Opuszczony magazyn.

Ikiru

No i co on teraz miał biedny począć? Nie chciał zestarzeć się w takim kartonie, już teraz było mu ciasno. Maluch ponownie podskoczył, ponownie spróbował zrzucić z siebie karton i ponownie mu się nie udało.
- Jak tylko Ćię znajdę, ty głupi duchu kartonowej wieży, to zobaczysz, będzie po tobie! - maluch spróbował zawarczeć niczym prawdziwy wilk, ale jedyne, co wydostało się z jego ust, to coś, co bardziej przypominało miauczenie młodego kota.

Wichura

Wichura stwierdził, że wystarczy dręczenia dzieci na dziś i jednym, szybkim ruchem ściągnął z młodego Ikiru karton.
- Bu - powiedział z szerokim uśmiechem, odrzucając pudło na bok. - I jak się czułeś w roli więźnia kartonowej wieży? - zapytał z jak najbardziej niewinnym uśmiechem na pysku.

Ikiru

Wilczek dość mocno się zdziwił, gdy zobaczył, że Duchem Kartonowej Wieży cały czas był Wichura. Samiec zmierzył go morderczym spojrzeniem, po czym udając obrażenie zrobił kilka kroków w tył i przysiadł. Tak na prawdę nie był zły, ale nie wiedzieć czemu postanowił, że skoro ten udawał władce pudeł, to on się sztucznie obrazi, o.

Wichura

- Oj, chyba cię zanadto nie przestraszyłem? - spytał z uśmiechem Wichura, przysiadając obok kartonowego pudła, które było przed chwilę źródłem zmartwień młodego szczeniaka. - A może czujesz się zawiedziony, że nie udało się stoczyć stosownej walki z duchem kartonowego pudła? - uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Ikiru

Z początku młodzian miał powiedzieć, iż naprawdę się trochę przestraszył, ale uznając, że byłoby to nadszarpnięcie jego dumy postanowił zgodzić się z drugą wersją podaną przez Wichurę.
- Tak, dokładnie tak! Szykowałem się już do walki, a tu się okazało, że to ty! - maluch postanowił już skończyć z udawanym obrażeniem, w końcu nigdy nie był zbyt dobrym aktorem, no, chyba, że chodzi o ukrywanie strachu. To szło mu całkiem dobrze. Kto wie, może kiedyś uda mu się naprawdę być taki odważny, jaki by chciał.

Wichura

- Nie martw się - Wichura podszedł do Ikiru i usiał obok niego, spoglądając nań z iście pocieszającym uśmiechem. - Po świecie chodzi masa naprawdę strasznych duchów, jeszcze straszniejszych niż te w kartonowych pudłach, na pewno jeszcze będziesz miał szansę się popisać - powiedział Śmiertelnie Poważnym Tonem.

Ikiru

Młody wilczek wlepił swe duże i jakże zacne oczka w rozmówcę.
- A zna pan jakieś straszne duchy? - spytał zaciekawiony basior, podchodząc trochę bliżej Wichury. Z chęcią by się z jakimś zmierzył, przecież to pewne, że wygra. Czytaj: Wmawiał sobie i innym, że jest najlepszy, a po spotkaniu z ową zjawą uciekł najdalej jak potrafi, tłumacząc się przy tym, że zostawił makaron na gazie. Tak...

Wichura

- O taak... - powiedział Wichura tonem niewątpliwego znawcy. - Duchy czają się wszędzie, przychodzą zwłaszcza w nocy, do szczeniąt śpiących smacznie w ciemnych pomieszczeniach, ponieważ takie są bezbronne i łatwo można wyssać im dusze - oznajmił zupełnie spokojnie, licząc po cichu, że przez to Ikiru najbliższej nocy nie zmruży oka, czekając na owego ducha.

Ikiru

Po wysłuchaniu wiadomości o duchach, które to zakradają się do szczeniaków w poszukiwaniu ich duszy, jego mina wyglądała mniej więcej tak ->

Jednakże, jak się można było domyśleć młodzian zaraz przekształcił strach w cwaniacki uśmieszek, nie będzie przecież okazywał swych słabości. Miejmy nadzieję, że z wiekiem userce zbrzydnie prowadzenie tak zakłamanej i pozerskiej postaci, bo jeśli tak wygląda jego charakter za szczeniaka - to co będzie później?
- Nie boje się go. Duchy wcale nie są straszne. Nawet takie wysysające dusze. - oznajmił, podnosząc dumnie głowę.
- Moja mama jest magiczką i nie pozwoli mnie skrzywdzić. - tak, maluch ten był jeszcze w przedziale wiekowym, gdzie największymi bohaterami byli właśnie rodzice.

Wichura

- Tak, tak, mama faktycznie może cię obronić - powiedział z uśmiechem Wichura. Prawda jednak była taka, że nadal nie wierzył w żadną magię, czary, duchy i tym podobne, jednak dzięki wychowaniu przez szalonego szamana miał bogatą wiedzę na ten temat i mógł jej używać do - na przykład - straszenia szczeniąt, ot raz na jakiś czas.

Ikiru

- Ma na imię Kaji i jest najlepszą mamą na świecie. - maluch odczuwał niepohamowaną chęć opowiedzenia wszystkim w okół o jego rodzicach. W końcu byli nimi nie kto inny jak Dowódca Wojowników, Retes i Mag przewodni, Kaji! Kolejna rzecz, którą może szpanować i z pewnością tak zrobi.
- A skąd pan to wszystko wie? - spytał po chwili, ponownie zmieniając temat.

Wichura

- No wiesz... - powiedział z uśmiechem Wichura, przeciągając długie, chude cielsko. - Bywało się tu i tam, sporo się widziało i słyszało... - dodał. - Też jak będziesz starszy zdobędziesz swoje doświadczenie, żeby móc nabytą wiedzę przekazywać młodszym pokoleniom - rzekł jeszcze, ponownie siadając na przeciwko szczeniaka.

Ikiru

Wilczek zastanowił się - co będzie, kiedy się już zestarzeje? Będzie musiał związać się z jedną z tych nadmiernie gadatliwych dziwadeł, zwanych płcią przeciwną? Nie bardzo mu to pasowało.
- Ale ja nie chce być straszy. - oznajmił, spoglądając na rozmówcę. Hyn, zdążył polubić Wichurę, mimo, iż ten nieźle go nastraszył.

Wichura

- E, bycie starszym wcale nie jest takie złe - powiedział Wichura z uśmiechem. - Możesz starać się o jakąś rangę... do szpanowania. Albo wszyscy cię traktują poważniej, bo jesteś większy - dodał wesoło, patrząc sympatycznym wzrokiem na szczeniaka. Też go polubił, chociaż uważał jego zachowania za niesamowicie zabawne.

Ikiru

Tak, na ten czas zachowania Ikiru mogły jedynie śmieszyć, a nie wywoływać podziw, jak by to on chciał. No cóż, dobrze, że tego nie zauważał, bo z pewnością albo obraził się na cały świat, albo jeszcze bardziej starał się zaistnieć wśród innych. W sumie sama nie wiem, kiedy powstało u niego takie silne pragnienie popularności.
- Rangę? A pan ma już jakąś? - spytał, stwierdzając, ze skoro Wichura jest dorosły, to jakąś już powinien posiadać.

Wichura

- Nie, jeszcze nie - powiedział spokojnie Wichura. - Jak na razie jestem zbyt leniwy, żeby myśleć o zdawaniu na jakąkolwiek profesję. Chociaż, może w przyszłości pomyślę nad czymś interesującym. - Dodał z szerokim uśmiechem patrząc na szczeniaka. Ciekaw był, dlaczego rozmowa z kilka razy młodszym wilkiem wydała mu się bardziej interesująca niż z dorosłym. Może zwyczajnie nie wyrósł jeszcze dostatecznie.

Ikiru

Wilczek spojrzał na Wichurę z ciekawością. W sumie to nie znał zbyt wielu profesji i trudno mu było wybrać jakąkolwiek, choć już ustalił sobie cel w życiu, do którego będzie dążyć bez względu na wszystko.
- A gdyby miał pan teraz wybierać, to kim by pan został? - spytał, wesoło machając ogonem.
- Ja wiem, kim chce być. - wypiął dumnie pierś, cały czas wesoło się uśmiechając.

Wichura

- Nawet się nad tym nie zastanawiałem. Jeszcze musiałbym pomyśleć - odpowiedział, wzruszając ramionami Wichura. Spojrzał ciekawie na szczeniaka i zapytał, wiedząc, że pewnie bardzo chce się pochwalić: - A ty? Kim zostaniesz w przyszłości? - uśmiechnął się do Ikiru przyjaźnie.

Ikiru

- Zostanę superbohaterem. - oznajmił, ponownie wypinając dumnie pierś. Tak, był pewny, że w przyszłości stanie się uwielbianym przez tłumy bohaterem, któremu będą robić pomniki i obrazy.
- Będę ratował innych, pomagał im... I będę też umiał latać i strzelać z łap laserami! - troszkę go już poniosło i zaczął udawać, że właśnie takie umiejętności posiada, skacząc dookoła i śmiejąc się.
- Wszyscy będą mnie uwielbiali.- dodał na zakończenie, przysiadając obok Wichury.

Wichura

Wichura nie umiał opanować uśmiechu, który pojawił się na jego pysku po słowach Ikiru.
- Och, na pewno wtedy nasza kraina będzie o wiele bezpieczniejsza - powiedział jednak tonem poważnym i pewnym siebie. W końcu szczeniak może snuć swoje małe plany.