęła prowadzić rozmowę z samą sobą.
- Nigdy nie trać nadziei. Zawsze to powtarzasz. Prawda? - wstała i poczęła okrążać chaotycznie brudną grudę śniegu. Przy czternastym okrążeniu padła na ziemie, kuląc się w pozycji embrionalnej.
- Bezczynność jest zła! Nie wytrzymam tu! - krzyknęła nerwowo zasłaniając oczy łapami. Kilka minut minęło w ciszy przerywanej jedynie szumem deszczu, który w międzyczasie zaczął padać. Nagle wadera wyraźnie czymś poruszona wstała.
- Nie, nie, nie, nie, nie!! Zachowujesz się jakbyś uciekła z pokoju bez klamek! Uspokój się! - skarciła swoje zachowanie. Wymusiła nienaturalny uśmiech po czym zdając sobie sprawę z absurdalności sytuacji westchnęła ciężko.
- Ehh, to i tak nie ma sensu... - z opuszczonym łbem, skulona, pobiegła do przodu nie patrząc przed siebie. Toteż jakie było jej zdziwienie gdy w okazało się, że ma przed sobą przeszkodę. Upadła na ziemie gdy z impetem przywaliła w metalowe drzwi. Z żabiej perspektywy przeczytała napis. W jednej chwili uaktywnił się w niej optymizm.
- "DANGER" ? Tu byli ludzie! - zawołała zapominając o nabitym siniaku. Ludzie bynajmniej nie kojarzyli się jej z niczym złym. Mieli to co wilki nie posiadały a April kochała, czyli naukę i technikę. Energicznym ruchem otworzyła drzwi. Źrenice powiększyły się kiedy ujrzała pomieszczenie. Z uśmiechem na pysku zaczęła przegląd wszystkich dostępnych tu urządzeń i menzurek. Było tu tego tak dużo! Część próbówek leżała rozbitych, lub otwartych na ziemi a resztę przedmiotów pokrywał kurz. Dwunodzy już dawno nie odwiedzali tego miejsca. Wilczyca usiadła na środku i spoglądała laboratorium ciesząc się jak szczenię. A więc marzenia się spełniają...
- I co? Miałam racje! - zaśmiała się i rzuciła okiem w kąt. Znalazła tam sporych rozmiarów koc. Wyciągnęła go i rozłożyła na ziemi. Nie miała jednak zamiaru na nim spać... Szczerze mówiąc jej intencje nie były dobre. Ale w świecie nauki takie wartości jak dobro czy zło nie istnieją. Zręcznym ruchem zdjęła z półki mikroskop i ułożyła na materiale. Tak samo uczyniła z pudełkiem pełnym odczynników chemicznych.
- Ludziom i tak już nic stąd się nie przyda... - powiedziała gdy na płachcie leżało już pełno podejrzanych urządzeń, próbówek, książek i innych rzeczy, których zastosowania trudno było się domyślić. To co przywłaszczyła sobie April stanowiło tylko cząstkę zawartości laboratorium, które samo w sobie było doskonale zaopatrzone. Na koniec dorzuciła jeszcze mapę nieba i zestaw soczewek powiększających. Oceniła ciężar pakunku.
- Nie będzie łatwo, ale jakoś to doniosę. - pomyślała. Zwinęła koc i trzymając mocno w szczękach brzeg przesunęła mozolnie po podłodze. Powoli, ale to też było coś. Siłując się z ciężkim ładunkiem wyszła z tego miejsca.

z.t.

Yakato

Bez zielonej lamy - co było niesłychanie dziwne - przybył tu Yakato. Dał swojemu podopiecznemu wolne, choć tamten nie był pewien czy dobrze robi zostawiając głupiutkiego nastolatka samego. Nigdy nie wiadomo co takiemu może do głowy strzelić. Wilczek hopsał sobie jak zwykle po dróżkach i drogach by zatrzymać się przed laboratorium. A, że wyglądało interesująco, wszedł do niego bez cienia strachu. Bo do odważnych świat należy, czyż nie? No ja nie byłbym tego taki pewien...

Atrita

Mały wilczek znalazł się w sporym, niezwykle zagraconym pokoju, w którym panował ponury półmrok i chłód. Wokół było mnóstwo szafek, różnych rzeczy poprzykrywanych białymi prześcieradłami, a gdzieś tam na półkach walały się niemal - niemal - puste fiolki i skrzynki. Na wprost młodzieńca znajdowały się otwarte drzwi prowadzące do długiego, mrocznego korytarza mnóstwie rozwidleniach i mnóstwie identycznych drzwi.
Co zrobi teraz młody Yakato?

Yakato

No młody Yakato, podniecony tymże widokiem, gdyż byle co go ekscytowało, wydawszy z siebie przeciągłe 'Yaaaay!' nie wiele zastanawiając się nad możliwymi skutkami jego postępowania, podreptał ku drzwiom na przeciwko. Raz po raz potykał się o coś, gdyż mimo iż w ciemnościach jako tako widział, to jednak nie widział idealnie. Czyżby nie był wilkiem? Ależ skąd! Takie upośledzenie, ot co.

Atrita

Więc młody Yakato postanowił ominąć duży, zagracony pokój pełen dziwnych rzeczy i wszedł na jeszcze dziwniejszy teren. Wkroczył bowiem do mrocznego, bardzo słabo oświetlonego korytarza zapełnionego identycznymi drzwiami i posiadającego liczne odgałęzienia. Było tu dość chłodno, a ciszę przerywały od czasu do czasu niezidentyfikowane dźwięki wydobywające się zza poniektórych drzwi.
I co teraz?

Yakato

Wilczek był wilczkiem ciekawskim, toteż nie postanowił zostać i rozejrzeć się uważniej, czy aby nie ma tu nic niebezpiecznego, tylko od razu skierował się ku drzwiom, zza których wydobywały się te najgłośniejsze dźwięki. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że mogą być to jakieś okropne potwory, chcące go zeżreć. Był odważny. I był głupi. Tak więc wilczek, swoim chwiejnym krokiem polazł do tamtych drzwi i przez nie przeszedł. No chyba, że były zamknięte to próbował, ot co.

Atrita

Drzwi owszem, z początku wydawały się zamknięte na klucz, jednak po którejś z próbie młodego Padawia... Yakato wreszcie ustąpiły. Na korytarza padło niespodziewanie światło, oślepiając na chwilę wilcza, a gdy wreszcie mroczki sprzed oczu znikły, mógł on ujrzeć rzecz niesłychaną...
Przed nim znajdował się niemal pusty pokój z oświeconą lampą zwieszająca się z sufitu. Jedynymi rzeczami obecnymi w pomieszczeniu były mały stolik i stojące na nim, charczące radio. A tuż przed owym radiem były... pchły. Tańczące, tęczowe pchły.

Yakato

Gdy Yakato wpadł do środka i zauważył radio, podbiegł do niego wręcz natychmiast. Był nim zachwycony, jakże! No ale był jeszcze bardziej zachwycony tym, co zobaczył za radiem. Tęczowe pchły, ha! Wilczek wybałuszył oczy i zamiast się z nimi zaznajamiać czy robić coś równie miłego... Wchłonął je.

Atrita

Po pożarciu pcheł, niemal natychmiast młodemu Yakato zaczęło zbierać się na mdłości i rozbolał go brzuch. Małe, tęczowe pchełki nie były czymś, co powinien od tak wchłaniać, ponieważ niezbyt dobre było to dla jego organizmu. Nu, nu. Do tego jedna z nich przetrwała i teraz skakała po stoliku, wymachując mikroskopowymi piąstkami i krzycząc coś w swoim języku. Cóż...
Wilczek - po pozbyciu się zawartości żołądka - miał dwie opcje do wyboru: wrócić na korytarz i rozejrzeć się jeszcze po innych pokojach albo też pomyszkować w tym niemal pustym pomieszczeniu.

Yakato

Nah, brak zielonej lamy już zaczął robić swoje. Ale Yakato uznał to, za coś nadzwyczaj normalnego. Tylko, że czuł się nieco dziwnie. Tak słabo... No ale koniec końców przed chwilą zwymiotował tęczowymi pchełkami, czyż nie? Postanowił więc poszperać tu jeszcze trochę, gdyż nie chciało mu się ruszać z tego pokoju. Za daleko - jak uznał w myślach.